Η ταβέρνα έξω από την είσοδο του λιμα­νιού άρχισε σιγά-σιγά να σφύζει από κό­σμο. Τα πειράγματα, τα γέλια και η χαλα­ρή ατμόσφαιρα έδειχναν ότι τίποτε δεν χάθηκε από το περσινό κλίμα. Η μόνη διαφορά ήταν ότι προστέθηκαν καινούρ­γιοι φίλοι στην παρέα από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Ο καιρός ήταν ζεστός και επικρατούσε ένας μέτριος βορειοδυτι­κός άνεμος, που θα ενοχλούσε τον αγώ­να, αλλά δεν θα τον ματαίωνε. Ο αλυ­τάρχης Κώστας Καστρινός σήμανε την έναρξη της συγκέντρωσης των διαγωνιζομένων καλώντας μία - μία τις ομάδες, για να μας μοιράσει από ένα ντοσιέ το οποίο περιείχε το νούμερο της κάθε ομά­δας, τους κανονισμούς με το πρόγραμμα του αγώνα και ένα ερωτηματολόγιο για προτάσεις βελτίωσής του, με την παρά­κληση να μη μείνει ασυμπλήρωτο. Ακο­λούθησε η κλήρωση των θέσεων των 46 διαγωνιζόμενων ομάδων και για τα δύο σκέλη του αγώνα με αξιοκρατικές διαδι­κασίες και αφού εξηγήθηκαν οι κανό­νες, μαζέψαμε τον εξοπλισμό μας και προχωρήσαμε στην είσοδο της τράπεζας του αγώνα. Μια διαφορά σε σχέση με τους περσινούς κανονισμούς ήταν ότι τα μεγέθη των ψαριών θα κρίνονταν βάσει των επιτρεπόμενων μεγεθών του YEN, όπως αυτά τροποποιήθηκαν με τον νέο Κανονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης (αριθ. 1967/2006) και όχι από το όριο των δεκαπέντε εκατοστών. Στο ντοσιέ υπήρχαν αναλυτικά τα μεγέθη για τα αντίστοιχα είδη. Με το τέλος της κλήρω­σης και της ενημέρωσης, ειδοποιηθήκα­με πως δεν θα επιτρεπόταν να βάλουμε τα αμάξια μέσα για να ξεφορτώσουμε τα πράγματά μας και πως το καράβι που υπήρχε στο λιμάνι είχε καθυστερήσει την εκφόρτωσή του, παρατείνοντας την αρχι­κή ώρα έναρξης του αγώνα.

Η εντολή που πήραμε από τη διοργάνω­ση ήταν να μαζευτούμε στην είσοδο του λιμανιού με τα πράγματά μας, ώσπου να μας δοθεί το σήμα για να πάρουμε μέρος στις θέσεις μας. Ένιωσα πολύ τυχερός που δεν είχα φέρει πολλά πράγματα εκτός από τα άκρως απαραίτητα για μια τυπική συμμετοχή. Δεν είχα ούτε μαλά­γρες, ούτε κουβάδες, απλά μια θήκη κα­λαμιών, ένα σκαμπό - τσάντα, ένα ψυγείο και ένα στεφάνι. Λόγω του σπασμένου χεριού, η Ελένη ζαλώθηκε τα περισσότε­ρα και ξεκινήσαμε για την είσοδο, όπου όλοι είχαν σχηματίσει πηγαδάκια περιμένοντας. Κάποιοι φαίνεται ότι γνώριζαν πώς θα κουβαλούσαμε τα πράγματα και είχαν επιστρατεύσει κάθε δυνατό μέσο για να τα μεταφέρουν, ακόμα και καρότσι αποσκευών αεροδρομίου!!! Αφήσαμε τα πράγματά μας σε μια γωνιά, περιμένοντας και εμείς την ώρα που θα δινόταν η εντολή να εισέλθουμε στο λιμάνι, όπου το καράβι ακόμα φόρτωνε. Ο αλυτάρχης βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις ώστε να μας δοθεί η άδεια να βάλουμε τα αμάξια μέσα, γεγονός που δεν άφησαν ανεκμετάλλευτο κάποιοι φίλοι, όπως ο Πάνος Μαλωμύτης που δεν σταματούσε να με "ψαρώνει" σαν νεοσύλλεκτο. Τρεις φο­ρές ξεκίνησα να φέρω το αμάξι και άλλες τόσες γύρισα πίσω με το κεφάλι σκυμμέ­νο και την έκφραση του κορόιδου. Η ώρα έναρξης του αγώνα είχε περάσει κατά πολύ, όταν είδαμε τον κόσμο να μπαίνει μέσα στο λιμάνι για να βρει τις θέσεις του. Δεν είχε δοθεί καμία τέτοια εντολή από τη διοργάνωση, απλώς κάποιος ανυ­πόμονος αποφάσισε να ξεκινήσει και οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε. Αυτό ήταν λίγο επικίνδυνο, μιας και το καράβι φόρτωνε ακόμα, ενώ πολλές θέσεις βρίσκονταν μπροστά και δίπλα από την μπούκα του. Γενικά οι θέσεις του αγώνα ήταν μοιρα­σμένες σε όλο το μήκος του λιμανιού, με την τελευταία να βρίσκεται σχεδόν δίπλα στο φάρο που δέσποζε στην είσοδο του λιμανιού.

Η δικιά μας θέση ήταν μπροστά στην μπίντα, όπου ήταν δεμένος ο ένας κάβος του καραβιού, οπότε όταν ήρθε η ώρα να φύγει το καράβι, απομακρυνθήκαμε αρκετά για λό­γους ασφαλείας. Όταν επιτέλους το καράβι αρμένιζε προς τα ανοιχτά, όλοι άρχισαν πυρετωδώς να στήνουν τα καλάμια τους και να ετοιμάζουν τις μαλάγρες τους, αφού προηγουμέ­νως είχαν εγκριθεί οι ποσότητες από τους κριτές. Μ’ αυτά και μ’ αυτά νύχτωσε και η μεγάλη καθυστέρηση είχε εκνευρίσει κάποιους, ενώ άλλοι βρήκαν ευκαιρία να αρχί­σουν τα πειράγματα μεταξύ τους. Η έναρξη δόθηκε τελικά στις 21:30 και τα φωσφοράκια άρχισαν να πλέουν στα νερά του λιμανιού. Στο μεταξύ εμείς δίναμε έναν τιτάνιο αγώνα να καταφέρουμε να αρματώσουμε δύο καλάμια για να αρχίσουμε το ψάρεμα. Τα πράγματά μου, λόγω του ξαφνικού τραυματισμού, ήταν παρατημένα και διασκορπισμένα παντού, οπότε την τελευ­ταία στιγμή μάζεψα επιπόλαια ό,τι μπορούσα. Αποτέλεσμα ήταν να έχουμε ένα φακό με ξοφλημένες μπαταρίες, ένα κα­λάμι ξεχασμένο στο σπίτι, όπως επίσης και διάφορα μικρά αλ­λά απαραίτητα εξαρτήματα: σφεντόνα, φωσφοράκια, φελ­λούς, χάντρες, αγκίστρια, παράμαλλα.

Τουλάχιστον είχα καλούς φίλους, που με έναν... έρανο βοή­θησαν να μαζέψουμε τα απαραίτητα και βέβαια να με προμη­θεύσουν με δόλωμα, το οποίο ήταν το μοναδικό που είχα ξεχάσει... ηθελημένα. Ο αγώνας είχε αρχίσει όταν η Ελένη έρι­ξε την αρματωσιά της μέσα στο νερό, ενώ εγώ ακόμα ετοί­μαζα το μοναδικό καλάμι που είχα διαθέσιμο, ένα 7μετρο bolognese. Μαλάγρα δεν είχαμε, αλλά σύμφωνα με τους υπο­λογισμούς μου 90 αθλητές επί 4 κιλά μαλάγρα ο καθένας στη διάθεσή του για όλο τον αγώνα μάς έκαναν 360 κιλά μαλάγρα, χωρίς να υπολογίσουμε το άφθονο bigattini που θα έπε­φτε. Ρεύματα υπήρχαν, άρα όλο και κάποιος θα είχε μαλα­γρώσει και για μας - για να μην πω όλοι, μιας και βρισκόμασταν στη μία γωνία του λιμανιού.

Ψάρια άρχισαν να βγαίνουν σιγά - σιγά και το καταλάβαινες από τη λέξη "κριτηηηηηηηηής" που έσπαγε την ηρεμία της νύχτας. Η Ελένη πήρε μερικά μικρά μελανούρια, ενώ όσα τίμησαν τη δική μου αρματωσιά επέστρεψαν στη μαμά τους. Η λήξη ήρθε στις δύο και μισή, οπότε μα­ζέψαμε τα πράγματά μας για να ξεκου­ραστούμε μέχρι το δεύτερο σκέλος, που θα άρχιζε στις έξι το πρωί. Στο δρόμο συνάντησα πολλά παιδιά που μου λέγανε τα ίδια, ότι δηλαδή δεν βγάλανε ψάρια και ό,τι βγήκε ήταν στο όριο. Το γεγονός αυτό δεν με ανησύχησε, μιας και ήξερα από πέρυσι ότι το πρωινό σκέλος δίνει καλύτερα ψάρια και όλοι θα είναι ευχα­ριστημένοι.

Την Κυριακή το πρωί στις ο6:οο όλοι κα­τέλαβαν και πάλι τις καινούργιες τους θέσεις και ετοιμάστηκαν για ψάρεμα. Κα­τά τις έξι και μισή περάσαμε την είσοδο του λιμανιού, για να διαπιστώσουμε με έκπληξη πως ο αγώνας δεν είχε αρχίσει ακόμα. Ένα ατυχές και απρόβλεπτο συμβάν, συγκεκριμένα ο τραυματισμός ενός αθλητή στο πόδι μετά τη λήξη του πρώτου σκέλους, καθυστέρησε και πάλι την έναρξη του αγώνα. Εφόσον ο αλυτάρχης βεβαιώθηκε ότι ο αθλητής είναι καλά και αφού του είχαν προσφερθεί οι πρώτες βοήθειες στο Κέντρο Υγείας, σήμανε την έναρξη του δεύτερου και κρίσιμου σκέ­λους του αγώνα στις 07:00. Ίσα που προλάβαμε να φτάσουμε στις θέσεις μας και η αγουροξυπνημένη Ελένη άρχισε να στήνει τα καλάμια μας. Κοίταζα τα πρό­σωπα γύρω μου και έβλεπα καθαρά ότι όλοι πρόσμεναν για κάτι καλύτερο. Τα μεγέθη των ψαριών που άρχισαν να βγαίνουν σ’ αυτήν την περίοδο ήταν σαφώς καλύτερα και σε μεγαλύτερη ποικιλία ειδών. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι τόνοι μικρόψαρων που κυκλοφορούσαν κάτω από τα πόδια μας, που μου ξυπνούσαν την επιθυμία να είχα τα καλάμια του spinning μαζί, γιατί κάτι κα­κό θα γινόταν. Πράγματι, καρβούνια και ρείκια σαν τορπίλες έκαναν την εμφάνι­σή τους και άρχισαν να αναστατώνουν τα κοπάδια από τα μικρόψαρα. Αυτοί που είδαν το σκηνικό πίστεψαν ότι είναι άτυχοι, αλλά στη συνέχεια φάνηκαν πραγματικά τυχεροί, αφού τη σκυτάλη πήραν τα μικρά λιτσάκια Stella, λυγίζοντας τα κα­λάμια και λύνοντας τα φρένα τους. Στο μεταξύ η έλλειψη καφέ της Ελένης σε συνδυασμό με τον ανελέητο ήλιο άρχι­σαν να μετατρέπονται σε γκρίνια. Για να την αποφύγω, έβγαλα το καλάμι μου έξω και άρχισα να κάνω βόλτες.

Εκεί έμαθα ότι, εκτός από τα λιτσάκια, βγήκαν και κάποιοι καλούτσικοι κέφαλοι, ενώ το μεγαλύτερο ψάρι ήταν μια ούγαινα 620 γραμμαρίων που έβγαλε ο φίλος Δημήτρης Πετράκος της Team Fisherman Tubertini. Γυρίζοντας στη θέση μου βρήκα την Ελένη καθισμένη στην άκρη του μόλου, με τα πόδια της να ανεμίζουν στο κενό, κρατώντας το βιβλίο της. Από κάτω βρισκόταν ο φελλός της ακίνητος, όπως όλη την προηγούμενη ώρα. Ξαφνικά άρ­χισε να κινείται ρυθμικά πάνω - κάτω σαν από θαύμα και το καλάμι πήρε τη θέση του βιβλίου σε χρόνο ρεκόρ! Με το κάρ­φωμα, το μαλακό καλαμάκι δίπλωσε στα δύο και το επιφώνημα "Είναι μεγάλο!" πρέπει να ακούστηκε ως τον Γιατράκο, που μακέλευε τα μικρόψαρα στην άλλη άκρη του λιμανιού. Η χαρά της "γουρλούς" Ράνιας (όπου πήγαινε, έβγαινε ψάρι) και του Κώστα, που βρίσκονταν πίσω μας, ήταν έκδηλη, αλλά εμένα το μόνο που με ένοιαζε ήταν να το βγάλει, γιατί αλλιώς θα έφευγε και θα με άφηνε στην Κόρινθο! Έτρεξα να φέρω την απόχη, αλ­λά αυτή ήταν κλειστή μιας και δεν σκέφτηκα να την ανοίξω ποτέ. Δανείστηκα την απόχη του Κριστιάν Λέρνικο, που ψά­ρευε δίπλα μας, και περίμενα το ψάρι να φανεί. Προσπάθησα να μαντέψω το εί­δος του ψαριού και φαντάστηκα πως θα ήταν κέφαλος, αλλά έπεσα έξω, μιας και το ψάρι που ανέβηκε ήταν αντιπροσω­πευτικό της κατάστασής μας: μια μεγάλη μουρμούρα! 'Έβαλα την απόχη μέσα στο νερό και προσπάθησα με το αριστερό χέ­ρι να την αποχιάσω. Δεν τα κατάφερα και δέχτηκα αμέσως τη βοήθεια του κριτή μας Μιχάλη, που αμέσως την προσγείωσε στο τσιμέντο. Αυτό ήταν. Η Ελένη είχε βγάλει το αμέσως μεγαλύτερο ψάρι του αγώνα, μια πανέμορφη μουρμούρα 430 γραμμαρίων. Μετά από αυτό, συνέχισα τη βόλτα μου και στάθηκα για λίγο στον φίλο μου Δημήτρη Αντύπα, που ψάρευε δίπλα από τον καταπληκτικό μικρότερο αθλητή του αγώνα, Κώστα Ζαγκλή. Ο μι­κρός έβγαλε αρκετά ψάρια και μάλιστα τα πάλεψε όλα με απόλυτη επιτυχία. Ο αγώνας έληξε στις 12:οο, χωρίς οι περισσότεροι να γνωρίζουμε για τα αποτελέ­σματα και αφού όλοι μαζέψαμε και τακτοποιήσαμε τον εξοπλισμό μας στα αυ­τοκίνητά μας, συγκεντρωθήκαμε στο μέ­ρος της απονομής.

Τα γέλια, τα πειράγματα, η ένταση της κούρασης και η αγωνία των αθλητών που ήξεραν ότι είχαν πάει καλά ήταν πολλά και δυνατά. Προτού όμως αρχίσει η απονομή, μια έκπληξη περίμενε όλους τους συγκεντρωμένους. Ήταν ένα μίνι σεμινάριο Feeder, μιας τεχνικής σχετικά άγνωστης στην Ελλάδα, με σκοπό την ενημέρωση των Ελλήνων ψαράδων, επι­μελημένο από τους Πασχάλη Πασχαλάκη και Άκη Τηνιακό. Με το τέλος του σεμιναρίου, τα αποτελέ­σματα ήταν έτοιμα να ανακοινωθούν:

• Πρώτος στην ατομική κατηγορία ήταν ο Κριστιάν Λέρνικο με 3.568 βαθμούς, δεύτερος ο Αντώνης Βαφειάδης με 3.411 βαθμούς, ενώ τρίτος ήρθε ο Κωνσταντί­νος Κωτσόπουλος με 2.8ο6 βαθμούς.
• Στο ομαδικό νικητής ήταν ο συνήθης ύποπτος Γιάννης Γιατράκος - Triana (που... θα μετακομίσει στην Ιταλία και θα αγωνίζεται με το όνομα Gianni Picollo Dottore) με τον αθλητή-έκπληξη Χαράλα­μπο Πολοπετράκη της Biggame - Mikado, ο οποίος κατέπληξε και σε ατομικό επί­πεδο, όσο και στο τσιμπούσι που ακο­λούθησε. Δεύτερη ομάδα ήταν οι ανεπα­νάληπτοι "θείος και ανιψιός", δηλαδή ο Κων/νος Κωτσόπουλος και ο Θωμάς Τριανταφύλλου (δεν έχουν καμία ομοιό­τητα, όσο και συγγένεια). Τέλος, τρίτη ομάδα ήταν η PL Agencies - Crever, που αποτελούνταν από τον "ψαρά" Πάνο Μαλωμύτη και τον Αντώνη Βαφειάδη.
• Ο νικητής του ατομικού Κριστιάν Λέρνικο κέρδισε και το βραβείο για τα πε­ρισσότερα ψάρια.
• Το βραβείο για το μεγαλύτερο ψάρι πή­ρε ο Δημήτρης Πετράκος, ενώ το βρα­βείο της καλύτερης διαγωνιζόμενης γυ­ναίκας πήρε η ανεπανάληπτη Ελένη Χου­λιάρα της Team Alcoholic. Τέλος, βραβείο πήρε και ο μικρότερος (σε ηλικία, γιατί στο ψάρεμα μόνο μικρός δεν είναι...) ψαράς Κώστας Ζαγκλής.

Συνολικά αλιεύτηκαν γύρω στα τριάντα κιλά ψάρια, τα οποία δωρίστηκαν στο ίδρυμα Ευθυμείο, το οποίο είναι κέντρο αποκατάστασης για παιδιά. Μετά τις απονομές δόθηκε το παραδοσιακό πια γαλατικό τσιμπούσι και σιγά-σιγά οι συγκεντρωμένοι άρχισαν ένας - ένας να αποχωρούν, ανανεώνοντας το ραντεβού για του χρόνου.

Η εταιρεία Maver και το Club Hotel Casino Loutraki

Περιοδικό "Ψαρεύω"

Focus on web