Δεν υπάρχει χειρότερο μαρτύριο για ένα ψαρά από το να βρίσκεται σε ένα μαγευτικό μέρος όπως η Σάμος και να είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι από κάποια ίωση. Επί μια βδομάδα ο πυρετός δεν έλεγε να πέσει και ανέβαινε απότομα όπως τα μποφόρ που επικρατούσαν εκείνη την εποχή στο νησί. Ήμουνα σε καραντίνα για να μην κολλήσω τους υπόλοιπους, βλέποντας τα ντοκιμαντέρ που είχε μαζέψει ο αδελφός μου από τις εφημερίδες, ο οποίος ερχόταν κάθε λίγο και με "εξέταζε" για να δει αν ήμουν αξιόμαχος για ψάρεμα. Επιτέλους, μετά από έναν… αιώνα, ήρθε η  στιγμή που μαζί με τα μποφόρ έπεσε και ο πυρετός. Η απόφαση είχε παρθεί, θα κάναμε λίγο casting ώστε να μην ταλαιπωρηθώ μετά από την περιπέτεια μου.   

Στις επάλξεις!
Τα δολώματα μας ήταν τρία φαραώ και είχαν αγοραστεί μέρες πριν, αλλά ο Αντρέας είχε καταφέρει να τα διατηρήσει στην ζωή, ανανεώνοντας τους το νερό καθημερινά.  Για καθαρά προληπτικούς λόγους αποφασίσαμε να ψαρέψουμε σε μέρος όπου τα αυτοκίνητο θα ήταν δίπλα ώστε να μην είμαι εκτεθειμένος στον καιρό. Ευτυχώς ο αέρας είχε πέσει τελείως και το μόνο που είχε μείνει ήταν το κύμα που ακόμα έσκαγε με δύναμη στις βραχώδεις παραλίες. Φορτώσαμε τα πράγματα στο αμάξι και κατευθυνθήκαμε προς το παραλιακό δρόμο ενός χωριού, όπου δίπλα του για προστασία από τους δυνατούς βοριάδες, οι υπεύθυνοι είχαν τοποθετήσει μεγάλα βράχια σαν τείχος. Κάθε εκατό μέτρα, τα βράχια εισχωρούσαν στη θάλασσα δημιουργώντας χώρους σαν πυργίσκους όπου μπορούσες να στήσεις άνετα ακόμα και δέκα καλάμια. Διαλέξαμε στην τύχη έναν από αυτούς και αράξαμε το αμάξι. Βγαίνοντας έξω διαπίστωσα ότι όλα ήταν βρεγμένα σε απόσταση ακόμα και δεκαπέντε μέτρα μακριά από τα βράχια, γεγονός που σήμαινε ότι κατά την διάρκεια της φουρτούνας πρέπει να ήταν αδύνατον να περάσεις το δρόμο.

Η φουρτούνα όμως είχε περάσει και προφανώς ο βυθός θα ήταν ανακατεμένος, ανεβάζοντας τις προσδοκίες μας για την συνέχεια. Το μόνο πρόβλημα ήταν το αντιμάμαλο που έσκαγε ακόμα με δύναμη στα βράχια δημιουργώντας αφρούς ύψους ακόμα και δυο μέτρων. Ήταν πολύ επικίνδυνο, σχεδόν ακατόρθωτο, να κατέβεις στα βράχια να αποχιάσεις, όποτε εύλογα ρώτησα τον Αντρέα τι θα κάναμε σε περίπτωση που θα πιανόταν ένα μεγάλο ψάρι στο αγκίστρι μας. "Την προσευχή σου και σήκωμα στεγνά με το καλάμι" ήταν η απάντηση. Δε μου άρεσε καθόλου η πρακτική αυτή και λυπόμουνα τα καλάμια μου, σε αντίθεση με τον Αντρέα που τα καλάμια του ήταν επιεικώς για πέταμα με οδηγούς να λείπουν και στελέχη "ανακατασκευασμένα". Κάθε φορά που βλέπω τον εξοπλισμό του δεν μπορώ να μην τον πειράξω για την νοοτροπία του που είναι "πρώτα θα βγάλουν τα λεφτά τους, μετά θα λιώσουν και τότε θα τα αλλάξω!". Εντάξει δεν είπαμε να κάνουμε συλλογή από καλάμια και μηχανισμούς, αλλά τουλάχιστον αυτά που έχουμε να είναι αξιόμαχα. Αλλά ο Αντρέας δεν καταλαβαίνει από αυτά και με στόμφο σου δίνει πάντοτε την ίδια απάντηση : "Ξέρεις τι χαρά παίρνεις βγάζοντας ψάρια με αυτά τα εργαλεία; Γίνεσαι θεός του ψαρέματος!".  Μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα βγάλαμε από δυο καλάμια ο καθένας, τα δολώσαμε με μεγάλα κομμάτια φαραώ και κάναμε τις βολές μας πίσω από τις επάλξεις του τείχους από βράχια. Τα δικά μου καλάμια πήραν θέση πάνω στο τρίποδο, ενώ ο Αντρέας τα ακούμπησε όρθια πάνω στα βράχια στηρίζοντάς τα με μεγάλες πέτρες στην λαβή. Στην συνέχεια μπήκαμε μέσα στο αμάξι που ήταν γυρισμένο με θέα τα καλάμια ώστε να γλιτώσουν τα πνευμόνια μου από την ισχυρή υγρασία.

Φύλαγε τα ρούχα σου…
Με κολλημένο το κεφάλι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου προσπαθούσαμε μέσα από τους αφρούς να διακρίνουμε κάποια ύποπτη κίνηση των καλαμιών, πίνοντας συγχρόνως τον καφέ μας. Για να περάσει η ώρα άρχισα να κάνω αυτό που μου άρεσε να κάνω από μικρός στον αδελφό μου: να γκρινιάζω για να τον εκνευρίσω! Έτσι άρχισα να λέω τις συνηθισμένες ατάκες: "Που με έφερες πάλι; Εδώ είναι κρανίου τόπος!", "Άχρηστε, τόσο καιρό στο νησί και ακόμα να μάθεις τα μέρη!" και "Πρέπει να έχει να περάσει ψάρι από εδώ από τον καιρό του Νώε!". Το κόλπο έπιασε για άλλη μια φορά και στην αρχή ο αδελφούλης άρχισε να απολογείται λέγοντάς μου για τις μεγάλες τσιπούρες που έχει πάρει σε αυτό το μέρος, μέχρι που έγινε μπαρούτι και άρχισε να λέει τα δικά του, δηλαδή ότι κάθε φορά τον αγχώνω και δεν μπορεί να ευχαριστηθεί ψάρεμα και άλλα τέτοια. Εγώ όπως πάντα έσκασα στα γέλια βλέποντας τον μουτρωμένο, εκνευρίζοντας τον περισσότερο. Τα γέλια διακόπηκαν από το τράνταγμα ενός καλαμιού του Αντρέα που λίγο έλειψε να φύγει από τα βράχια που ήταν στερεωμένο.

Τρέξαμε και οι δυο στο καλάμι που ταλανιζόταν στα βράχια παίρνοντας φρένα, με προσδοκίες για κάτι καλό. Ο Αντρέας άρχισε να παλεύει μαλακά το ψάρι γιατί είχε επιλέξει στο συγκεκριμένο καλάμι παράμαλλο 0,25mm.  Μετά από λίγο το ψάρι έφτασε στα βράχια και ήρθε η στιγμή του ανατριχιαστικού "σηκώματος". Το γέρικο καλάμι του Αντρέα έτριξε από το βάρος και ένας καλός σαργός προσγειώθηκε μετά από λίγο στο έδαφος. Το πρώτο πράγμα που έκανα, βλέποντας τον τρόπο που θα βγάζαμε τα ψάρια, ήταν να αλλάξω τα παράμαλλα μου σε 0,30mm. Εν τω μεταξύ μέχρι να κάνω την αλλαγή, ο Αντρέας πήρε άλλον έναν σαργό, μικρότερο από τον προηγούμενο.  Φαινόταν ότι τα ψάρια είχαν έρθει να αναζητήσουν την τροφή τους στον ανακατωμένο βυθό. Δεν είχα προλάβει να ακουμπήσω τα καλάμια μου στη βάση όταν σε ένα από αυτά λύγισε η κορυφή και τα χαλαρά φρένα του μηχανισμού λύθηκαν. Πήρα το καλάμι στα χέρια και χωρίς να καρφώσω, αφού το ψάρι είχε πιαστεί μόνο του, άρχισα να λεβάρω με την βοήθεια του μεγάλου surfcasting μηχανισμού. Ήταν το πρώτο ψάρι που θα έβγαζα στην ζωή μου με τέτοιο μηχανισμό, αφού ανέκαθεν επέλεγα τους μεγάλους spinning μηχανισμούς για αυτό το είδος ψαρέματος. Δεκαεννιά κιλά φρένα διέθετε το "βίτζι" που σαφώς ήταν μια υπερβολή για το μικρό ψάρι στο άλλο άκρο της πετονιάς. Ο Αντρέας με ρώταγε με αγωνία αν ήταν μεγάλο το ψάρι, αλλά το "βίτζι" είχε τέτοια δύναμη έλξης που δεν με άφηνε να καταλάβω ούτε αν το είχα πάνω, όχι πόσο μεγάλο ήταν. Στα τελευταία μέτρα το ψάρι κάπως αντιστάθηκε δίνοντας σημάδια ύπαρξης, λίγο προτού υποστώ την φρικτή διαδικασία του "σηκώματος". Την ώρα που αποφάσισα να σηκώσω το ψάρι, ένα κύμα μεγαλύτερο από όλα τα άλλα, έσκασε με δύναμη πάνω στα βράχια αναγκάζοντας με να οπισθοχωρήσω για να μην βραχώ. Έτσι το κακόμοιρο το ψάρι χτυπήθηκε άσχημα στα βράχια μέχρι να καταφέρω να το προσγειώσω στο κράσπεδο. Ήταν μια τσιπούρα εφτακοσίων γραμμαρίων η οποία είχε δελεαστεί από το μεγάλο κομμάτι φαραώ. Ξανά δόλωσα το καλάμι και το έριξα μέσα με μισή καρδιά αφού είχα πια καταλάβει ότι το ψάρεμα που κάναμε θα ήταν καταστροφικό αν κάποιο μεγάλο ψάρι τιμούσε τα δολώματα μας. Η επόμενη τσιπούρα δεν άργησε και ήταν λίγο μεγαλύτερη από την πρώτη. Ο Αντρέας προσπάθησε να την αποχιάσει κατεβαίνοντας στα γλιστερά βρεγμένα βράχια εκμεταλλευόμενος το γεγονός της απουσίας μεγάλων κυμάτων. Αλλά όταν έβαλε την απόχη μέσα στο νερό, το κύμα μια την κάλυπτε μέχρι τα χέρια του και μία την "αποκάλυπτε" εντελώς. Αναγκαστικά, σήκωσα λίγο το ψάρι στον αέρα και ο Αντρέας το απόχιασε σαν πεταλούδα…

Δεν πρόλαβε να γυρίσει η ψυχή μας στην θέση της και κάτι άλλο τίμησε το δεύτερο καλάμι μου. Πιάνοντας το στο χέρι μου κατάλαβα ότι πρέπει να ήταν κάτι καλό αφού το "βίτσι" κόμπιαζε που και που. Το ψάρι έκανε εκρηκτικά κεφάλια δεξιά και αριστερά ενώ εγώ προσπαθούσα να βρω μια ρύθμιση της προκοπής στο μηχανισμό, ο οποίος διέθετε ένα ιδιαίτερο σύστημα bait runner πάνω στην μπομπίνα του. Λογικό ήταν να βασανίζομαι αφού ο μηχανισμός έχει σχεδιαστεί για πολύ μεγάλα ψάρια και για άλλα ψαρέματα πιο απαιτητικά. Κάποια στιγμή κατάφερα να βρω μια ικανοποιητική ρύθμιση και να τιθασεύσω το ψάρι, φέρνοντας το κοντά στα βράχια. Ο Αντρέας έφεξε με το φακό στη θάλασσα και μέσα στους αφρούς μπορέσαμε να διακρίνουμε μια μεγάλη τσιπούρα!  Κοιταχτήκαμε έχοντας και οι δυο την ίδια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο: "Και τώρα, τι κάνουμε;;;". Το πιο λογικό ήταν να προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε την απόχη, κάτι το οποίο δοκιμάσαμε. Ο Αντρέας κατέβηκε με πολύ προσοχή σε ένα χαμηλό σημείο, δεχόμενος τους αφρούς των κυμάτων. Η τσιπούρα έκοβε βόλτες δεξιά και αριστερά στους αφρούς, ενώ εγώ προσπαθούσα να τη φέρω κοντά στην απόχη η οποία βρισκόταν έξω από το νερό κάθε φορά που η θάλασσα τραβιόταν. Κατάφερα να την οδηγήσω κοντά στην απόχη αλλά όσο και να τεντωνόταν ο ψηλός δεν μπορούσε να την παγιδέψει. Ξαφνικά ένα μεγάλο κύμα σκέπασε τον Αντρέα και για μερικά δευτερόλεπτα ο τρόμος κυριάρχησε στην καρδιά μου μέχρι να δω την θάλασσα να τραβιέται. Ευτυχώς, μπόρεσε να κρατηθεί από τις σχισμές των διπλανών βράχων. Χωρίς δεύτερη σκέψη του φώναξα να φύγει από εκεί προτού συμβεί το χειρότερο. Έσφιξα τα φρένα για να τελειώνουμε και το αγκίστρι ίσιωσε από την πίεση, γλυτώνοντας το ψάρι από άσχημες περιπέτειες και εμάς από ασχημότερες. Ο Αντρέας ήταν μούσκεμα αλλά ευτυχώς δεν είχε τραυματιστεί πουθενά. Φυσικά τα μαζέψαμε και πήγαμε σπίτι για να αλλάξει ρούχα προσπαθώντας να βγάλουμε αληθινή την παροιμία "φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά…"!

Δεύτερο ημίχρονο...
Στο δρόμο για το σπίτι είχαμε ομόφωνα αποφασίσει ότι θα συνεχίζαμε το ψάρεμα αλλά κάτω από το σπίτι όπου τα πράγματα ήταν λιγότερα επικίνδυνα. Μετά από λίγο βρισκόμαστε στα χαμηλά προστατευτικά βράχια της παραλίας του Καρλοβασίου. Τα νερά ήταν και εκεί ανακατωμένα, αλλά επειδή ο βυθός αποτελούταν κυρίως από άμμο, είχαν ένα καφετί χρώμα. Ρίξαμε τα δολώματα μας περιμένοντας αυτή την φορά να τσιμπήσει κανένας από τους σηκιούς που κρατάει η περιοχή. Μικροί σαργοί άρχισαν να μας τρώνε τα δολώματα και καμιά φορά πιανόταν κανένας από αυτούς στα αγκίστρια μας. Από αυτά τα ψάρια μόνο δυο άξιζαν να κρατηθούν και τα υπόλοιπα κατέληξαν πίσω στην θάλασσα. Όλη αυτήν την ώρα δεν είχαμε κανένα δείγμα από τους σηκιούς, οπότε άρπαξα την ευκαιρία για λίγη "γκρίνια" στο μικρό αδελφούλη μου. Η απάντηση του ήταν κοφτή: "Αφού είσαι γκαντέμης και μου χαλάς κάθε φορά το ψάρεμα!". Εκείνη τη στιγμή έφτασε ένας φίλος του Αντρέα, άρρωστος ψαράς, ο Μαρίνος. "Επιτέλους" αναφώνησε ο Αντρέας "ήρθε ο γουρλής μου!!!". Το παλικάρι ήρθε για να μας κάνει παρέα και αυτός ο αθεόφοβος τον έβαλε να αγγίξει όλα τα καλάμια του για να τους μεταδώσει την "καλή τύχη" του.

Αφού τελείωσαν με τα τελετουργικά τους, ήρθαν και κάθισαν δίπλα μου. Πιάσαμε κουβέντα περί ψαρέματος και έμαθα από πρώτο χέρι την διάσημη ιστορία με το τέρας λαβράκι που είχε πιάσει ο Μαρίνος ένα χειμώνα. Ψάρευε με καρούλια αρματωμένα με πολυάγκιστρα και δόλωμα σαρδέλα, τα όποια έθαβε στην παραλία. Κάθε λίγο πήγαινε και τα έλεγχε ώσπου σε κάποιο τσεκάρισμα ένα από αυτά έλειπε. Το είδε σε σχετικά κοντινή απόσταση από την ακτή και αποφάσισε να αψηφήσει το κρύο μπαίνοντας μέσα στο νερό. Έπιασε το καρούλι και άρχισε να φέρνει το μεγάλο ψάρι έξω. Λίγο προτού ακουμπήσει την ακτή η πετονιά κόπηκε αλλά ο Μαρίνος δεν τα έχασε. Μπήκε μέσα στην θάλασσα και έβγαλε το εξουθενωμένο μεγάλο λαβράκι με τα χέρια! Η ζυγαριά έδειξε 9200 γρμ., και πράγματι είναι ένα ψάρι τρόπαιο που δύσκολα συναντάμε αυτές τις μέρες. Εν τω μεταξύ ένα από τα καλάμια του Αντρέα άρχισε να παίρνει τσιμπιές, επισφραγίζοντας την προηγουμένη ιεροτελεστία. Ο ίδιος άρχισε να επαινεί τον "γουρλή" του αλλά το ψάρι σταμάτησε να τσιμπάει. Άρπαξα την ευκαιρία για να τον πειράξω αλλά την πάτησα γιατί δεν ήξερα τίποτα από τη συμπεριφορά του σηκιού. Ο Αντρέας μου φώναξε ότι είναι πάνω και έχει λουφάξει. Κάρφωσε και άρχισε να φέρνει κάτι βαρύ που του είχε διπλώσει το καλάμι στα δύο. Ύστερα από λίγο στην ακτή, προσγειώθηκε το μεγαλύτερο ψάρι της βραδιάς, ένας σηκιός εννιακοσίων γραμμαρίων. Αυτό ήταν! Ο Αντρέας έχοντας επιβεβαιώσει την "θεωρία" του άρχισε να την αναλύει ακόμα περισσότερο υποστηρίζοντας ότι η αρνητική μου ενέργεια, εξουδετερώθηκε από την πολύ μεγάλη θετική ενέργεια του Μαρίνου… Επειδή όμως ο θεός του ψαρέματος έχει πολύ μεγάλο χιούμορ, ένα από τα καλάμια μου κουνήθηκε. Έχοντας υπόψη το προηγούμενο σκηνικό, κάρφωσα και έφερα έξω ένα μικρότερο σηκιό. Βέβαια και αυτό το γεγονός κατά τον Αντρέα οφειλόταν στο ότι καθόμουν πολύ ώρα δίπλα στο Μαρίνο!!! Αφού είχαμε περάσει καλά ήταν καιρός να τα μαζέψουμε, μιας και τα δολώματα μας είχαν τελειώσει. Βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, χαιρετηθήκαμε και… αυτό ήταν, πέρασε!