Σχήμα 1: Σταθερή αρματωσιά, για συνθήκες με έντονο ρεύμα ή καθόλου...
Κείμενο - φωτογραφίες: Γιάννης Γιατράκος
Το αγαπημένο μου θήραμα στην εγγλέζικη τεχνική, ήταν, είναι και θα είναι ο σαργός. Ένα θήραμα, επιρρεπές στο συχνό και επίμονο μαλάγρωμα. Θεωρείται λάθος η λογική ότι ο σαργός τρώει χαμηλά στο βυθό, καθώς μπορεί να σηκωθεί αρκετά έως πάρα πολύ ψηλά από αυτόν για να τραφεί. Από τη στιγμή που θα μπει στην ψαρεύτρα μας και θα μαλαγρωθεί, γίνεται υπερβολικά ανταγωνιστικός και ταυτόχρονα πολύ λαίμαργος με αποτέλεσμα να κάμπτεται η καχυποψία του και η περίφημη επιφυλακτικότητά του να πηγαίνει... περίπατο!
Δεν είναι υπερβολή να πούμε, πως σε βυθό 14 - 15 μέτρα, βγαίνουν σαργοί με σταθερή αρματωσιά μήκους 2,5 - 3 οργιές, το οποίο μεταφράζεται περίπου σε 4,5 - 5,5 μέτρα! Για να μη πάμε όμως στην υπερβολή, η ιδανική περίπτωση για να ψαρέψουμε με σταθερή αρματωσιά στο μήκος του καλαμιού μας, είναι να βρισκόμαστε σε μέρος όπου το βάθος στο οποίο ψαρεύουμε, δεν ξεπερνά τα 6 - 8 μέτρα. Η σταθερή αρματωσιά, μπορεί να συνδυαστεί εξίσου καλά και με ένα πεντάμετρο - εξάμετρο bolognese καλάμι ή ένα εγγλέζικο καλάμι με μήκος από 3,90 έως 4,80 μέτρα, αναλόγως το βάθος και φυσικά το καλάμι που έχουμε στη διάθεσή μας.
Η σταθερή αρματωσιά, μοντάρεται ως εξής: περνάμε πρώτα την ειδική στριφταροπαραμάνα του φελλού με περασμένο το φελλό πάνω της και στη συνέχεια δένουμε στην άκρη της μάνας, το παράμαλλό μας με δεμένο στην άλλη άκρη του το αγκίστρι μας. Η σύνδεση της μάνας με του παράμαλλου, μπορεί να είναι είτε με θηλιά - θηλιά, είτε με άλλο κόμπο της αρεσκείας μας, ακόμα και με στριφτάρι αν κρίνουμε απαραίτητο. Ακριβώς πάνω από τη σύνδεση, τοποθετούμε ένα μολυβάκι σκιστό, με βάρος από 0,10 γρ., έως 0,15 γρ., ή και παραπάνω. Αυτό, εξαρτάται από το πάχος της μάνας του μηχανισμού μας, που πρακτικά σημαίνει πως όσο μεγαλώνει η διάμετρος αυτής, τόσο μεγαλώνει και το βάρος του μολυβιού στη σύνδεση. Παρακάτω, θα εξηγήσω αναλυτικότερα τι εννοώ και πως ακριβώς δουλεύει η σταθερή αρματωσιά (βλέπε σημείωση). Στη συνέχεια, εφόσον φυσικά έχουμε κάνει την απαραίτητη βυθομέτρηση ή γνωρίζουμε το βάθος στην απόσταση που θα ψαρέψουμε, σε μήκος το πολύ μέχρι το μέγιστο ή και μικρότερο φυσικά μήκος του καλαμιού μας, δένουμε το stopper και μετακινούμε το φελλό μέχρι εκεί. Αφήνουμε ένα μήκος περίπου 3 - 5 cm και τοποθετούμε όλο το υπόλοιπο ερμάτισμα που χρειάζεται ο φελλός για να ζυγιστεί σωστά (ο φελλός δλδ., βρίσκεται ανάμεσα από το stopper και τα μολύβια). Προσοχή χρειάζεται να δείξουμε σε φελλούς ιδιαίτερα ευαίσθητους και με μηδενική ανοχή σε ερμάτισμα, όπως είναι οι φελλοί της εταιρείας Cralusso, οι οποίοι δεν "ανέχονται" το παραμικρό παραπανίσιο βάρος στον ερματισμό τους. Με λίγα λόγια, θα πρέπει στο συνολικό ερμάτισμα, να υπολογίσουμε και το βάρος της στριφταροπαραμάνας, το οποίο είναι περίπου 0,25 - 0,30 γρ., ενώ αν δεν το υπολογίσουμε, θα έχουμε σαν φυσική συνέπεια ο φελλός μας να βυθίζεται, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο. (σχήμα 1)
Σχήμα 2: Παραλλαγή σταθερής αρματωσιάς, για συνθήκες με έντονο ρεύμα ή καθόλου...
Η παραλλαγή την οποία μπορούμε να κάνουμε, είναι να βάλουμε τρία μολύβια κάτω από το φελλό και ένα ή δύο από πάνω, με την προϋπόθεση μετά τα πάνω μολύβια, να δέσουμε ένα stopper για να μη μετακινούνται κατά τη βολή. (σχήμα 2)
Αυτό το στήσιμο της αρματωσιάς, με τα μολύβια πάνω από το φελλό, είναι αρκετά πιο ευαίσθητο στα τσιμπήματα και μπορεί να ψαρευτεί σε συνθήκες ήπιες ακόμα και σε περιπτώσεις όπου το ρεύμα είναι έντονο. Θυμίζει αρκετά την περίπτωση της αρματωσιάς με τα backshots και τον ανερμάτιστο φελλό για συνθήκες με έντονο ρεύμα.
Γενικά, η σταθερή αρματωσιά, έχει άριστη παρουσία, αμεσότητα στο τσίμπημα και απόλυτη ευαισθησία. Σε περιπτώσεις όπου δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε συρόμενη αρματωσιά λόγω βάθους, η σταθερή αρματωσιά υπερτερεί σε αποτελεσματικότητα και προσωπικά τη θεωρώ μονόδρομο. Οι σταθερές αρματωσιές φυσικά, μοντάρονται κατά κύριο λόγο, με φελλούς οι οποίοι δεν ξεπερνούν σε ερμάτισμα το +1, καθώς το παραπάνω βάρος δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Τέλος, ψαρεύοντας σε απόσταση από το βυθό, διαθέτουμε μερικά πλεονεκτήματα όπως, ότι αποφεύγουμε όλα τα μικρόψαρα που μας ταλαιπωρούν, δεν κινδυνεύουν οι αρματωσιές μας από σκαλώματα και κυρίως, όταν ένα μεγάλο ψάρι πιαστεί στο αγκίστρι μας, είναι πολύ δύσκολο να τρυπώσει κάπου έστω και επιπόλαια και να μας κόψει το παράμαλλο συν ότι εμείς αισθανόμαστε σιγουριά, καθώς έχοντας πιάσει το ψάρι μακριά από το βυθό, διαθέτουμε ένα πολύτιμο ατού, το χρόνο για να το κουράσουμε όπως εμείς θέλουμε.
Σημείωση: Μέσα σε λίγες γραμμές, θα προσπαθήσω να εξηγήσω, το γιατί τοποθετούμε με αυτό τον τρόπο τα μολύβια στη σταθερή αρματωσιά μας. Το παράμαλλο στην εγγλέζικη τεχνική, έχει συνήθως 2 μέτρα μήκος ή και παραπάνω. για να έχουμε την απαραίτητη ελαστικότητα. Το μήκος αυτό, εξαρτάται από τη διάμετρο που χρησιμοποιούμε. Δλδ., όσο μικρότερη διάμετρο δουλεύουμε, τόσο μεγαλύτερο μήκος επιβάλλεται να χρησιμοποιήσουμε. Για να έχουμε μια σταθερή παράμετρο και να κατανοήσουμε τη συνέχεια, ας δεχτούμε προς το παρών το μήκος των 2 μέτρων. Το παράμαλλο σαν υλικό (fluorocarbon), έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από το κομμάτι της μάνας που "ακολουθεί" από πάνω και γι' αυτό το λόγο και βυθίζεται γρηγορότερα από αυτή (τη μάνα). Η μάνα, αποτελείται συνήθως από νάιλον υλικό και αυτό έχει σαν συνέπεια να αργεί πολύ να "ακολουθήσει" το παράμαλλο. Σαν αποτέλεσμα, η παρουσία τους δεν είναι ομοιόμορφη και αναγκαζόμαστε για να βοηθήσουμε το κομμάτι της μάνας να παρουσιαστεί σωστά, να τοποθετήσουμε ένα μολυβάκι από 0,10 γρ., έως 0,20 γρ., και παραπάνω. Αυτό με τη σειρά του, το μέγεθος του μολυβιού, εξαρτάται από το πάχος της μάνας. Όσο αυτό μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει και το μολυβάκι χαμηλά στην ένωση. Ένας γενικός κανόνας, είναι ο εξής: σε διαμέτρους μάνας μέχρι 0,16mm το μολυβάκι πρέπει να είναι μέχρι 0,15 γρ., ενώ σε διαμέτρους μέχρι 0,23mm το μολυβάκι μπορεί να φτάσει και τα 0,25 του γραμμαρίου.
