Το μεσημέρι μας βρήκε στα μισά περίπου της διαδρομής, μέσα στο φέρυ από Αρκίτσα προς Αιδηψό συζητώντας αδιάκοπα και αναλύοντας οτιδήποτε είχε σχέση με το ψάρεμα. Το πέρασμα προς τη βόρεια Εύβοια από το πορθμείο της Αρκίτσας, το προτιμώ τις περισσότερες φορές που επισκέπτομαι αυτά τα μέρη, γιατί γενικά είναι πολύ πιο ξεκούραστο επειδή γλυτώνω τις πολλές στροφές της διαδρομής που κάνω αν επιλέξω να πάω από τη Χαλκίδα. Ο συνολικός χρόνος είναι σχεδόν ο ίδιος, όποια διαδρομή κι αν επιλέξω, οπότε αν είναι και καλοκαιρινή περίοδος που τα δρομολόγια είναι συχνά, διαλέγω την περίπτωση αυτή. Τα τρία τέταρτα της διαδρομής με το φέρυ, πέρασαν πολύ γρήγορα και το απόγευμα ήδη βρισκόμασταν στην Ιστιαία, στο μαγαζί με είδη αλιείας ενός άλλου φίλου μου, του Σπύρου, πίνοντας το καφεδάκι μας και συζητώντας τα κατορθώματά μας. Μερικά τηλέφωνα σε ξενοδοχεία της περιοχής, μας εξασφάλισαν την παραμονή μας εκεί για τις λίγες μέρες που θα μέναμε και αφού διαλέξαμε αυτό το οποίο μας ικανοποιούσε, τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και αρχίσαμε τις επισκέψεις σε φίλους μου.

Πρώτο απ’ όλους επισκεφτήκαμε το φίλο μου το Γιώργο στο σπίτι του, ο οποίος δεν μας άφηνε να φύγουμε με τίποτα, αν δεν κανονίζαμε πρώτα απ’ όλα τις λεπτομέρειες του ψαρέματος της επόμενης ημέρας. Πράγματι, αφού κανονίσαμε να βρεθούμε τα μαύρα χαράματα έξω από το σπίτι του για να φύγουμε όλοι μαζί με το σκάφος το οποίο θα ρυμουλκούσαμε σε κοντινό σημείο της περιοχής, φύγαμε για να συναντήσουμε και τους υπόλοιπους φίλους μου στο Πευκί, για έναν ακόμη καφέ! Στο Πευκί, ένα τέταρτο περίπου μακριά από την Ιστιαία, συναντήσαμε και τους τελευταίους φίλους μου, το Βασίλη και το Δημήτρη, οι οποίοι όμως ήταν αδύνατο λόγω υποχρεώσεων να ακολουθήσουν με το σκάφος τους την επόμενη μέρα για ψάρεμα. Με την κουβέντα, τον καφέ και τα πειράγματα είχε ήδη βραδιάσει και καθώς εμείς ήμασταν ήδη κουρασμένοι, αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε για το ξενοδοχείο μας για λίγες ώρες ξεκούρασης. Εξάλλου, το πρωινό βάρβαρο ξύπνημα δεν μου είναι και ιδιαίτερα ευχάριστο και ας πρόκειται για ψάρεμα.

Πρωί πρωί με την αυγούλα…
Κατά τις έξι το πρωί, μηχανικά και περισσότερο λόγω του Αντώνη ο οποίος είχε ήδη σηκωθεί από το κρεβάτι του και έφτιαχνε καφέ, αποφάσισα να ετοιμαστώ για να πάμε να συναντήσουμε το Γιώργο στο σκάφος του, έξω από το σπίτι του. Στη διαδρομή, ο ανυπόμονος Γιώργος φώναζε κάτι ακαταλαβίστικα στο τηλέφωνο που προηγήθηκε, αποκαλώντας μας υπναράδες και τεμπέληδες, γιατί είχε φτάσει… "μεσημέρι" κι εμείς ακόμα κοιμόμασταν. Πράγματι, σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν στο ραντεβού και παίρνοντας από το αμάξι μου τα πράγματα που χρειαζόμασταν, τα φορτώσαμε στο αυτοκίνητο του Γιώργου μαζί με το ψυγείο με τα δολώματα. Μια πρόχειρη ματιά στο εσωτερικό του ψυγείου, μας αποκάλυψε μια πληθώρα δολωμάτων ζωντανών και μη, από φαραώ και αμερικάνικα μέχρι παστωμένες γαρίδες κ.ά.

Το τρέιλερ του σκάφους ήταν ήδη κοτσαρισμένο και μετά τον τελευταίο έλεγχο ασφαλείας που έγινε, στριμωχτήκαμε και οι τρεις μας στο εσωτερικό του αγροτικού αυτοκινήτου του Γιώργου. Η μικρή διαδρομή μέχρι το κοντινό σημείο με την υποτυπώδη γλίστρα, πέρασε ταχύτατα με απίστευτα πειράγματα και γέλια, προμηνύωντας μας για τη συνέχεια που θα ακολουθούσε. Λίγες αναμνηστικές φωτογραφίες στο σημείο της αναχώρησης, ήταν αρκετό για να αρχίσει ο καπετάν Γιώργος να μας βρίζει στη συνέχεια ότι εσκεμμένα καθυστερούσαμε σαν άχρηστοι ψαράδες που είμαστε. Στο μεταξύ ο Αντώνης, είχε ήδη αρχίσει να μπαίνει στο νόημα και να πειράζει διαρκώς και με οποιονδήποτε τρόπο το Γιώργο, ο οποίος σαν μικρό παιδί συμμετείχε κι αυτός στα πειράγματα. Τακτοποιήσαμε τα πράγματα στο σκάφος και σε λίγη ώρα, βρεθήκαμε να ψάχνουμε με το βυθόμετρο το ακριβές σημείο στο οποίο θα ρίχναμε άγκυρα.

Ο Γιώργος, άριστος γνώστης της περιοχής σχεδόν δεν χρειάζεται κανένα ηλεκτρονικό όργανο για να βρει τα κομμάτια που θέλει μιας και τα γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα. Εξάλλου στο παρελθόν, παρόλο που έχω προσπαθήσει να τον πείσω να χρησιμοποιήσει GPS ή κάποιο πολυόργανο, το μόνο που κατάφερα ήταν να του δείξω τη χρήση του βυθόμετρου κι αυτό μετά κόπων και βασάνων μέχρι να το μάθει και να το χρησιμοποιεί σωστά. Βλέπετε, οι παλιοί ψαράδες κι αυτοί που καθημερινά ασχολούνται με το ψάρεμα από σκάφος, έχουν μάθει να προσανατολίζονται με τα διάφορα σημάδια και να βρίσκουν με ακρίβεια χιλιοστού τα σημεία στα οποία θέλουν να ψαρέψουν. Μετά τον έλεγχο του ρεύματος και αφού υπολογίστηκε ακριβώς το σημείο στο οποίο θα ψαρεύαμε, ακολούθησε το ρίξιμο της άγκυρας στη θάλασσα με ιδιαίτερα προσεκτικές κινήσεις, χωρίς θόρυβο αφού το βάθος στο οποίο θα ψαρεύαμε δεν ήταν πάνω από είκοσι με είκοσι πέντε μέτρα. Τη διαδικασία αυτή, ανέλαβε με χαρά ο μικρότερος και πιο νέος της παρέας, ο Αντώνης, καθώς εμείς ετοιμάζαμε τον εξοπλισμό μας.

Οι πρώτες τσιμπιές
Με τον Αντώνη, επιλέξαμε να ψαρέψουμε καθετή με καλάμια μήκους 4 και 5 μέτρων, με μηχανισμούς από 2.500 έως 5.000 φορτωμένους με 15άρι νήμα άριστης ποιότητας και κλασικά διπλάρια με ψιλά παράμαλλα, ενώ ο Γιώργος θα ψάρευε με καθετή στο χέρι παραδοσιακά με ένα ή και δυο αγκίστρια. Ο Γιώργος, επέλεξε να ψαρέψει μέσα από το σκάφος ενώ εμείς μεταφέραμε τα πράγματά μας στο μπροστινό εξωτερικό μέρος του σκάφους λόγω δυσκολίας χρήσης των καλαμιών. Μέχρι εμείς να ετοιμάσουμε τις αρματωσιές μας, ο καπετάν Γιώργος είχε ήδη αρχίσει να βγάζει αυλιάδες σεβαστού μεγέθους και ταυτόχρονα να μας κοροϊδεύει γιατί καθυστερούσαμε με τα "παλιοκάλαμα" που δουλεύαμε. Πρώτος ετοιμάστηκε ο Αντώνης, ο οποίος σχεδόν αμέσως άρχισε να νιώθει τσιμπιές και μετά από λίγο μου έδειχνε το πρώτο θήραμα της ημέρας, μια καλούτσικη ούγενα η οποία τίμησε τον αμερικάνο που είχε δολώσει στα αγκίστρια του. Ο "παραδοσιακός" Γιώργος, δεν σταματούσε να βγάζει ψάρια και να φωνάζει από το εσωτερικό του σκάφους κάθε φορά που έπιανε κάποιο καλό ψάρι. Από την άλλη, εμείς βρισκόμασταν λίγο στριμωγμένοι στο μικρό χώρο που μας αναλογούσε στο μπροστινό μέρος του σκάφους, ψάχνοντας απεγνωσμένα κάποιο ιδανικό τρόπο να βολευτούμε με τα μακριά καλάμια. Αρκετά συχνά, παρότι προσέχαμε να μην μπερδεύονται μεταξύ τους οι αρματωσιές μας, αυτό δεν ήταν εφικτό για δυο κυρίως λόγους. Πρώτον, βρισκόμαστε πολύ κοντά στο σχοινί της άγκυρας και μπλέκαμε πάνω σ’ αυτό και δεύτερον το ρεύμα που επικρατούσε, είχε αρχίσει να αυξάνει την έντασή του, δυσκολεύοντας μας περισσότερο.

Παρόλα αυτά, τη διάθεσή μας για ψάρεμα δεν μπορούσε να τη χαλάσει κανένα εμπόδιο εκείνη τη στιγμή και με λίγο καλύτερο συντονισμό, καταφέραμε να χαρούμε τις στιγμές που ζούσαμε. Πολλές τσιμπιές από μικρά ψάρια και το ταυτόχρονο πιάσιμό τους, δεν μας πείραζαν καθόλου καθώς τα επιστρέφαμε στο φυσικό τους περιβάλλον κι ας μας χαλούσαν τα δολώματα που με πολύ προσοχή περνούσαμε πάνω στα αγκίστρια μας. Στη συνέχεια, ένα πολύ καλό λυθρίνι αποφάσισε την τελευταία στιγμή να μην έρθει στο σκάφος κάνοντας παρέα στα υπόλοιπα, λόγω λανθασμένης εκτίμησης από την πλευρά του Γιώργου σε ότι αφορούσε το μέγεθός του, αλλά και τη μη χρήση απόχης. Το χάσιμο του ψαριού, ακολούθησαν μερικά πειράγματα από την πλευρά μας στα οποία ο καπετάν Γιώργος έκανε πως δεν άκουγε, προσπαθώντας να δείξει αδιαφορία. Στην πραγματικότητα, μουρμούραγε από μέσα του διάφορα αλλά πλέον ήταν αργά. Η χρήση της απόχης για εκείνον δεν ήταν ότι καλύτερο και συνήθως την απέφευγε παρόλο που με μια πρόχειρη ματιά στα πράγματα του σκάφους, διαπίστωσα πως είχε τουλάχιστον δύο πεταμένες σε κάποια γωνιά του.

Το κροτάλισμα των φρένων…
Διάφορα μπλεξίματα ή κοψίματα αρματωσιών απ’ όλους μας ήταν συχνό φαινόμενο κατά τη διάρκεια του ψαρέματος λόγω της άγριας μορφολογίας του τόπου στον οποίο ρίχναμε τις αρματωσιές μας, ενδεικτικής όμως των θηραμάτων που κρατούσε το σημείο εκείνο. Στη συνέχεια, ένα απαλό τράβηγμα που ένιωσα στη μύτη του καλαμιού, μέσω του ψιλού νήματος που χρησιμοποιούσα για μάνα στο μηχανισμό, ακολούθησε το έντονο τράβηγμα και ταυτόχρονο κροτάλισμα των φρένων του μηχανισμού. Το θήραμα που βρισκόταν αγκιστρωμένο στην άλλη άκρη της αρματωσιάς μου, δήλωνε πως το μέγεθός του ήταν πολύ καλό και έπρεπε με ήρεμες κινήσεις να φροντίσω ώστε να το φέρω με ασφάλεια στην απόχη μου. Με τη βοήθεια του Αντώνη, το πανέμορφο λυθρίνι του κιλού αποχιάστηκε και ακολούθησαν μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες. Ο καπετάν Γιώργος, με χαρά πλέον επευφημούσε με την αγριοφωνάρα του για το ψάρι που πιάστηκε, δίνοντάς μας ταυτόχρονα συγχαρητήρια και ζητώντας μας να βγει κι αυτός καμιά φωτογραφία με κάποιο ψάρι του. Φυσικά, δεν του χαλάσαμε το χατίρι…

Βραδινό ψάρεμα με εγγλέζικο…
Με όλα τα παραπάνω, είχε φτάσει μεσημέρι και το φαγητό στο σπίτι του Γιώργου μας περίμενε. Ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα, μαζέψαμε τα πράγματα στο σκάφος λίγο πρόχειρα και αφού σηκώσαμε την άγκυρα ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Η γυναίκα του Γιώργου μας υποδέχτηκε με χαρά στο σπίτι τους, ενώ το πλούσιο τραπέζι δεν ήταν ικανό να μας κόψει τη διάθεση για κουβέντα σχετικά με τα καλάμια, τα αξεσουάρ και τις διάφορες τεχνικές. Μετά το μεσημεριανό φαγητό και την ολιγόωρη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας για το βραδινό ψάρεμα που θα ακολουθούσε, από την ακτή αυτή τη φορά με την τεχνική του εγγλέζικου. Εξάλλου, οι υπόλοιπες μέρες ήταν αφιερωμένες αποκλειστικά και μόνο στο ψάρεμα και έπρεπε να τις εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο τρόπο, δίνοντας συγχρόνως την ευκαιρία στον Αντώνη να γνωρίσει τη περιοχή.
Η παραμονή μας στη βόρεια Εύβοια, αν και κράτησε για λίγες ημέρες, μας άφησε όπως πάντα τις καλύτερες ψαρευτικές εντυπώσεις και ευχαριστημένοι ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το άμεσο μέλλον.