Στη Μαγνησία: Επιτέλους… bolognese

Αξιολόγηση Χρήστη: 5 / 5

Αστέρια ΕνεργάΑστέρια ΕνεργάΑστέρια ΕνεργάΑστέρια ΕνεργάΑστέρια Ενεργά
 
Από τους πρώτους μεγάλους σαργούς...
Κείμενο - φωτογραφίες: Γιάννης Γιατράκος

Ένα πράγμα μου έχει λείψει εδώ και πολύ καιρό που ασχολούμαι στο περιοδικό με τα άρθρα για την εγγλέζικη τεχνική: η απόλαυση του να την εξασκώ με καλάμι bolognese. Βλέπετε, λόγω έλλειψης φωτογραφιών και άλλου υλικού για το εγγλέζικο, ήμουν αναγκασμένος να ψαρεύω σχεδόν αποκλειστικά με εγγλέζικο καλάμι!
Ευτυχώς, για όλα τα πράγματα κάποτε έρχεται ένα τέλος και απελευθερωμένος πια από τη χρήση του εγγλέζικου καλαμιού, στο σχετικά πρόσφατο ταξίδι μου στο Βόλο στις αρχές Μαΐου, φρόντισα ώστε να ψαρέψω με την εγγλέζικη τεχνική χρησιμοποιώντας όμως καλάμι bolognese.

Περιμένοντας στη σειρά για να επιβιβαστούμε στο φέρρυ της γραμμής Αγιόκαμπου Εύβοιας – Γλύφας με το οποίο περάσαμε Στερεά Ελλάδα με προορισμό το Βόλο…

Το εγγλέζικο είναι μια τεχνική που λατρεύω και ειλικρινά δεν την αλλάζω με τίποτα, αρκεί φυσικά να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να γίνει σωστά. Πιστεύω πως η χρήση του εγγλέζικου καλαμιού γίνεται για δυο λόγους: ο πρώτος όταν έχουμε πολύ δυνατό αέρα με κατεύθυνση από πίσω μας ενώ ταυτόχρονα θέλουμε να ψαρέψουμε μακριά από την ακτή και ο δεύτερος όταν υπάρχει έλλειψη χώρου γύρω μας έτσι ώστε να θεωρείται επιβεβλημένο το κοντό μήκος του καλαμιού λόγω δυσκολίας στη χρήση ενός 6 ή 7 μέτρων bolognese.

Όλη η παρέα μαζεμένη στο τσιπουράδικο…

Η συνάντηση
Το ταξίδι μας στο Βόλο ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις και παρέα μου στα ατέλειωτα χιλιόμετρα της διαδρομής είχα τον Αντώνη, ο οποίος εκείνο το διάστημα είχε άδεια από τη δουλειά του και μπορούσε να με ακολουθήσει στα ψαρέματα που είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε με την παρέα που μας περίμενε εκεί. Είχαν προηγηθεί λίγες ημέρες παραμονής μας στη Εύβοια, κυρίως για καθετή και λιγότερο για εγγλέζικο και καθώς αφήσαμε πίσω μας την όμορφη Εύβοια, περάσαμε απέναντι με το φέρρυ της γραμμής Αγιόκαμπου – Γλύφας. Η διαδρομή από Εύβοια για Στερεά Ελλάδα διαρκεί περίπου μια ώρα.

Το εγγλέζικο είναι μια τεχνική που λατρεύω και ειλικρινά δεν την αλλάζω με τίποτα, αρκεί φυσικά να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να γίνει σωστά…

Ι. Γιατράκος
Πρωινός καφές με το Χριστόφορο, το Γιώργο, τον Αντώνη (στο ρόλο του φωτογράφου) κι εμένα, σε μια από τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις της ημέρας…

Το βράδυ της ίδιας ημέρας βρισκόμασταν στην όμορφη πόλη του Βόλου όπου μας περίμενε ο Κώστας και αργότερα θα συναντιόμασταν και με τους υπόλοιπους της παρέας. Πρώτα τακτοποιηθήκαμε σ’ ένα κεντρικό ξενοδοχείο του Βόλου και κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης συναντηθήκαμε σε κεντρικό τσιπουράδικο της πόλης. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα τόση μεγάλη προσέλευση φίλων αν και θα έλεγα ότι μάλλον δεν τους είχα μετρήσει ότι ήταν τόσοι πολλοί. Σταδιακά, η παρέα μεγάλωνε σε αριθμό και το τσίπουρο έρεε άφθονο με τη συνοδεία καταπληκτικών μεζέδων. Τη νύχτα η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει και συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό μέχρι και το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, το οποίο μας βρήκε να πίνουμε καφέ σε κάποιο από τα πολλά παραλιακά μαγαζιά της πόλης που ήταν ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο. Εκεί, ξανασυναντηθήκαμε με τους περισσότερους φίλους της παρέας απ’ τους οποίους όμως ελάχιστοι θα ακολουθούσαν για το προγραμματισμένο ψάρεμα στο Τρίκερι. Συντονιστής της παρέας, μετά από συνοπτικές διαδικασίες, εκλέχτηκε ο Γιώργος Τσεντελιέρος ιδρυτής και ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης διαδικτυακής ψαρευτικής παρέας το www.psarema.gr ο οποίος μαζί με το φίλο μας Κώστα Πιππή φρόντισαν για τις απαραίτητες προμήθειες σε φαγητά και νερά. Τον καφέ είχε αναλάβει να μας προμηθεύσει ο "καφετζής" της παρέας και τρίτος περσυνός πανελλήνιος στον αγώνα της Κορίνθου με εγγλέζικο, Μιχάλης Διαμαντής γνωστός και ως "κουκλάκι". Ο Μιχάλης, εκτός των άλλων φρόντιζε επίσης με το αστείρευτο χιούμορ του να μας πειράζει συνέχεια και ειδικότερα εμένα, εξαπολύοντας απειλές για το φετινό αγώνα της Κορίνθου ο οποίος θα γινόταν ένα μήνα αργότερα στην ομώνυμη πόλη. Μαζί μας τέλος βρισκόταν και ο καταπληκτικός Χριστόφορος Θεοδοσόπουλος, γνωστός από τα άρθρα του στο περιοδικό "Thalassa" για τη συρτή, ο οποίος ήθελε να γνωρίσει από κοντά το ψάρεμα με την εγγλέζικη τεχνική. Η παρέα μοιράστηκε στα τρία αυτοκίνητα ανά δυο άτομα και ξεκινήσαμε για τον τελικό μας προορισμό, το πανέμορφο Τρίκερι στις ακτές του Πηλίου.

Πλησιάζοντας το όμορφο Τρίκερι…
Ο τεχνητός λιμενοβραχίονας όπου πραγματοποιήθηκε το πρώτο μέρος της εκπληκτικής μας ψαριάς…
Η προετοιμασία

Μετά από μια διαδρομή μιάμισης ώρας περίπου, ανάμεσα από καταπράσινα βουνά με πολλές στροφές, φτάσαμε επιτέλους στο μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι όπου και θα ψαρεύαμε. Παρκάραμε στη σειρά τα αυτοκίνητά μας στον τεχνητό λιμενοβραχίονα και ξεκινήσαμε την προετοιμασία, βγάζοντας από τ’ αυτοκίνητά μας όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό. Μιας και ο αέρας που φυσούσε δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλης έντασης, επέλεξα να ψαρέψω με καλάμι bolognese ενώ οι υπόλοιποι της παρέας ξεκίνησαν να μοντάρουν τα τρίσπαστα εγγλέζικου τύπου καλάμια τους. Την απόφαση να ψαρέψω με καλάμι bolognese την ενίσχυσε το γεγονός πως εκτός του ότι δεν θα ψαρεύαμε ιδιαίτερα μακριά από την εξωτερική πλευρά του λιμενοβραχίονα, όπου και επιλέξαμε να στηθούμε λόγω του ότι μας βόλευε η διεύθυνση του αέρα, το βάθος στο σημείο αυτό ήταν απότομο. Στα τρία με τέσσερα μέτρα απόσταση από τα βράχια όπου θα ψαρεύαμε, το βάθος ξεκινούσε από τα εννιά μέτρα και σταδιακά, σε μια απόσταση περίπου είκοσι μέτρων, έπεφτε στα δώδεκα με δεκατέσσερα μέτρα. Ιδανική περίπτωση για τη χρήση του πολύ ελαφριού, εξάμετρου bolognese.

Διακρίνεται το απότομο "πέσιμο" των νερών στα εννιά μέτρα, μόλις τρία με τέσσερα μέτρα απόσταση από τα βράχια…
Ενθαρρυντικά τσιμπήματα

Το "κουκλάκι" έχοντας από πριν έτοιμη την αρματωσιά στο καλάμι του, είχε ήδη ξεκινήσει να ψαρεύει και λίγο μετά μας έδειχνε με υπερηφάνεια τον πρώτο του σαργό, βάρους τετρακοσίων περίπου γραμμαρίων. Το μέρος, αν και δεν είχε μαλαγρωθεί ακόμα, έδειχνε πως η συνέχεια θα ήταν συναρπαστική, με τα ψάρια να δείχνουν από νωρίς τη διάθεσή τους. Την ίδια στιγμή ο Αντώνης, ο οποίος είχε κι αυτός ετοιμάσει το καλάμι του γρήγορα και ψάρευε πολύ κοντά στο Μιχάλη, βλέπει το φελλό του να βυθίζεται. Ακολουθεί ένα απαλό κάρφωμα και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ένας σαργός λίγο μεγαλύτερος απ’ του Μιχάλη μπαίνει στον κουβά. Ο Μιχάλης παίρνοντας θάρρος απ’ τους σαργούς που πιάστηκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ευελπιστεί να πιάσει τα μεγαλύτερα που βρίσκονται κάπου εκεί κοντά και… με απειλεί. Ταυτόχρονα ο Γιώργος και ο Κώστας τον "στολίζουν" με διάφορα κοσμητικά επίθετα, ενώ ετοιμάζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες στις αρματωσιές τους. Ο Χριστόφορος δείχνει να παιδεύεται με τα μικροσκοπικά μολύβια και να ρωτάει συνέχεια τι είδους φελλό να βάλει, πώς να στήσει την αρματωσιά του κλπ. Ο μοναδικός πρόθυμος για να τον βγάλει από το αδιέξοδο στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Γιώργος, ο οποίος και αναλαμβάνει το τελείωμα της αρματωσιάς του με συνέπεια να αφήσει τη δικιά του στη μέση για να την ολοκληρώσει λίγο αργότερα. Ο Κώστας έχει έρθει δίπλα μου, στην άκρη του λιμενοβραχίονα και χαμηλόφωνα σχεδιάζουμε τι να κάνουμε για να πειράξουμε το "κουκλάκι" έτσι ώστε να τον "ταλαιπωρήσουμε" όσο περισσότερο μπορούμε, ενώ την ίδια στιγμή γελάμε σατανικά.

Προετοιμασία ψαρέματος και τα πράγματα έχουν ήδη αρχίσει να βγαίνουν από τα αυτοκίνητα…

Σε λίγα λεπτά έχουν ετοιμαστεί και οι υπόλοιποι και με απαλές κινήσεις στέλνουμε τα ελαφριά εγγλέζικα stick από φτερό παγωνιού στην επιθυμητή απόσταση. Ο ερματισμός του +2, λόγω του μικρού ρεύματος που υπάρχει,  κατεβάζει με αργό ρυθμό την αρματωσιά μας στο βάθος των δώδεκα περίπου μέτρων, ενώ το μακρύ παράμαλλο "στρώνει" μετά από λίγα δευτερόλεπτα και τα πρώτα ανεπαίσθητα βουλιάγματα του φελλού δεν μας αφήνουν να χαλαρώσουμε ούτε στιγμή. Σχεδόν συγχρόνως με τον Κώστα, βγάζουμε από ένα σαργό μεγέθους διακοσίων περίπου γραμμαρίων και τους επιστρέφουμε στη θάλασσα. Για αρκετή ώρα, τα μεγέθη που βγάζαμε όλοι μας δεν ήταν αυτά που θέλαμε, παρόλα αυτά, υπήρχε ένα πολύ ευχάριστο κλίμα το οποίο και απολαμβάναμε όσο καλύτερα μπορούσαμε. Προς στιγμήν σκεφτήκαμε να φτιάξουμε μαλάγρα με άλευρα μήπως και καταφέρναμε να βάλουμε γρηγορότερα τα ψάρια στην ψαρεύτρα μας, η απροθυμία όμως όλων μας για το ποιος θα αναλάβει την παρασκευή της μας έκαναν να το αναβάλλουμε συνέχεια. Εξάλλου, το συνεχές μαλάγρωμα με bigattini θεωρήθηκε αρκετό και έτσι παραμείναμε σ’ αυτό. Απλά, προσέχαμε που μαλαγρώναμε για να μην απομακρύνουμε τα ψάρια και τα βγάλουμε εκτός του πεδίου δράσης των δολωμένων αγκιστριών μας. Αραιά και πού, παρακολουθούσαμε με το βλέμμα μας το Μιχάλη ο οποίος ταλαιπωρούσε και ταλαιπωρούταν από τα πιο απίθανα ψάρια που κυκλοφορούσαν στην ευρύτερη περιοχή όπως χάνοι, πέρκες, γύλοι, σπάροι, δηλαδή τα πάντα, εκτός από αυτά που ήθελε να πιάσει για να μας πειράξει. Φυσικά και δεν αφήσαμε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να τον πειράξουμε εμείς, ενώ ο ίδιος κόντευε να τρελαθεί και παραλίγο να πιστέψει πως κάτι του είχαμε κάνει για να μη βγάζει ψάρια…

Μόλις έχει ξεκινήσει το στήσιμο του bolognese…

Μια μικρή αλλαγή του στόπερ προς τα πάνω, εμένα και του Κώστα, για να δώσουμε ένα με ενάμιση μέτρο περισσότερο βάθος στις αρματωσιές μας, έδειξε να δουλεύει καλύτερα καθώς ο πρώτος μισόκιλος σαργός μπήκε πρώτα στην απόχη και κατόπιν στο μεγάλο κίτρινο κουβά. Δυο τρεις ακόμα ριξιές με το στόπερ ρυθμισμένο στο ίδιο βάθος, απέδωσαν θηράματα στο μέγεθος του προηγούμενου σαργού και ήταν αρκετές για να παραμείνει αμείωτο το ενδιαφέρον μας. Δυστυχώς, αυτός που κόντευε να σκάσει εκείνη την στιγμή ήταν ο Μιχάλης γιατί λίγο αργότερα τα ψάρια μεγάλωσαν σε μέγεθος και έβγαιναν ολοένα και μεγαλύτερα. Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα που είχε εκτός του ότι δεν έβγαζε ψάρια στα μεγέθη που ήθελε, ήταν ότι κάθε φορά που εμείς νιώθαμε πως είχαμε κάποιο καλό ψάρι στα αγκίστρια μας τον φωνάζαμε να το δει και ταυτόχρονα να το απαθανατίσει και στο βίντεο. Διπλό το κακό, γιατί του αποσπούσαμε την προσοχή και δεν τον αφήναμε να ψαρέψει, κάτι το οποίο αργότερα το χρησιμοποίησε και σαν δικαιολογία που δεν έβγαλε μεγάλα θηράματα. Οφείλω πάντως να ομολογήσω πως τον ταλαιπώρησα όσο περισσότερο μπορούσα καθ’ όλη την παραμονή μου στο Βόλο και ειλικρινά αν μου δοθεί ξανά στο μέλλον η ευκαιρία να ψαρέψω μαζί του, θα υποστεί τα ίδια και χειρότερα, ψαρευτικά και όχι μόνο.

Μιχάλης, Χριστόφορος, Γιώργος και στο βάθος ο Κώστας παρακολουθούν τους φελλούς τους με ενδιαφέρον…
Μια καλή τσιπούρα από τον Κώστα…
Ο Αντώνης, τελευταίος στη σειρά προς τα αριστερά παρακολουθεί κι αυτός το φελλό του και ελέγχει τα ρεύματα…
Ο πρώτος μεγάλος σαργός που τσίμπησε στα bigattini…

Οι υπόλοιποι της παρέας, Γιώργος, Αντώνης και Χριστόφορος έβγαζαν κι αυτοί με τη σειρά τους ψάρια από τα οποία άλλα επέστρεφαν στη θάλασσα κι άλλα κρατούσαν και μεγάλωναν την ψαριά τους. Κατόπιν συζήτησης, κάποιες αλλαγές στις αρματωσιές τους και ειδικότερα στο άπλωμα των μολυβιών στη μάνα της αρματωσιάς, απέδωσαν τα αναμενόμενα και το ενδιαφέρον όλων ήταν στραμμένο στους φελλούς αφήνοντας προς στιγμήν τον ταλαιπωρημένο Μιχάλη στην ησυχία του. Μια ησυχία όμως που δεν κράτησε πολύ, καθώς μια τσιπούρα του κιλού πιασμένη στο αγκίστρι του Κώστα ανάγκασε το Μιχάλη να αφήσει και πάλι το καλάμι του για να βγάλει μερικές φωτογραφίες. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε μ’ εμένα και ένα σαργό γύρω στο κιλό που ακολούθησε. Τα μεγάλα ψάρια είχαν δελεαστεί από τα bigattini και το συνεχές μαλάγρωμα και η αρχική επιφυλακτικότητα είχε αρχίσει να παρακάμπτεται. Σταδιακά έβγαιναν παρόμοιου μεγέθους ψάρια τα οποία όμως απ’ ότι καταλάβαμε τσίμπαγαν προς τη γωνία του λιμενοβραχίονα σε σχετικά κοντινή απόσταση από εμάς, κάτι το οποίο δεν αφήσαμε ανεκμετάλλευτο μέχρι το τέλος του ψαρέματος.

Άλλος ένας σαργός του κιλού από το Κώστα στη συνέχεια…
Ακόμα ένας σαργός του κιλού και ο Μιχάλης έχει αρχίσει να εκνευρίζεται με τη συχνότητα που έβγαιναν τα ψάρια…
Ο Αντώνης έχει αρχίσει κι αυτός να βγάζει όμορφα ψάρια…
Από τη θεωρία…

Η συνέχεια της "μάχης" δόθηκε σε κοντινή ταβέρνα, απέναντι από το σημείο που ψαρεύαμε, συνοδεία καραβιδομακαρονάδων. Μετά το τέλος της καραβιδομάχης, απολαύσαμε κρύες μπύρες συζητώντας λεπτομέρειες για τα όσα είχαν προηγηθεί στο ψάρεμα, αναλύοντας αρματωσιές, ρεύματα, συνθήκες κ.ά. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έδειχνε ο Χριστόφορος ο οποίος προσπαθούσε να καταλάβει την ιδιαίτερη τεχνική του εγγλέζικου ψαρέματος και τις διαφορές μεταξύ των εγγλέζικων και bolognese καλαμιών και το πότε ενδείκνυται η χρήση τους ανάλογα τη μορφολογία και τις καιρικές συνθήκες. Η καλύτερη φυσικά κίνηση, ήταν αυτά που συζητούσαμε να τα βλέπαμε άμεσα και στη πράξη, όπως πράγματι έγινε στο δεύτερο μέρος του ψαρέματός μας.

Περιμένοντας τις…
...καραβιδομακαρονάδες!
…στη πράξη!

Αυτή τη φορά δεν θα πηγαίναμε πάλι στο ίδιο μέρος, αν και ήτανε μαλαγρωμένο από νωρίς, αλλά επιλέξαμε να μετακινηθούμε από την αντίθετη πλευρά, πάνω στο δρόμο που διασχίζει το όμορφο Τρίκερι όπου έχουν φτιάξει ένα κανονικό μόλο για να δένουν τα αλιευτικά σκάφη της περιοχής. Παρκάραμε τα αυτοκίνητά μας και φροντίσαμε να κάνουμε απόλυτη ησυχία, λόγω των σπιτιών που βρίσκονταν μόλις δέκα μέτρα πίσω μας, ώστε να μην ενοχλούμε όσους κατοίκους εκείνη τη στιγμή κοιμόντουσαν. Αυτό, το γνώριζαν πολύ καλά οι φίλοι μας που επισκέπτονταν την περιοχή αρκετά συχνά και τέθηκε σαν απαράβατος όρος από την αρχή προκειμένου να ψαρέψουμε εκεί. Κανένας μας φυσικά δεν είχε αντίρρηση να κάνει ησυχία και συνεχίσαμε να βγάζουμε τον απαραίτητο εξοπλισμό από τα αυτοκίνητα, αυτή τη φορά όμως μαζί με τις μαλάγρες και τους κουβάδες. Λόγω του περασμένου της ώρας, σε συνδυασμό με το σκοτάδι που επικρατούσε και το σχεδόν ίδιο βάθος με το προηγούμενο σημείο που ψαρέψαμε, έπρεπε να προσπαθήσουμε να φέρουμε πιο γρήγορα τα ψάρια στην ψαρεύτρα μας.

Το "κουκλάκι" μ' ένα σαργό...
Εν αρχή είν'… η μαλάγρα (και η αρματωσιά)
Ανέλαβα το "βρώμικο" έργο της παρασκευής της μαλάγρας φτιάχνοντας τρία περίπου κιλά σαρδέλας σε μορφή αλεύρων, προσθέτοντας εκτός από το απαραίτητο νερό και μερικά αμινοξέα για να ενισχύσω τη γεύση και το άρωμα της μαλάγρας μέσα στο νερό.

Τα μεγάλα ψάρια είχαν δελεαστεί από τα bigattini και το συνεχές μαλάγρωμα και η αρχική επιφυλακτικότητα είχε αρχίσει να παρακάμπτεται…

Ι. Γιατράκος

Η διαδικασία της παρασκευής και του περάσματος από την ειδική σίτα δεν κράτησε πολύ και καθώς σκέπασα τον κουβά για να "ξεκουραστεί" η μαλάγρα, ασχολήθηκα με την κατασκευή της αρματωσιάς του Χριστόφορου εξηγώντας του ταυτόχρονα όλες τις λεπτομέρειες που χρειαζόταν ώστε να μην έχει απορίες. Ο Μιχάλης και ο Γιώργος, αφού παρακολούθησαν για λίγο τον τρόπο κατασκευής της παραπάνω αρματωσιάς με το μεγάλο άπλωμα των μολυβιών και το μακρύ παράμαλλο, στρώθηκαν στη δουλειά φτιάχνοντας τις δικές τους αρματωσιές. Ο Αντώνης με τον Κώστα ήταν ήδη έτοιμοι και ψάρευαν, ενώ εγώ ξετύλιγα από το στρογγυλό αφρολέξ την αρματωσιά μου που ήταν τυλιγμένη εκεί από το προηγούμενο ψάρεμα, καθώς δεν την είχα κόψει για να συνεχίσω αργότερα. Το μοναδικό πράγμα που άλλαξα ήταν το παράμαλλο στο οποίο έδεσα ταυτόχρονα κι ένα καινούργιο αγκίστρι στην άκρη του. Τελειώνοντας με τα παραπάνω απαραίτητα, έπρεπε να μετακινήσω λίγο προς τα πάνω το στόπερ γιατί από τη βυθομέτρηση που προηγήθηκε από τον Αντώνη, προέκυψε πως το βάθος ήταν ένα με δύο μέτρα μεγαλύτερο. Μια απροσεξία όμως ήταν αρκετή ώστε η αρματωσιά μου να μπερδευτεί και να γίνει ένα μάτσο πετονιά με μολυβάκια, ενώ κάπου ανάμεσα στο εσωτερικό της ήταν και ένα ολοκαίνουργιο παράμαλλο. Το κόψιμο της μάνας του μηχανισμού ήταν υποχρεωτικό και έπρεπε να γίνει αρκετά ψηλότερα από το στόπερ, για να αποφύγω άσκοπα βερινιάσματα της πετονιάς με τη μετακίνησή του, ενώ έπρεπε να φτιαχτεί  από την αρχή σωστά και με προσοχή, ώστε να μην μπερδευτεί πάλι. Ένα στόπερ δέθηκε στο σημείο που έπρεπε, βάσει του βάθος που ήθελα να ψαρέψω και τη στιγμή που μάζευα στο μηχανισμό τη πετονιά που βρισκόταν έξω από αυτόν, έγινε το μοιραίο. Το νέο κουβάρι με την μπλε χρώματος πετονιά βρισκόταν και πάλι εκεί στη γνωστή ασύμμετρη μορφή του, με ανακατεμένα μολύβια. Κάποιος με είχε "ματιάσει" και δεν ήθελε να ψαρέψω εκείνη τη νύχτα. Φυσικά δεν πίστευα πως έφταιγε ο Μιχάλης, αν είναι ποτέ δυνατόν, αλλά κάποιος έπρεπε να φταίει εκτός από εμένα και εξάλλου είχα το εύκολο "θύμα" μπροστά μου και φρόντισα να του ρίξω τις ευθύνες, με ταυτόχρονες απειλές προκαλώντας και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Μια καινούργια πάλι αρματωσιά στήθηκε από την αρχή και επιτέλους όλα ήταν έτοιμα για τη συνέχεια.

Ο Μιχάλης, ποζάρει στο φακό μ' άλλον ένα... σαργό!

Απογοήτευση
Ο Αντώνης είχε ξεκινήσει να μαλαγρώνει το μέρος με μαλάγρα σαρδέλας προσθέτοντας bigattini και τα πρώτα μικρά ψάρια, μελανούρια και σαργοί, απαγκιστρώνονταν και επέστρεφαν στη θάλασσα. Μια μικρής έντασης βροχή μας θύμισε το απρόβλεπτο του καιρού και μας επέβαλε να φορέσουμε τα αδιάβροχα μπουφάν μας αν δεν θέλαμε να βραχούμε και ταυτόχρονα να κρυώσουμε στη θερμοκρασία της νύχτας η οποία σταδιακά έπεφτε. Αρκετή ώρα μετά, τα ψάρια συνέχιζαν να απουσιάζουν και το ενδιαφέρον μειωνόταν με αποτέλεσμα ο Γιώργος, ταλαιπωρημένος από την αυξημένη δουλειά των τελευταίων ημερών, να επιλέξει λίγη ξεκούραση μέσα στη ζεστασιά του αυτοκινήτου. Ο Χριστόφορος είχε μετακινηθεί λίγο πιο αριστερά από το αρχικό σημείο και έβγαζε μελανούρια και σαργουδάκια, από τα οποία τα περισσότερα τα πέταγε πάλι μέσα και από αυτά κρατούσε ελάχιστα, μόνο τα μεγαλύτερα. Παρόλα αυτά, το μικρόβιο του "Άγγλου ασθενή" είχε για τα καλά μπει μέσα του και το ενδιαφέρον του ήταν όλο στραμμένο προς τα εκεί. Λίγες ημέρες αργότερα, έμαθα με μεγάλη μου χαρά πως εξοπλίστηκε ανάλογα, με τον απαραίτητο εξοπλισμό και στο μέλλον θα ασχοληθεί πιο εντατικά με την τεχνική του εγγλέζικου, αφήνοντας για λίγο τα ψαρέματα από το σκάφος. Είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρει θαυμάσια μιας και είναι άνθρωπος που ψάχνει τις λεπτομέρειες και ακόμα πιο σίγουρος πως κάποια στιγμή θα μάθουμε από το Χριστόφορο και σ’ αυτή την τεχνική αρκετά πράγματα από τις γνώσεις που θα φροντίσει να μας μεταδώσει με το μοναδικό τρόπο που αυτός γνωρίζει.
Λίγο αργότερα, μαζί με τον Κώστα μετακινηθήκαμε κι εμείς, δεξιότερα όμως, για να μην ενοχλούμε τους υπόλοιπους αλλά και για ένα ακόμη λόγο. Σε μια απόσταση γύρω στα τριάντα περίπου μέτρα από το σημείο που ψαρεύαμε, υπάρχει ένα ναυάγιο από ένα σιδερένιο μικρό σκάφος και θέλαμε να δοκιμάσουμε μήπως εκεί ήταν καλύτερα. Πράγματι, παίρνοντας μαζί μας μόνο τα απαραίτητα και υπολογίζοντας την απόσταση ώστε να μην πέσουν οι αρματωσιές μας πάνω στο ναυάγιο και μπλέξουμε, αρχίσαμε να ψαρεύουμε ελπίζοντας σε κάποιο καλύτερο αποτέλεσμα. Δύο τρία σαργουδάκια των τριακοσίων περίπου γραμμαρίων επέστρεψαν πίσω, καθώς δεν ήταν αυτά το ζητούμενο ενώ ένας σαργός του μισού κιλού που βγήκε γρήγορα, εξασθενημένος από την μεγάλη παραβολή του bolognese καλαμιού, δεν ήταν αρκετός για να συνεχίσουμε με ενδιαφέρον το ψάρεμα. Ήμασταν ήδη κουρασμένοι, ενώ στο μυαλό μας είχαμε και το ταξίδι της επιστροφής στο Βόλο…

Ο Μιχάλης, από παλαιότερο ψάρεμα στο Τρίκερι...

Η ανατροπή...
Με μισόκλειστα μάτια από την κούραση παρακολουθούσαμε τα φωσφοράκια των εγγλέζικων φελλών να μετακινούνται αργά προς τ’ αριστερά, οδηγημένα από το ελαφρύ ρεύμα που υπήρχε στο σημείο εκείνο. Το οριακό βούλιαγμα του φελλού μου όμως ακριβώς κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, με τίναξε σαν να με είχε διαπεράσει ηλεκτρικό ρεύμα. Με απαλές κινήσεις μάζεψα ελάχιστα εκατοστά από τα μπόσικα που είχε η μάνα του μηχανισμού μου, ενώ την ίδια στιγμή το δάχτυλό μου μπλοκάρισε την μπομπίνα για το κάρφωμα που θα ακολουθούσε το επόμενο πιθανό, βούλιαγμα του φελλού. Ο φελλός, αρκετά σιγά ξαναβγήκε στην επιφάνεια και ο Κώστας ο οποίος είχε παρακολουθήσει τη σκηνή είχε "διαβάσει" το τσίμπημα. Τα επόμενα δύο τρία δευτερόλεπτα, πέρασαν σαν αιώνας από την αγωνία για το αν το ψάρι που δοκίμαζε τα bigattini στο αγκίστρι μου και την υπομονή μας μαζί, θα κατέβαζε αποφασιστικά το φελλό μου. Το ψάρι ήταν σίγουρα κάποιο καλό θήραμα, γι’ αυτό και έτρωγε με πονηρό τρόπο και σίγουρα θα ξαναδοκίμαζε να φάει μιας και δεν πονηρεύτηκε από την αντίσταση του καλά ζυγισμένου φελλού. Όντως, το επόμενο βούλιαγμα του φελλού ήρθε σαν φυσική συνέχεια του πρώτου και το εξάμετρο bolognese τινάχτηκε απότομα προς τα πάνω καρφώνοντας με δύναμη το μικροσκοπικό αγκίστρι στα χείλη του ψαριού που αποφάσισε να μας ξυπνήσει από το λήθαργο που είχαμε πέσει νωρίτερα. Η σκηνή που ακολούθησε ήταν κάτι που δεν το έχω ξαναζήσει όλο αυτό τον καιρό που ψαρεύω με καλάμια εγγλέζικου ή bolognese με λεπτές διαμέτρους πετονιάς και πιστεύω πως ίσως δεν το βιώσω ποτέ ξανά στο μέλλον. Επί μακρύ διάστημα, ίσως και μεγαλύτερο των πέντε λεπτών της ώρας, το ψάρι που είχε καρφωθεί στο στόμα, έκανε μικρές αλλά βουβές μετακινήσεις σ’ ένα περιορισμένο χώρο, χωρίς κανένα απότομο φευγιό και χωρίς καμία εκρηκτική αντίδραση. Αν είχε καταπιεί το αγκίστρι και δάγκωνε την πετονιά, η μάχη θα είχε τελειώσει προτού καν ξεκινήσει αφού θα την έκοβε και σύντομα δεν θα υπήρχε συνέχεια.

Η επιλογή μου να μην διορθώσω τον ελαττωματικό κόμπο φτιάχνοντας τον από την αρχή σωστά, μου στοίχισε τη χαρά να κρατήσω στα χέρια μου ένα πραγματικά μεγάλο θήραμα πιασμένο με πολύ λεπτά εργαλεία…

Ι. Γιατράκος
Μιχάλης for ever...

Προφανώς ο μεγάλος όγκος του, του πρόσδιδε σιγουριά για τη συνέχεια της μάχης και το μόνο που έκανε ήταν να κατεβάζει το κεφάλι προς τα κάτω και να αντιστέκεται με δύναμη, απέναντι στην παραβολή του bolognese καλαμιού που έτριζε από την καμπύλη που είχε δημιουργηθεί, δίνοντάς μου την εντύπωση πως από στιγμή σε στιγμή δεν θα αντέξει και θα σπάσει σε χίλια κομμάτια. Εκείνη την ώρα, το μόνο που δεν με ενδιέφερε ήταν αν θα σπάσω το καλάμι και συνέχιζα να πιέζω το ψάρι χωρίς να βγάζω το δάχτυλό μου από την μπομπίνα του μηχανισμού, σε σημείο τέτοιο που αν το θήραμα ήταν κανένας σαργός του κιλού θα είχε βγει "πετώντας" από τη θάλασσα. Η 0,165mm μάνα του μηχανισμού σε συνδυασμό με το αόρατο παράμαλλο διαμέτρου 0,17mm μου έδινε την απόλυτη αίσθηση σιγουριάς να παλέψω με δυνατούς αντίπαλους χωρίς το φόβο να μου κόψουν το παράμαλλο με τα δόντια τους. Έχοντας αρκετό χώρο στη διάθεσή μου, η συνεχής παραβολή του καλαμιού αργά ή γρήγορα θα το κούραζε και το μόνο που έμενε ήταν το προσεκτικό απόχιασμα από τον άνθρωπο που είχα δίπλα μου, ο οποίος ήταν πλέον έτοιμος με την απόχη στο χέρι, έχοντας ήδη βγάλει και την αρματωσιά του από τη θάλασσα για να μην συμβεί πάνω της κάποιο ανεπιθύμητο μπλέξιμο. Ο Μιχάλης, αν και αρκετά μακριά από εμάς, σαν κάτι να κατάλαβε και άρχισε να έρχεται προς το μέρος μας για να γίνει μάρτυρας της πιο όμορφης μάχης που έχω νιώσει με αυτή την τεχνική.
Το απότομο τίναγμα του εγγλέζικου φελλού μου έξω από την θάλασσα, έδωσε τέλος στην αμφίρροπη μάχη που εξελίχθηκε στο όμορφο Τρίκερι, αφήνοντας στο στόμα μας μια γλυκόπικρη γεύση από την εξέλιξη της. Γλυκιά γεύση από την αδρεναλίνη που πλημμύρισε το σώμα μας καθ’ όλη τη διάρκεια της μάχης και τα όσα μας πρόσφερε ο πραγματικά άξιος αντίπαλος με τον οποίο αναμετρηθήκαμε και πικρή γεύση, όχι γιατί το θήραμα χάθηκε, αλλά γιατί τουλάχιστον δεν μάθαμε ποτέ για το μέγεθος και το είδος του. Σίγουρα δεν του προκαλέσαμε κάποια ανεπανόρθωτη ζημιά, καθώς σε λίγο καιρό το αγκίστρι θα αποβληθεί από τον οργανισμό του (είμαι απόλυτα βέβαιος πως το ψάρι καρφώθηκε στο στόμα και όχι σε κάποιο εσωτερικό ζωτικό σημείο του σώματός του). Ο Κώστας μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που έγινε νόμιζε πως το κόψιμο δημιουργήθηκε στο ύψος του αγκιστριού, όμως πριν βγάλω την αρματωσιά μου έξω από το νερό ήξερα ακριβώς τι είχε συμβεί.

Μέρος της ψαριάς μας…

Το δίδαγμα
Νωρίτερα, είχα κάνει ένα τραγικό λάθος, το οποίο δεν είχα φροντίσει να διορθώσω, με αποτέλεσμα να μου στοιχίσει το χάσιμο του ψαριού που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ενός μικρότερου θηράματος δεν θα είχε συμβεί ποτέ γιατί πολύ απλά δεν θα είχε χρειαστεί να το πιέσω τόσο πολύ. Όταν έδεσα το παράμαλλο με τη μάνα, έσφιξα τον κόμπο και έκοψα οριακά τις άκρες της πετονιάς που περίσσευαν για να μην δημιουργηθεί στο σημείο αυτό κάποιο μπλέξιμο. Επειδή όμως κάτι δεν μου άρεσε στο σφίξιμο, σφίγγοντας λίγο περισσότερο τον κόμπο, η μια του άκρη λύθηκε ξετυλίγοντας τις τρεις μικρές σπείρες του κόμπου που ασφάλιζε από εκείνη την πλευρά με ένα μικρό "κλείδωμα" το οποίο λειτουργεί και σαν ασφάλεια του κόμπου για να μην γλιστράει. Η άλλη μεριά του κόμπου, παρέμεινε ως είχε χωρίς να αλλάξει τίποτα, δεν είχα όμως φανταστεί πως όταν ασκούνται μεγάλες τάσεις σ’ αυτό το κόμπο, ο κόμπος λύνεται σταδιακά χωρίς να σπάσει η πετονιά σε άλλο σημείο. Αυτό είναι κάτι το οποίο έμαθα σε εκείνο το ψάρεμα.
Η επιλογή μου να μην διορθώσω τον ελαττωματικό κόμπο φτιάχνοντας τον από την αρχή σωστά, μου στοίχισε τη χαρά να κρατήσω στα χέρια μου ένα πραγματικά μεγάλο θήραμα πιασμένο με πολύ λεπτά εργαλεία. Για λίγη ώρα ακόμα, συνεχίσαμε να ψαρεύουμε περισσότερο από φυσιολογική αντίδραση παρά γιατί πιστεύαμε πως θα πιάναμε έστω και κάποιο μικρότερο ψάρι. Εξάλλου, είχαμε τέτοια υπερένταση που ήταν αδύνατο να φύγουμε από εκεί σύντομα παρά το γεγονός πως με το θόρυβο που έγινε στο σημείο αυτό, τα όποια ψάρια υπήρχαν είχαν εξαφανιστεί ή είχαν κρυφτεί στο εσωτερικό του ναυαγίου.

Η πρωινή βροχή δεν μας άφησε περιθώρια για να συνεχίσουμε το ψάρεμα…

Κατάκοποι και ικανοποιημένοι
Η επιστροφή μας στο Βόλο έγινε με το πρώτο φως της ημέρας. Ήμασταν κατάκοποι αλλά πάρα πολύ ικανοποιημένοι γιατί εκτός από το ψαρευτικό αποτέλεσμα συνειδητοποιήσαμε πως ακόμα υπάρχουν τόποι που κρατάνε ψάρια και δεν έχουν καταστραφεί από τη μανία που μας έχει πιάσει να μην αφήνουμε τίποτα απείραχτο στο πέρασμά μας από αυτόν τον πλανήτη. Φυσικά, δεν ξέρω για πόσο ακόμα κάτι τέτοιο θα μπορεί να υφίσταται, αλλά η ελπίδα υπάρχει και σίγουρα μπορούμε όλοι μας να συμβάλλουμε σ’ αυτό.
Την επόμενη ημέρα, η βροχή που ξεκίνησε με την άφιξή μας στην πόλη του Βόλου (και μετά το ολονύκτιο ψάρεμα) δεν μας άφησε περιθώρια να επισκεφτούμε κι άλλους ακόμα καλύτερους ψαρότοπους στην ευρύτερη περιοχή. Έτσι μετά την απαραίτητη ξεκούραση στο ξενοδοχείο που μέναμε, ήπιαμε μερικούς τονωτικούς καφέδες στην παραλία του Βόλου και αναχωρήσαμε για τη μεγαλούπολη έχοντας μαζί μας τις καλύτερες αναμνήσεις από το μικρό ταξίδι μας. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το άμεσο μέλλον με την υπόσχεση πως την επόμενη φορά θα μείνουμε περισσότερο για να δούμε αλλά και να ψαρέψουμε και σε άλλα μέρη κοντά στο Βόλο. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά και εκ μέρους του Αντώνη όλους τους φίλους, παλιούς και νέους που βρήκαμε εκεί και ειδικότερα το "κουκλάκι" το οποίο πραγματικά "υπέφερε" με όλα αυτά και στο μέλλον του επιφυλάσσουμε ακόμα περισσότερες εκπλήξεις...

Το παραπάνω άρθρο, έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό "Ψαρεύω"

Χειροποίητα καλάμια ψαρέματος,

επισκευές & ανακατασκευές

με την υπογραφή Yiannis Giatrakos

Get in Touch

Custom Rods

AΣμολένσκυ 3 Ν. Φάληρο

Πειραιάς, Τ.Κ. 18547

T+30 6955 856376