Αισιόδοξοι όπως πάντα, είχαμε στο ένα ψυγείο τα δολώματα με τον πάγο τους και στο άλλο μόνο... πάγο για τα ψάρια που θα πιάναμε. Δολώματα, είχαμε μαζί μας γύρω στα πέντε κιλά bigattini (υπερβολικοί ως συνήθως), λίγο ακροβάτη για ποικιλία στο μενού των ψαριών και φρέσκο ψωμί για τη περίπτωση που οι κέφαλοι της περιοχής θα το προτιμούσαν αντί για το bigattini. Να σημειώσω εδώ, πως το λιμάνι του Γυθείου φημίζεται για το μέγεθος των κέφαλων που κρατάει, όπως επίσης και για τη μαχητικότητά τους.

Επιτέλους, έφτασε η ώρα της αναχώρησης. Ένας τελευταίος έλεγχος για τυχόν ξεχασμένα πράγματα και η πόρτα του μαγαζιού με γρήγορες κινήσεις, κλειδώνει. Η μια και μοναδική στάση, γίνεται κάπου στη λεωφόρο Αθηνών για παγωμένους καφέδες και μερικά φαγώσιμα είδη για το ταξίδι. Η διαδρομή μέχρι το Γύθειο, κράτησε περίπου τρεις ώρες και πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε συζητώντας για ψάρεμα και ότι έχει σχέση με αυτό.

Φτάνοντας στο Γύθειο οι φίλοι μας είχαν ήδη ξεκινήσει το ψάρεμα, χωρίς όμως κάποια αξιόλογα αποτελέσματα. Νωρίτερα, ψάρεψαν δοκιμαστικά σε κάποια κοντινά στο λιμάνι σημεία, απλά για να περάσουν λίγο την ώρα τους και πριν φτάσουμε κι εμείς, ξεκίνησαν να μαλαγρώνουν το σημείο που θα ψαρεύαμε, τοποθετώντας ταυτόχρονα κατά μήκος, μερικές βάσεις καλαμιών για εμάς που θα ερχόμασταν αργότερα, με σκοπό να είμαστε όλοι μαζεμένοι κοντά. Για να μη δημιουργηθεί κάποια σύγχυση όσον αφορά τις βάσεις καλαμιών, να σημειώσω πως δεν πρόκειται για βάσεις καλαμιών για casting, αλλά για συγκεκριμένες ανοξείδωτες βάσεις με υποδοχές που στηρίζουν το εγγλέζικο ή το Bolognese καλάμι, το οποίο όταν το τοποθετούμε εκεί, έχουμε τα χέρια μας ελεύθερα και κυρίως μειώνουμε τις πιθανότητες να περάσει κάποιος αφηρημένος επισκέπτης και να μας το πατήσει, κάτι που στο παρελθόν έχει συμβεί αρκετές φορές.
Μετά τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις και συστάσεις, ξεκινήσαμε να "πιάνουμε" θέσεις και να ετοιμάζουμε τα καλάμια μας.

Έφτιαξε τη μαλάγρα, κατά διαστήματα μαλάγρωνε σε όλους μπροστά και γενικά έδωσε το καλύτερό του εαυτό. Κάτι βέβαια μουρμούριζε σιγανά, αλλά όταν κάνεις τόσο καλή δουλειά, είναι φυσικό μετά να σε προτιμούν όλοι…

Η συνέχεια, ήταν κάτι το οποίο δεν περιγράφεται με λόγια. Ειλικρινά μερικές φορές, μετανιώνω που δεν έχω μαζί μου μια κάμερα να την τοποθετήσω κάπου σταθερά και να "τραβάει" ότι κωμικοτραγικό συμβαίνει. Κατά τις εννιά το βράδυ, άρχισαν περιστασιακά να βγαίνουν λαυράκια μεγέθους από ένα κιλό έως και αρκετά μεγαλύτερα. Η απόχη – μπασκέτα – μοντέλο, είχε "πάρει" φωτιά και στην αρχή ήμασταν όλοι χαλαροί και ήρεμοι, καθώς όλο και κάποιος προσφερόταν να αποχιάσει, γιατί πολύ απλά είχε το χρόνο να το κάνει. Όσο όμως η ώρα περνούσε, τόσο τα λαυράκια από κάτω μας μεγάλωναν σε αριθμό και φυσικά σε βάρος. Οι περιστασιακοί ήχοι των φρένων και τα παιχνίδια με τις παραβολές και τις μάχες σε διάρκεια για διασκέδαση, αντικαταστάθηκαν γρήγορα από σπασίματα αγκιστριών, κοψίματα παράμαλλων και αντικατάσταση καλαμιών και μηχανισμών με άλλα σκληρότερα και πιο δυνατά.

Ο γνωστός αντιρρησίας (εγώ) με το bolognese καλάμι, αποφάσισε πως το ψάρι που κάποια στιγμή τσίμπησε στο αγκίστρι του, ίσως και το μεγαλύτερο της βραδιάς και πιθανόν και αρκετών κιλών βάρους και τσαμπουκά, έπρεπε πάση θυσία να πάρει το μάθημά του εδώ και τώρα. Τα δυνατά κεφάλια που με μανία "γονάτιζαν" το εξάμετρο Bolognese καλάμι μου, δεν με πτόησαν καθόλου. Αντίθετα, όσο το καλάμι μου "προσκύναγε" τη θάλασσα, τόσο και με περισσότερο θράσος, το πίεζα προς τα πάνω. Το 18,5mm παράμαλλο, μου έδινε τόση σιγουριά, που εκείνη τη στιγμή πραγματικά το μόνο που απολάμβανα, ήταν η μάχη του ψαριού και η ένταση της στιγμής που μου πρόσφερε. Η παρέα μου, σχεδόν είχε παρατήσει τα ψάρια που έκαναν στην κυριολεξία πάρτι από κάτω μας και απολάμβαναν τις παραβολές του καλαμιού και τη μάχη με το λαυράκι. Ο Λέανδρος, είχε ήδη πάρει στα χέρια του την απόχη – μπασκέτα – μοντέλο και περίμενε τη στιγμή που το ψάρι θα βγει στην επιφάνεια για να το βάλει μέσα. Ήδη, η σιλουέτα του ψαριού είχε αρχίσει να εμφανίζεται από το βυθό και ο όγκος του να αποτελεί θέμα συζήτησης για την υπόλοιπη βραδιά. Δυστυχώς, η υπερβολική σιγουριά και η χωρίς λόγο αυξημένη πίεση που άσκησα στο ψάρι, μου στέρησαν τη χαρά να κρατήσω στα χέρια μου ένα πραγματικά άξιο κυνηγό. Η πετονιά, στο σημείο δεσίματος με το αγκίστρι δεν άντεξε και έσπασε, αφήνοντάς μας όλους άφωνους. Σταδιακά, επέστρεψαν όλοι στα καλάμια τους καθώς το ενδιαφέρον μας δε σταμάτησε στο χάσιμο του ψαριού.

Τα λαυράκια – πιράνχας, δεν καταλάβαιναν ούτε από κοψίματα, ούτε από ξαγκιστρώματα και μέχρι τα μεσάνυχτα, που εξαφανίστηκαν ξαφνικά όπως ακριβώς είχαν εμφανιστεί, μας κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μας. Οι απόχες έγιναν δυο, όλοι είχαν ψάρι στο αγκίστρι τους και ο καθένας περίμενε με υπομονή, να έρθει κάποιος από τους υπόλοιπους για να αποχιάσει. Μέχρι τις δύο τα ξημερώματα, ο ρυθμός και η ένταση είχαν πέσει αισθητά και αραιά που και που κάποιο ξεχασμένο λαυράκι, έκανε την εμφάνισή του και παρέτεινε την ώρα της ξεκούρασης.

Πρώτος ο Λέανδρος, πήρε την απόφαση να ξεκουραστεί στο "πολυτελές" και γεμάτο ανέσεις σαλόνι του αυτοκινήτου του και σταδιακά όλοι μας, πράξαμε το ίδιο στα δικά μας αυτοκίνητα. Ο μόνος που ήθελε να συνεχίσει το ψάρεμα, ήταν ο Γιώργος ο οποίος ταυτόχρονα θα πρόσεχε και τα πράγματα. Η συνέχεια της νύχτας, αποδείχτηκε ήρεμη και κατά τις πέντε το πρωί, ένας - ένας σταδιακά ξυπνούσαμε, φτιάχναμε καφέ και ξανά πιάναμε τις θέσεις μας για ψάρεμα. Λιγοστά θηράματα στο ξημέρωμα, με εξαίρεση μερικά σεβαστού μεγέθους μελανούρια και σκάρους, δεν στάθηκαν ικανά να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον και μέχρι τις οχτώ το πρωί, είχαμε μαζέψει σχεδόν όλο τον εξοπλισμό.

Μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες για να θυμόμαστε αυτή την εκδρομή και το μόνο που θέλαμε εκείνη τη στιγμή όλοι μας, ήταν ένας καφές κάπου κοντά, σε κάποιο ήσυχο μικρό καφέ. Πράγματι, κοντά στο λιμάνι, το μικρό καφέ μόλις είχε ανοίξει και οι καφέδες ήρθαν σχεδόν αμέσως, καθώς ήμασταν και οι μοναδικοί πελάτες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η πρωινή χαλάρωση, η πολύ όμορφη και γεμάτη ψαρευτική βραδιά σε συνδυασμό με τη καταπληκτική παρέα, δε μας άφηναν να πάρουμε την απόφαση να ξεκινήσουμε για την επιστροφή. Η ζέστη όμως, είχε αρχίσει σταδιακά να κάνει την εμφάνισή της και κάθε καθυστέρηση θα ήταν σε βάρος μας. Χωρίς πολλές κουβέντες και αφού ευχαριστήσαμε τους οικοδεσπότες μας για όλα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Εξάλλου, θα τα συζητούσαμε πάλι από κοντά στην Αθήνα, οπότε δεν υπήρχε κανένας λόγος αργοπορίας…

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους: Λέανδρο, κυρίως για τις υπηρεσίες του (μπύρες, καφέδες, μαλάγρα, απόχη κλπ.,), Γιώργο και Νεκτάριο για το καταπληκτικό σύγκλινο (καπνιστό χοιρινό Μάνης), τα σουβλάκια και το δροσερό καρπούζι και τέλος τον Παναγιώτη που οδήγησε ακούραστος όλη τη διαδρομή ακόμα και του γυρισμού, όπου απόλαυσα τον ύπνο μου στο δροσερό περιβάλλον του αυτοκινήτου του!