Ως βάση μας είχαμε ορίσει ένα πανέμορφο, παραθαλάσσιο χωριουδάκι στη Βόρεια Εύβοια, το Πευκί και από εκεί οι εξορμήσεις μας στην ευρύτερη περιοχή των Σποράδων γίνονταν πραγματικότητα. Με την πάροδο του χρόνου, αποφασίσαμε με την παρέα μου να νοικιάσουμε ένα μικρό διαμέρισμα για να μειώσουμε τα έξοδα διαμονής και ταυτόχρονα να μπορούμε να πηγαίνουμε εκεί, οποιαδήποτε στιγμή το θέλαμε. Παράλληλα, η γνωριμία μας με μόνιμους κατοίκους της περιοχής, για παρέα και ψάρεμα αρχικά, έμελλε στο μέλλον να εξελιχθεί σε βαθιά φιλία η οποία διαρκεί ακόμα. Πλέον, τα ψαρέματα μας γίνονταν σε εβδομαδιαία βάση και σταδιακά είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε μήπως θα έπρεπε να μετακομίσουμε μόνιμα στη Β. Εύβοια. Όμως με τον καιρό, οι υποχρεώσεις, οι δουλειές και τα έξοδα, άρχισαν να εξασθενίζουν το ενδιαφέρον μας και οι δικαιολογίες απ' όλους μας ήταν εμφανείς ενώ σταδιακά τα ψαρέματα, μειωνόντουσαν δραματικά.
Τότε ήταν θυμάμαι, κάποιο απόγευμα στις αρχές του καλοκαιριού του 2002, που βρισκόμουν σε κατάστημα φίλου με είδη αλιείας και πίνοντας το φραπεδάκι μας, συζητούσαμε για τι άλλο, για καινούργιους τόπους και ονειρεμένα ψάρια. Τη συζήτησή μας, τη διέκοψε ένας αλαφιασμένος και καταϊδρωμένος νεαρός, ο οποίος ζητούσε με αγωνία να μάθει αν υπήρχε στο κατάστημα bigattini.

Η θετική απάντηση του καταστηματάρχη, δεν έφτασε ποτέ στ’ αυτιά του νεαρού, γιατί ταυτόχρονα με το άκουσμα της λέξης bigattini, άρχισα να τον "βομβαρδίζω" με ερωτήσεις σχετικά μ' αυτό το δόλωμα και τις τεχνικές που θα μπορούσαμε να το ψαρέψουμε. Το ίδιο βράδυ, μπερδεμένος μέσα στις σκέψεις μου, ξεφύλλιζα παλιά περιοδικά ρουφώντας με μανία όση πληροφορία έβρισκα μέσα σ’ αυτά. Ένας νέος κόσμος ψαρέματος, ξεδιπλώθηκε αργά μπροστά στα μάτια μου αποκαλύπτοντας μου δυο νέες τεχνικές επιφανείας, τόσο όμοιες μεταξύ τους μα ταυτόχρονα και πολύ διαφορετικές στην πράξη. Μέσα σε λίγες ημέρες, είχα διαβάσει τόσα πολλά περιοδικά, είχα ψάξει τόσο πολύ στο διαδίκτυο, που ένιωθα τις σκέψεις μου αντί να μπαίνουν σε τάξη, ν' ανακατεύονται ακόμα περισσότερο. Την αγορά βασικού εξοπλισμού, ακολούθησαν πολλά ανεπιτυχή ψαρέματα στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής, τα οποία συνοδεύονταν από τα κοροϊδευτικά σχόλια των φίλων μου για τις αποτυχημένες προσπάθειες να πιάσω κάποια σοβαρά θηράματα. Χάνοι, γύλοι και πέρκες ήταν τα θηράματα που έβγαζα παντού, όλες τις ώρες, ότι κι αν έκανα. Στην πραγματικότητα, δεν ήξερα καν τι έκανα και το χειρότερο δεν ήμουν καθόλου σίγουρος γι’ αυτό. Δεν το κρύβω, πως το μοναδικό πράγμα που με κράτησε, παρ’ όλη την απογοήτευση που κυριαρχούσε στο μυαλό μου, ήταν η επιμονή μου να μάθω. Το είχα βάλει σαν στόχο, σε σημείο να κοντεύει να μου γίνει εφιάλτης, αφού ακόμα και στον ύπνο μου σκεφτόμουν.

Η πολύχρονη γνωριμία μου με τον εκδότη του περιοδικού "Thalassa", Μανώλη Ευγενιτάκη, έμελλε να είναι "η άκρη του νήματος" καθώς οι πρώτες του συμβουλές με βοήθησαν να βγω από το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμουν και να βάλω σε τάξη και λογική τις σκόρπιες μου σκέψεις. Ο Μανώλης, μέσω του περιοδικού και των άρθρων που δημοσίευε κατά καιρούς, είχε κάνει γνωστές τις τεχνικές του εγγλέζικου και του bolognese στην Ελλάδα, καθώς τις είχε πρωτοπαρουσιάσει και σε κάποιες εκθέσεις που διοργάνωνε. Αργά αλλά σταθερά, άρχισα να μπαίνω στη λογική του εγγλέζικου ψαρέματος, αποκωδικοποιώντας τα παλαιότερα άρθρα Ιταλών και Ελλήνων αρθογράφων που βρίσκονταν δημοσιευμένα στα τεύχη του περιοδικού Sport Fishing. Κάποια από αυτά, τριγυρίζουν ακόμα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και μπορώ να γράψω με σιγουριά πως είναι από τα άρθρα που μου έχουν αφήσει κάτι. Αναφέρομαι φυσικά στις "Ταχτανιές με bigattini" του τεύχους Νο 3 του Οκτωβρίου 1997 και στο "Η μνήμη του σαργού" του τεύχους Νο 30 του Δεκεμβρίου 2000. Σαφέστατα, υπάρχουν κι άλλα πολύ αξιόλογα και αρκετά εμπεριστατωμένα άρθρα, στα οποία όμως δεν είναι δυνατόν να αναφερθώ με λεπτομέρειες.

Το χειρότερο όμως απ’ όλα δεν είχε έρθει ακόμα κι αυτό ήρθε στη συνέχεια, ένα πρωινό προς το τέλος Σεπτεμβρίου του 2003 στα γραφεία του περιοδικού, όπου πέρασα τυχαία για καφέ, με τη δικαιολογία ότι ήμουν κάπου κοντά. Στην πραγματικότητα, σκόπευα να "βασανίσω" για ακόμα μια φορά τον Μανώλη με χιλιάδες ερωτήσεις που βρίσκονταν μέσα στο μυαλό μου και ειλικρινά βασάνιζαν εμένα. Περνώντας μέσα στο γραφείο του Μανώλη, με σύστησαν σ’ έναν γεροδεμένο, βλοσυρό κύριο με μούσι, τον Μανώλη Ανδρεαδάκη, ο οποίος αργότερα έμελλε να εξελιχθεί, εκτός από δάσκαλος μου στο εγγλέζικο αλλά και στο ψάρεμα γενικότερα, σε έναν από τους καλύτερους μου φίλους. Πολύ σύντομα, το πρώτο μάθημα εγγλέζικου σε κοντινή βραχώδη περιοχή κάπου στο Σούνιο, έγινε η αρχή μιας σειράς καθημερινών μαθημάτων – συναντήσεων με τον Ανδρεαδάκη, με θηράματα που θα ζήλευαν οι περισσότεροι ερασιτέχνες ψαράδες και όχι μόνο. Στη συνέχεια, δεν άργησα να πάρω το πρώτο μου σοβαρό καλάμι από την Κρήτη μαζί με ένα τεράστιο κουτί, μέσα στο οποίο υπήρχαν άπειρα αξεσουάρ του εγγλέζικου.
Ο επόμενος υπεύθυνος της κατάστασης στην οποία βρισκόμουν μπλεγμένος, ήταν ο Γιάννης Φραγκούλης, αντιπρόσωπος γνωστής εταιρείας ειδών αλιείας με έδρα τη Σητεία Κρήτης. Όπως ήταν φυσικό, συνέβαλε κι αυτός με τη σειρά του με τα καθημερινά μου τηλεφωνήματα, έτσι ώστε να μου διευρύνει τις γνώσεις μου πάνω στην τεχνική που μου είχε πάρει τα μυαλά. Αρχές του 2005 και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, βρέθηκα για ολιγοήμερες διακοπές στη Σητεία, για να γνωρίσω πλέον και από κοντά έναν άνθρωπο και αργότερα πολύ καλό μου φίλο, ο οποίος διέθετε απίστευτες γνώσεις και εμπειρία πάνω στις περισσότερες τεχνικές επιφανείας.

Σήμερα, μετά από τόσο καιρό που ασχολούμαι σχεδόν καθημερινά με τις τεχνικές του εγγλέζικου και του bolognese, μπορώ να πω πως δεν τις αλλάζω με τίποτα στον κόσμο. Η συγκίνηση που μου προσφέρει η λεπτή διάμετρος του παράμαλλου, σε συνδυασμό με τη σωστή χρήση του καλαμιού και του μηχανισμού του, είναι κάθε φορά και μια εμπειρία μοναδική. Το βίαιο μερικές φορές, μα συνάμα γλυκό γλίστρημα των φρένων του μηχανισμού, είναι από μόνο του ο πιο ερεθιστικός ήχος για τ' αυτιά μου, ειδικά όταν νιώθω πως στην άλλη άκρη του λεπτού παράμαλλου βρίσκεται κάποιο μεγάλο θήραμα πιασμένο στο όριο και πως το παραμικρό λάθος θα μου κοστίσει την απώλεια του. Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως αυτό παλεύει για τη ζωή του ενώ εμείς, απλά κάνουμε το χόμπι μας και αυτό θα πρέπει να το σεβαστούμε, κρατώντας μόνο αυτά που χρειαζόμαστε χωρίς υπερβολές. Με τις παραπάνω τεχνικές, το συνεχές μαλάγρωμα, τα λεπτά παράμαλλα και τη διακριτικότητα των εργαλείων μας, το να κοροϊδέψεις μεγάλα ψάρια είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Η δυσκολία βρίσκεται στη σωστή παρουσίαση των δολωμάτων μας, στο σωστό χειρισμό του εξοπλισμού μας, στους άψογα φτιαγμένους κόμπους μας και στο να ξέρεις πότε να σταματήσεις, γνωρίζοντας ίσως πως θα μπορούσες να συνεχίσεις το "μακελειό" για πολλή ώρα ακόμη. Καλώς ή κακώς, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ερασιτέχνες ψαράδες και πως ότι κάνουμε, το κάνουμε για ευχαρίστηση χωρίς κανένας να μας υποχρεώνει γι’ αυτό, ανεξάρτητα πάντα από τα έξοδα που κάνουμε σε αναλογία με τα ψάρια που βγάζουμε. Θα πρέπει τέλος να θυμόμαστε, πως η επέμβαση μας στο θαλάσσιο περιβάλλον, με αλόγιστη χρήση θα επιφέρει με σιγουριά μη αναστρέψιμα αποτελέσματα όχι στο μέλλον, αλλά στο άμεσο παρόν.

Οι καλές αναμνήσεις
Μια από τις καλύτερες αναμνήσεις που μπορώ να σας μεταφέρω είναι: θυμάμαι από το πρώτο μου ψάρεμα παρέα με το Μανώλη Ανδρεαδάκη, καθώς προσπαθούσα να ετοιμάσω τον εξοπλισμό μου και βρισκόμουν στη διαδικασία να συνδέσω το παράμαλλο με τη μάνα. Στην αρχή, χωρίς να μου εξηγήσει γιατί έπρεπε να το κάνω αυτό, σχεδόν απαίτησε να βάλω παράμαλλο διαμέτρου 0,10mm. Αργότερα μου εξήγησε πως δεν υπήρχε περίπτωση να πάρω τσιμπιά αν έβαζα χοντρότερο και πως έπρεπε να του έχω εμπιστοσύνη γιατί τα ψάρια εκεί, εκτός του ότι ήταν πονηρεμένα, ήταν και πολύ ψαρεμένα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι μάλλον τρελάθηκε και δεν το κατάλαβα ή ότι ήθελε να μου κάνει καψόνι. Τον αγνόησα όπως ήταν φυσικό και δούλεψα το ήδη υπερβολικά μικρό για μένα τότε παράμαλλο διαμέτρου 0,148mm. Το υπόλοιπο στήσιμο της αρματωσιάς μου ήταν ακριβώς το ίδιο με το δικό του (κατόπιν αναλυτικών οδηγιών) και ξεκινήσαμε να ψαρεύουμε. Για σχεδόν δυο ώρες, παρακολουθούσα το Μανώλη να βγάζει σαργούς διαφόρων μεγεθών και ταυτόχρονα να μουγκρίζει κάτι ακαταλαβίστικα λόγια, τα οποία όμως δεν τολμούσα να ρωτήσω.

Απολάμβανα την όλη διαδικασία, όμως τα ψάρια δεν τσιμπούσαν καθόλου στα δικά μου εργαλεία, λες και ψάρευα κάπου αλλού. Στο δικό μου το φελλό, το μοναδικό πράγμα που συνέβαινε όλο αυτό το διάστημα, ήταν το κούνημα από τη θάλασσα και κάποιες φορές το άλλαγμα των bigattini στο αγκίστρι μου. Φυσικά, ο Μανώλης είχε καταλάβει την αδυναμία μου για τη διάμετρο του παράμαλλου, αλλά κι εκείνος με τη σειρά του δεν μπορούσε να με πιέσει να τολμήσω κάτι για το οποίο δεν ένιωθα σιγουριά. Αργότερα, σχεδόν στα κρυφά και κατόπιν εσωτερικής μάχης με τον εαυτό μου, αποφάσισα να το ρισκάρω. Το εξωτικό 0,10mm παράμαλλο, εκτός του ότι με ταλαιπώρησε για να δέσω το αγκίστρι, βλέπετε δεν μπορούσα καν να το πιάσω στα δάχτυλά μου, μόλις το έσφιγγα λίγο έσπαγε και παιδευόμουν από την αρχή. Όταν πια τα κατάφερα, δόλωσα γρήγορα και έριξα την αρματωσιά μου λίγα μέτρα μακρύτερα, φροντίζοντας το σωστό στρώσιμο στο νερό για να μην μπερδευτεί και βασανιστώ κι άλλο. Ταυτόχρονα, παρακαλούσα μέσα μου να συνεχιστεί αυτό που γινόταν και νωρίτερα, δηλαδή να μη μου τσιμπήσει τίποτα, γιατί προτού το παλέψω θα έχω πάθει κανένα καρδιακό!

Σχεδόν απέφευγα να κοιτάζω το φελλό μου και παρακολουθούσα το φελλό του Μανώλη, ο οποίος μάλλον μου φάνηκε ότι χαμογελούσε σαρκαστικά. Ήμουν σίγουρος ότι τελικά δεν τον είχα ξεγελάσει και καθώς ήδη σκεφτόμουν τι δικαιολογία να βρω ώστε να σταματήσω το ψάρεμα, σαν να μου φάνηκε πως κάτι παρενοχλούσε τα bigattini στο αγκίστρι μου. Ενστικτωδώς, στο βούλιαγμα του φελλού, κάρφωσα μαλακά και ένιωσα κάτι βαρύ να προσπαθεί να απαλλαχτεί από αυτό που το κρατούσε αιχμάλωτο. Στη συνέχεια, αποδείχτηκε ότι ένας σαργός γύρω στο μισό κιλό ήταν ο υπαίτιος του βασανιστηρίου στο οποίο είχα υποβληθεί. Με τη βοήθεια του Μανώλη στο ρόλο της απόχης και τις σωστές συμβουλές καθ’ όλη τη διάρκεια της μάχης, ο σαργός που με βασάνισε βρισκόταν "ασφαλής" στα χέρια μου. Είχα ιδρώσει ολόκληρος, καθώς κοιτούσα με μίσος μια το σαργό και μια το Μανώλη, ενώ ταυτόχρονα ήθελα να στήσω χορό πάνω στα βράχια για τη μεγαλύτερη έκκριση αδρεναλίνης που είχα νιώσει μέχρι τότε! Το χειρότερο ήταν ότι μου άρεσε κιόλας και φρόντισα στη συνέχεια του ψαρέματος να το επαναλάβω για αρκετές φορές ακόμα. Το χαμόγελο του Μανώλη όμως ήταν για μένα η καλύτερη επιβράβευση, καθώς συνειδητοποίησα πως το ορθότερο που είχα να κάνω, ήταν να ακολουθήσω πιστά τις οδηγίες του ανθρώπου που είχα δίπλα μου και μου έδειχνε εμπιστοσύνη. Εξάλλου, δεν υπήρχε πια καμία αμφιβολία, ήταν ο "Δάσκαλος" μου.

Ένα άλλο περιστατικό που χαμογελάω με ευχαρίστηση όποτε το θυμάμαι, συνέβη πριν δυο χρόνια περίπου και διαδραματίστηκε σε κοντινό λιμανάκι στην περιοχή της Γλυφάδας. Παρέα μου ήταν οι δυο καλοί μου φίλοι, ο Αντώνης Βαφειάδης και ο Παναγιώτης Μαλωμύτης, γνωστοί από τα άρθρα τους στο περιοδικό. Είχαμε βρεθεί στο λιμανάκι όπου θα ψαρεύαμε για αρκετές ώρες τη νύχτα και είχα αναλάβει να τους μυήσω στα μυστικά του εγγλέζικου, καθώς δεν γνώριζαν πολλά πράγματα και ήθελαν λίγη βοήθεια.
Οι πληροφορίες που είχαμε, μιλούσαν για λαβράκια σε σεβαστά μεγέθη και ήταν ευκαιρία να τα ψαρέψουμε. Το πρώτο πράγμα που φροντίσαμε να κάνουμε, ήταν να μαζέψουμε λίγες ζωντανές γαρίδες από τους γύρω μόλους και να τις τοποθετήσουμε σ’ ένα κουβά με φρέσκο θαλασσινό νερό για να διατηρηθούν ζωντανές. Με τον Αντώνη, επιλέξαμε οι δύο μας να ψαρέψουμε στο εσωτερικό μέρος του λιμανιού και ο Παναγιώτης για λίγο από την εξωτερική. Μετά τις οδηγίες για το σωστό στήσιμο της αρματωσιάς, ξεκίνησαν οι δυο τους να ψαρεύουν, καθώς απολάμβανα για λίγο τον καφέ μου πριν ξεκινήσω με τη σειρά μου το στήσιμο της αρματωσιάς μου. Σε λιγότερο από ένα λεπτό, η φωνή του Παναγιώτη με επανέφερε στην πραγματικότητα, καθώς μου ζητούσε λίγα bigattini που είχα φέρει μαζί μου, για να δολώσει. Όταν έφτασα κοντά του, του έδωσα 4 - 5 με το χέρι μου για να τα περάσει στο αγκίστρι του, έχοντας όμως και τα υπόλοιπα στην πάνινη σακούλα που ήταν κρεμασμένη στη μέση μου.

Χαμογέλασε ειρωνικά και βάζοντας το χέρι του μέσα στη σακούλα, πήρε μια αρκετά μεγάλη ποσότητα, πολύ περισσότερη από αυτή που χρειαζόταν για το 10άρι όπως νόμιζα αγκίστρι του. Το σχόλιο μου για το που θα τα βάλει προσωρινά, αφού δεν είχε κάποιο ταπεράκι μαζί του, παρακάμφθηκε καθώς τα ήθελε όλα αυτά για να δολώσει το Νο 2 aberdeen αγκίστρι που είχε δέσει στην άκρη του παράμαλλου του. Το ελαφρύ μειδίαμα με το ταυτόχρονο κούνημα του κεφαλιού μου για τις χαζές ιδέες που του έρχονται στο μυαλό, ακολούθησε η απομάκρυνση μου από το σημείο που ψάρευε. Την ίδια στιγμή, πλησίασα τον Αντώνη για να δω τι κάνει και να σχολιάσω ειρωνικά τον Παναγιώτη.
Δυστυχώς δεν προλάβαμε να αλλάξουμε κουβέντα, γιατί ο Παναγιώτης ζητούσε απεγνωσμένα την απόχη. Ένα λαβράκι γύρω στα δυόμιση κιλά, ήταν το αποτέλεσμα των παραπάνω και τα γέλια του δεν μου άφηναν περιθώρια για να πω οτιδήποτε. Μετά τις σχετικές φωτογραφίες και την πλάκα προς εμένα, ήταν η σειρά του Αντώνη να βγάλει ένα ακόμα, λίγο μικρότερο. Ήταν ειλικρινά πολύ προκλητικοί! Τα πειράγματα δεν είχαν τελειωμό και τα δικά μου νεύρα είχαν αρχίσει να τεντώνουν σε τέτοιο βαθμό, που ήθελα να τους πετάξω και τους δυο στη θάλασσα! Με τις φωτογραφίες, τα πειράγματα και το χάσιμο χρόνου από τη δική μου την πλευρά, δεν είχα καταφέρει ακόμα να στήσω την αρματωσιά μου. Το επόμενο λαβράκι που έπιασε ο Αντώνης, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Το λαβράκι, έπαιρνε φρένα και ο Αντώνης φρόντιζε έτσι ώστε να το κουράζει σταδιακά χρησιμοποιώντας την παραβολή του καλαμιού του. Στην ερώτηση του τι να κάνει για να το κουράσει πιο γρήγορα, το σατανικό μυαλό μου ακαριαία του απάντησε πως, με το 13άρι παράμαλλο που είχε, έπρεπε να το είχε ήδη βάλει στην απόχη. Το απότομο κλείσιμο των φρένων του μηχανισμού με ταυτόχρονη πίεση στο ψάρι, που μαχόταν για την ελευθερία του, ακολούθησε τον επίσης απότομο και εκνευριστικό ήχο της πετονιάς που σπάει. Είχα πάρει την εκδίκησή μου, καθώς συγχρόνως τον κατσάδιαζα γιατί δεν μπορούσε να βγάλει ένα λαβρακάκι με 13άρι παράμαλλο, ενώ στην πραγματικότητα ήξερα πως το είχα κάνει επίτηδες.
Το λυπημένο βλέμμα του δεν κράτησε πολύ, γιατί σε λίγο είχε δέσει ένα καινούργιο παράμαλλο και ψάρευε ένα ακόμα λαβράκι που είχε τσιμπήσει στη ζωντανή γαρίδα, αυτή τη φορά χωρίς τις δικές μου συμβουλές. Το χειρότερο ήταν πως, ότι και να έκανα καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας, δεν έπαιρνα τσιμπιά. Ο Αντώνης είχε βγάλει 6 λαβράκια από 1,2 έως και 2,5 κιλά και ο Παναγιώτης άλλο ένα, λίγο μικρότερο από το πρώτο.

Το μόνο που έκανα σωστά εκείνη την ώρα, ήταν να αποχιάζω τα ψάρια, αν και πολύ θα ήθελα να τα χτυπάω με την απόχη στο κεφάλι, περισσότερο από εκδίκηση που δεν τσίμπαγαν στο δικό μου αγκίστρι… Στο τέλος του ψαρέματος, αφού με ευχαρίστησαν για τις συμβουλές που τους έδωσα, μου ανανέωσαν το ραντεβού για το επόμενο βράδυ με την υπόσχεση ότι θα μου μάθουν τα μυστικά του εγγλέζικου. Δεν ήξεραν όμως, πως οι αναμνηστικές φωτογραφίες που είχα βγάλει, θα χρησιμοποιούνταν για να πάρω την εκδίκησή μου, κάνοντας βουντού με καρφίτσες παντού σε όλο τους το σώμα για όλο τον επόμενο μήνα…

Οι κακές αναμνήσεις
Αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα στην ψαρευτική κοινότητα και βλέπω γύρω μου να συμβαίνει καθημερινά με σταθερά ανοδικούς ρυθμούς, είναι δυο πράγματα:

Το πρώτο είναι το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι, κρίνουν πως είναι οι καλύτεροι, οι εξυπνότεροι και ότι είναι ιδιαίτερα ευφυείς ψαράδες σε σχέση με κάποιους άλλους, προσπαθώντας να το επιβάλουν ταυτόχρονα με τον τρόπο τους. Στην πραγματικότητα, είναι άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν πως, βγάζοντας ένα ψάρι τρόπαιο ή λέγοντας ψέματα για το μέγεθος των ψαριών, νομίζουν πως αναδεικνύονται στα μάτια των υπολοίπων και γίνονται το επίκεντρο του θαυμασμού.
Αγνοούν από πού ξεκίνησαν, ποιος τους μύησε στα μυστικά του ψαρέματος, αγνοούν πως δεν τα ξέρουν όλα κι ας εκφράζουν για τα πάντα τη λάθος πολλές φορές γνώμη τους. Έχουν την εσφαλμένη εντύπωση πως δεν υπάρχει καλύτερος ψαράς απ' αυτούς στον κόσμο, διαλαλούν πως αυτοί πιάνουν τα μεγαλύτερα ψάρια, πως γνωρίζουν όλες τις τεχνικές και πως γράφοντας σε κάποιο περιοδικό, σε κάποιο ψαρευτικό φόρουμ ή πίνοντας τσάμπα καφέ σε κάποιο μαγαζί κολλημένοι σαν βδέλλες εις βάρος του άμοιρου καταστηματάρχη που ντρέπεται να τους διώξει, πρέπει όλοι να τους αναγνωρίζουν και να τους μιλούν με θαυμασμό. Ίσως κάποιος θα πρέπει να τους πει πως λίγη ταπεινότητα δεν βλάπτει και πως το ζητούμενο δεν είναι το μέγεθος των ψαριών αλλά η όλη διαδικασία. Είναι η παρέα, το ταξίδι, η θαλασσινή αύρα, η σωστή γνώση και χρήση του εξοπλισμού, τα ψάρια που θα πιάσεις και κυρίως τα ψάρια που θ’ αφήσεις, γνωρίζοντας πάντα το σωστό μέγεθος και όχι απλά το επιτρεπτό με τη δικαιολογία ότι αυτό επιτρέπεται. Ταυτόχρονα μ’ αυτό που κάνεις εξασκώντας το χόμπι σου, θα πρέπει να σέβεσαι τους γύρω σου οι οποίοι μπορεί να ήταν εκεί και πριν από σένα, θα πρέπει να σέβεσαι το περιβάλλον στο οποίο πέρασες για λίγο και που αύριο, μεθαύριο, τον άλλο μήνα θα ξαναπάς.

Το δεύτερο χειρότερο ίσως που συναντώ και συμβαίνει το ίδιο συχνά, είναι μια άλλη κατάσταση που διαδραματίζεται ανάμεσα μας. Είναι αυτό που γίνεται ανάμεσα σ’ αυτούς που ξέρουν και σ’ αυτούς που μαθαίνουν και στην συνέχεια γίνεται ανταγωνισμός. Μοιραία κάποια στιγμή στη ζωή μας, όλοι από κάπου μαθαίνουμε, είτε στη δουλειά μας, είτε στο ψάρεμα είτε κάπου αλλού. Κανένας δεν γεννήθηκε μαθημένος, κανένας δεν τα ήξερε όλα, αλλά κόπιασε πολύ για να τα μάθει. Αυτό στη ζωή ονομάζεται εμπειρία, η οποία έρχεται σταδιακά με την πάροδο του χρόνου και με πολύ κόπο και ιδρώτα, με οποιονδήποτε τομέα και αν ασχολούμαστε. Δεν γίνεται με δυο - τρεις συμβουλές, λίγο ψάξιμο στο διαδίκτυο, μια φορά το μήνα ψάρεμα κι αν υπάρχει χρόνος, να γίνεσαι καλύτερος απ’ όλους και ειδικότερα απ' αυτόν που σε μύησε και είχε όλη την καλή διάθεση να σε βοηθήσει.

Συγκεκριμένα, ένας φιλικός αγώνας και κάποια καλή θέση στην τριάδα δεν σε κάνει καλύτερο ούτε χειρότερο. Απλά, σου δίνει εμπειρίες, φίλους απ’ όλη την Ελλάδα και πάθος να μεταδώσεις και σε άλλους αυτά που αποκόμισες, χωρίς αντάλλαγμα. Γιατί όλοι μας έχουμε δικαίωμα στη γνώση, από όποιον κι αν προέρχεται, είτε μικρότερος είναι είτε μεγαλύτερος από εμάς. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι "μαθητές" ανάμεσα μας που μέσα σε μια νύχτα έγιναν "ειδικοί" και τα ξέρουν όλα. Αμφισβητούν αυτούς που τους έμαθαν τα πρώτα τους βήματα και πλέον η συνέχεια είναι ανταγωνιστική, χωρίς λόγο και ουσία. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί το να είσαι καλύτερος ή χειρότερος γνώστης από κάποιους άλλους, τελικά σημαίνει κάτι. Κατά τη γνώμη μου δεν σημαίνει τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν γνώστες και μη γνώστες. Δεν υπάρχουν καλύτεροι ή χειρότεροι, αλλά το μόνο που υπάρχει είναι η ματαιοδοξία των ανθρώπων, η μιζέρια και τα λόγια που "σκοτώνουν" τις φιλίες…

Άσχημες αναμνήσεις - Προβληματισμός
Άσχημες ψαρευτικές αναμνήσεις προσωπικά δεν έχω, γιατί ακόμα και η απώλεια ενός μεγάλου ψαριού δεν μπορεί να θεωρηθεί άσχημη ανάμνηση, αντίθετα είναι ακόμα μια εμπειρία για το τι συνέβη λάθος και είχε αυτό σαν αποτέλεσμα. Οι μοναδικές άσχημες αναμνήσεις που δυστυχώς δεν παραμένουν αναμνήσεις αλλά τις συναντάμε καθημερινά στους τόπους που ψαρεύουμε οι περισσότεροι, είναι η εικόνα των εγκαταλελειμμένων σκουπιδιών σχεδόν παντού.

Μια εικόνα, που παρόμοια της δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει αλλού ή τουλάχιστον δεν γνωρίζω. Είναι παράλογο να αφήνουμε ότι δεν χρειαζόμαστε, όπως χαρτιά, πλαστικά, σακούλες, κουτάκια από δολώματα, κουτάκια αναψυκτικών, συσκευασίες προϊόντων και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί, στα μέρη που επισκεπτόμαστε για ψάρεμα, χαλάρωση και ηρεμία. Στο σπίτι μας, στο γραφείο μας ή στο χώρο που δεχόμαστε επισκέπτες, δεν γνωρίζω κανέναν να μας αφήνει ή να μας πετάει στο πάτωμα τα σκουπίδια του και να τα παρατάει εκεί. Στη θάλασσα, στην παραλία ή στα βράχια που πάμε για ψάρεμα, γιατί πρέπει τα πάντα να τα αφήνουμε στη μοίρα τους; Είναι δύσκολο να έχουμε φροντίσει από πριν, ώστε να έχουμε πάντα μαζί μας μια σακούλα σκουπιδιών και να πετάξουμε ότι δεν μας χρειάζεται στον πρώτο κάδο απορριμμάτων που θα συναντήσουμε; Είναι τόσο λυπηρό το θέαμα των πεταμένων σκουπιδιών, που από μόνο του δηλώνει την έλλειψη σεβασμού στον πλανήτη που μας φιλοξενεί! Νομίζω πως δεν είναι τίποτα, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως αφιερώνοντας ελάχιστα λεπτά από το ψάρεμα μας, συμβάλουμε κι εμείς σ’ ένα καθαρότερο περιβάλλον. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εμείς οι ίδιοι μπορεί να ξαναβρεθούμε εκεί, στον τόπο που μας φιλοξένησε σαν επισκέπτες.

Τέλος, θα ήθελα για ακόμα μια φορά να ευχαριστήσω μέσα από τις σελίδες του περιοδικού τους Μανώλη Ευγενιτάκη, Μανώλη Ανδρεαδάκη και Γιάννη Φραγκούλη για την πολύτιμη βοήθεια και τις γνώσεις που απλόχερα μου προσέφεραν όλα αυτά τα χρόνια, δείχνοντας μου εμπιστοσύνη και κάνοντας με όχι μόνο καλύτερο ψαρά, αλλά και καλύτερο άνθρωπο…