Κείμενο - φωτογραφίες: Γιάννης Γιατράκος
Ένα σύνηθες πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όσοι από εμάς ασχολούμαστε με την τεχνική του εγγλέζικου είναι, εκτός από τη φθορά των λάστιχων της σφεντόνας μας και το συχνό σπάσιμο της κούπας ή του χωνιού που έχει στο πίσω μέρος της. Το πρόβλημα δημιουργείται γιατί πρόκειται για ένα αντ/κο που δεν διατίθεται το ίδιο το αυθεντικό και συνήθως βολευόμαστε με άλλα διαφορετικής ποιότητας και χωρητικότητας του εμπορίου.
Στα λάστιχα δεν θα αναφερθούμε καθόλου καθώς το πρόβλημα λύνεται εύκολα με αντ/κά που υπάρχουν παντού, αλλά θα δείξουμε πως να τροποποιήσουμε - βελτιώσουμε το αυθεντικό χωνάκι της σφεντόνας μας έτσι ώστε να μας κρατήσει αρκετά χρόνια χωρίς την παραμικρή φθορά. Προσωπικά στις δικές μου σφεντόνες, έχω τα δικά τους χωνάκια περίπου μια δεκαετία χωρίς υπερβολή, απλώς το μόνο που κάνω τακτικά είναι να τα πλένω με νερό και σαπούνι σχεδόν μετά από κάθε ψάρεμα για να φεύγει η αμμωνία που εκλύεται από τα bigattini. Η παρακάτω βελτίωση, μπορεί να γίνει σε όλα σχεδόν τα πλαστικά χωνάκια όλων των τύπων σφεντόνας που υπάρχουν στην αγορά χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, οποιασδήποτε μάρκας.
Θα χρειαστούμε φυσικά τη σφεντόνα μας, αν είναι καινούργια ακόμα καλύτερα για να το κάνουμε από την αρχή, ένα μικρό κοφτάκι, ένα μικρό μυτοτσίμπιδο, αναπτήρα, ψαλίδι, δύο ταϊράπ και λίγο ντάκρον, περίπου 40 εκατοστά ή αν δεν διαθέτουμε το συγκεκριμένο, μπορούμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα με κορδόνι ψαροντούφεκου.
Αρχικά, τραβάμε τα λάστιχα να βγουν από τις δυο προεξοχές του χωνιού και κατόπιν με το κοφτάκι, κόβουμε προσεκτικά και τις δύο αυτές προεξοχές. Από το κομμάτι του ντάκρον, κόβουμε δυο κομμάτια περίπου 17 με 20 εκατοστά και καίμε τις άκρες τους για να μην ξεφτίσουν κατά τη διάρκεια της εργασίας μας. Το συγκεκριμένο χωνάκι, διαθέτει δυο νεύρα στη μέση της απόστασης από τα εξογκώματα που κόψαμε πριν και σ αυτά τα σημεία στο πλάι τους θα περάσουμε το ντάκρον. Αν δεν υπάρχει νεύρο στο πλαστικό, θα κάνουμε μ ένα τρυπανάκι από δυο τρύπες σε κάθε πλευρά, ακριβώς κάτω από το χείλος του χωνιού και σε σημείο που κρίνουμε ότι αντέχει καλύτερα. Οι τρύπες στο κάθε ζευγάρι θα πρέπει να είναι κοντά, περίπου ένα εκατοστό. Περνάμε το κάθε κομμάτι του ντάκρον μέσα από τις τρύπες από τη μέσα μεριά κι όχι από την εξωτερική, δλδ., να μείνει εσωτερικά η θηλιά του κορδονιού και οι άκρες να είναι από την εξωτερική πλευρά. Αυτό έχει σημασία, για να μην "κλείνει" η σφεντονιά μας προς τα μέσα όταν θα μαλαγρώνουμε. Αφού περάσουμε και τα δυο κορδόνια, φροντίζουμε να κάνουμε από ένα κόμπο σε ίσες αποστάσεις από το χείλος του χωνιού για να σφεντονιάζουμε στο κέντρο κι όχι όπου να ναι και σχετικά κοντού μήκους. Περνάμε τους κόμπους μέσα από τις θηλιές, κόβουμε τις άκρες που περισσεύουν και καίμε με τον αναπτήρα κοντά στους κόμπους αφού πιέσουμε τις καμένες άκρες για να κολλήσουν μεταξύ τους.
Με το μυτοτσίμπιδο τώρα, πιάνουμε έναν έναν τους κόμπους και αφού τους περάσουμε μέσα από τις άκρες των λάστιχων, φροντίζουμε πάλι να έχουν ίσες αποστάσεις εσωτερικά. Ασφαλίζουμε πίσω από τους κόμπους με τα ταϊράπ, κόβουμε τα περισσεύματα και μας μένει ακόμα ένα βήμα.
Λύνουμε τον κόμπο του κορδονιού πίσω από το χωνάκι και τον ξανά δένουμε, αυτή τη φορά σε μικρότερο μήκος. Κόβουμε τις άκρες, καίμε και κολλάμε τα ξέφτια μεταξύ τους για να μη λύνουν και ήμαστε έτοιμοι. Το κόντεμα του κορδονιού, γίνεται για να μην μας χτυπάει τα δάχτυλα ο κόμπος κατά το σφεντόνιασμα, γιατί ειδικά όταν κάνει κρύο, ο πόνος στα δάχτυλα του χεριού είναι ανυπόφορος και αιτία για πολλές ακατάλληλες εκφράσεις κατά τη διάρκεια του ψαρέματος...