Στο Πευκί της Εύβοιας, τρεις ημέρες ψάρεμα!

Αξιολόγηση Χρήστη: 5 / 5

Αστέρια ΕνεργάΑστέρια ΕνεργάΑστέρια ΕνεργάΑστέρια ΕνεργάΑστέρια Ενεργά
 
Με καθετή και δόλωμα φαραώ...
Κείμενο - φωτογραφίες: Γιάννης Γιατράκος

Αφορμή για το τριήμερο ψάρεμα στο Πευκί στάθηκε η επιμονή και τα συνεχή τηλεφωνήματα του φίλου μου Γιώργου, αλλά και οι πληροφορίες που μιλούσαν για μεγάλες τσιπούρες  που έκοβαν τις πετονιές και άλλα πολλά!
Το πρωινό της Παρασκευής με βρήκε να φορτώνω το αυτοκίνητο …καταλλήλως: ένα ψυγείο με λίγα κατεψυγμένα δολώματα για ώρα ανάγκης, πετονιές, καλάμια, τσάντες με ρούχα και διάφορα άλλα πραγματάκια που "ομορφαίνουν" τη ζωή μας, αλλά και με… bigattini. Βλέπετε το τριήμερο καθετής θα εμπλουτιζόταν και με λίγο… εγγλέζικο, αφού στο Πευκί θα βρισκόταν και ο  Μανώλης Ευγενιτάκης, που ήθελε να κάνουμε ένα ψάρεμα μαζί, συνδυάζοντας διάφορες τεχνικές. Οι λεπτομέρειες ρυθμίστηκαν σε χρόνο μηδέν αφού ο πειρασμός ήταν μεγάλος και η παρέα εξαιρετική.

Ώρα για αναχώρηση...

Στις 12:20 το μεσημέρι βρισκόμουν στην Αρκίτσα να κοιτάζω το φέριμποτ να φεύγει για Αιδηψό, χωρίς εμένα αφού τα 5 λεπτά καθυστέρησης ήταν αρκετά για να το χάσω. Το γεγονός ότι η επόμενη αναχώρηση θα ήταν μετά από μία ώρα περίπου, με έβαλαν σε σκέψεις για το πώς θα την περνούσα ευχάριστα. Η Αρκίτσα έχει πολλά λαβράκια και κάποιες τσιπούρες. Αν έβγαζα ένα καλάμι για εγγλέζικο και λίγα bigattini θα ήταν άσχημη ιδέα; Τελικά η λογική υπερίσχυσε της αρρώστιας που λέγεται ψάρεμα, γι’ αυτό και προτίμησα να κάνω βόλτες στο λιμάνι. Κατά τις δύο το μεσημέρι είχα περάσει απέναντι στην Αιδηψό και οδηγούσα προς την Ιστιαία, με προορισμό το σπίτι του Γιώργου. Εκεί με περίμενε ο φίλος μου με τη γυναίκα του για φαγητό. Σαργοί στα κάρβουνα, κρασί βαρελίσιο και η κουβέντα για τι άλλο, για ψάρεμα φυσικά, δεν σταματούσε. Που θα πάμε, πώς θα ψαρέψουμε, τι αγκίστρια θα χρησιμοποιήσουμε κλπ. Βέβαια, η επιλογή ψαρότοπου ήταν υπόθεση του Γιώργου, που είναι άριστος γνώστης της περιοχής. Με τη βάρκα του θα ψαρεύαμε κοντά στον Αγιόκαμπο, ένα σημείο που βρίσκεται  πολύ κοντά στην ακτή, ενώ συγχρόνως προστατεύεται τέλεια από τον καιρό.

Κι ενώ οι τσιμπιές λιγόστεψαν αισθητά, βλέπω ξαφνικά το Γιώργο να "καρφώνει" και να φέρνει χεριά χεριά κάτι μεγάλο, με την πετονιά να τρίζει στα πλαϊνά της βάρκας...

Ι. Γιατράκος
Ενισχυμένη η παρέα της δεύτερης ημέρας και αρκετά ανυπόμονη...

Απολαμβάνοντας τον καφέ μας κοντά στο τζάκι, δέναμε και λίγες αρματωσιές. Βλέπετε ο φίλος μου, προτιμάει να τις έχει έτοιμες αντίθετα μ’ εμένα, που μου αρέσει να τις φτιάχνω στη βάρκα, προσαρμόζοντάς τες επιτόπου  στις ανάγκες της στιγμής.
Όταν επιτέλους, έφτασε η ώρα να πάμε για ψάρεμα, κοτσάραμε το τρέιλερ στο αυτοκίνητο, φορτώσαμε τα πράγματά μας, κάναμε ένα τελευταίο έλεγχο και σε λιγότερο από μισή ώρα ήμασταν στη θάλασσα, έτοιμοι να ρίξουμε τη βάρκα. Ήδη είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, το κρύο ήταν κάτι παραπάνω από αισθητό, αλλά ποιος μας κράταγε.

Ψάχναμε, για ένα κεφάλι ξέρας στα 25-26 μέτρα. Πολύτιμος σύμβουλός μας, το φορητό μας βυθόμετρο...

Σε λιγότερο από δέκα λεπτά βρισκόμαστε στον τόπο. Το μάτι του βυθόμετρου μπαίνει στη θέση του και ο Γιώργος, αμίλητος κοιτάζει την οθόνη του φορητού Garmin, ελέγχοντας ταυτόχρονα τα σημάδια της θέσης μας. Ψάχναμε για ένα κεφάλι ξέρας στα 25 με 26 μέτρα. Μόλις βρεθήκαμε στο σημείο που έπρεπε, έριξα αθόρυβα την άγκυρα, κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό στο ψάρεμα αυτό, γιατί τα μέτρα που θα ψαρεύαμε ήταν ρηχά και απαιτείτο ησυχία. Το φεγγάρι, δύο - τρεις μέρες πριν την πανσέληνο, μας έφτιαχνε τη διάθεση για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.

Ο Γιώργος, πάντα χαμογελαστός και... ανυπόμονος!
Ο Γιώργος, άριστος γνώστης των ψαρότοπων της περιοχής, επέλεξε εκείνος τα σημεία όπου θα ψαρεύαμε...

Τακτοποιηθήκαμε στη βάρκα, βγάλαμε από το ψυγείο ένα ολοζώντανο σκουλήκι φαραώ και αφού πήραμε ο καθένας από ένα κομμάτι δίπλα μας, κόψαμε λίγες δολωσιές για να τις έχουμε έτοιμες και αρχίσαμε το ψάρεμα. Οι καμπανάδες δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους στα δολώματα του Γιώργου. Ο φίλος μου ψάρευε με καρουλάκι στο χέρι και η αρματωσιά του ήταν φτιαγμένη ως εξής: περίπου 150 μέτρα πετονιά 40άρα, στο τέλος της οποίας δένει ένα στριφτάρι ενισχυμένο και στη συνέχειά του δένει 2 μέτρα πετονιά 35άρα Yo-zuri Mirage Fluorocarbon με ένα αγκίστρι 2/0 Owner κωδ. 50355 με κρίκο στο τέλος της. Περίπου 20 με 25 εκ. πιο πάνω από το αγκίστρι, δένει με θηλιά ένα κοντό παράμαλλο πάλι με Fluorocarbon πετονιά και ίδιο αγκίστρι. Ανάμεσα από το τελευταίο αγκίστρι και το παράμαλλο έχει περασμένο ένα συρόμενο βαρίδι περίπου 60 γραμμαρίων.

Δολώνοντας κομμάτι φαραώ...

Ο Γιώργος "έπαιρνε" συνεχώς τσιμπιές αλλά και κάποια ψάρια, σε πλήρη αντίθεση μ’ εμένα, γεγονός όμως  που μ’ έβαλε σε σκέψεις, καθώς η δική μου αρματωσιά ήταν αρκετά διαφορετική. Χρησιμοποιούσα μονοκόμματη 35άρα Yo-zuri Mirage Fluorocarbon, 250 μέτρα τυλιγμένη σε καρουλάκι με συρόμενο νικελωμένο βαριδάκι, με βάρος περίπου 20 με 30 γρ. και στο τέλος της ένα αγκίστρι 2/0 Owner κωδ. 50355 με κρίκο.
Για κάποια όμως πράγματα ήμουν απόλυτα σίγουρος: το ελαφρύ ρεύμα βοηθάει καλύτερα τον τρόπο αυτό του ψαρέματος, γιατί το δόλωμα, λόγω μικρού βάρους, κατεβαίνει πιο αργά στο βυθό με αποτέλεσμα να ψαρεύει λίγο πιο πίσω από τη βάρκα και όχι ακριβώς από κάτω. Λόγω της ύπαρξης του φεγγαριού, η βάρκα δημιουργεί σκιά στο βυθό και τα ψάρια δείχνουν να επηρεάζονται θετικά απ’ αυτό, τσιμπάνε ψάρια καλύτερα και μεγαλύτερα. Το νικελωμένο βαριδάκι, επειδή γυαλίζει παίζει λίγο το ρόλο της ζόκας και τα ψάρια δείχνουν να μην το φοβούνται. Είναι προσωπική εμπειρία και σε καμία περίπτωση κανόνας.

Η τσιπούρα, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο φαραώ...
Το νικελωμένο βαριδάκι που χρησιμοποιούμε στις αρματωσιές μας, αποτρέπει την επιφυλακτική στάση - καχυποψία των ψαριών...

Έτσι λοιπόν, κατάλαβα ότι αυτό που συνέβαινε με την αρματωσιά μου δεν ήταν κάποιο πρόβλημα καχυποψίας των ψαριών, αλλά απλά ότι η ύπαρξη τραγάνας στο βυθό έκρυβε πολλές φορές το δόλωμα και τα ψάρια δεν το έβρισκαν. Το σύστημα λοιπόν παρέμεινε το ίδιο, με μία μόνο μικρή αλλαγή. Πρόσθεσα ένα παράμαλλο 30 εκ. πιο πάνω από το κάτω αγκίστρι, κάνοντας μία μικρή θηλιά τύπου Dropper Loop για να εξέχει το παράμαλλο και να μην μπερδεύεται με την υπόλοιπη αρματωσιά, δένοντάς το από αυτή και αφήνοντας το βαρίδι ενδιάμεσα. Το αγκίστρι ίδιο με το κάτω.

Ο Μανώλης, με μια τσιπούρα στο καλάμι της καθετής...

Η παραπάνω αλλαγή έφερε και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι τσιμπιές αυξήθηκαν και τα ψάρια άρχισαν να παίρνουν τη θέση τους στο ψυγείο. Σκαθάρια, καμπανάδες, τσιπουρίτσες, σαργοί, σηκιοί είχαν την τιμητική τους και ένα χταπόδι έδωσε το δικό του χρώμα στη ψαριά μας. Τα μεγάλα όμως δεν είχαν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους και γι’ αυτό μάλλον έφταιγε ένας Γαρμπής που εδώ και ώρα είχε αρχίσει να φυσάει. Το κρύο ήταν τσουχτερό, μα που λόγος να φύγουμε. Ήταν περασμένες 12, με δάχτυλα κοκαλιασμένα από την υγρασία, αλλά εμείς εκεί!

Τα ψάρια, έβγαιναν και δύο - δύο...
Έτοιμες, κομμένες δολωσιές...

Κι ενώ οι τσιμπιές λιγόστεψαν αισθητά, βλέπω ξαφνικά το Γιώργο να "καρφώνει" και να φέρνει χεριά χεριά κάτι μεγάλο, με την πετονιά να τρίζει στα πλαϊνά της βάρκας. Το ψάρι δεν έφερνε καμία τρομερή αντίσταση, απλά το ένιωθε περισσότερο από το βάρος του. Τελικά, ένας σηκιός σεβαστού μεγέθους, τον υπολογίσαμε γύρω στα 3 κιλά ίσως και μεγαλύτερο, την τελευταία στιγμή αρνήθηκε να φωτογραφηθεί μαζί μας, έκοψε το παράμαλλο από τον κόμπο με τη μάνα και με μία κίνηση της ουράς του πήρε το δρόμο για το βυθό, παίρνοντας μαζί του εκτός από το αγκίστρι με το παράμαλλο και τις τελευταίες μας ελπίδες για το ψάρι έκπληξη της βραδιάς. Ξημερώματα πια, το ψάρεμά μας έπρεπε να τελειώσει γιατί το κρύο ήταν αφόρητο και επιπλέον έπρεπε να μαζέψουμε τη βάρκα και τον υπόλοιπο εξοπλισμό. Ευτυχώς, στο σπίτι το τζάκι έκαιγε ακόμα. Λίγα κάρβουνα που τραβήχτηκαν προς τα έξω, μεζέδες που μπήκαν  στην ψησταριά και μια κανάτα βαρελίσιο κρασί, συμπλήρωσαν αυτό το υπέροχο βράδυ.

Άλλη μια τσιπούρα...

Την επόμενη μέρα
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να πίνουμε τον καφέ μας κατά τις 11:00, ενώ κάποια τηλεφωνήματα έπρεπε να ρυθμίσουν το πρόγραμμα που θα ακολουθούσαμε. Ο Μανώλης με την παρέα του θα πήγαιναν για εγγλέζικο και κανονίσαμε να συναντηθούμε σε μία περιοχή προς τα Βασιλικά. Ο χρόνος που θα αφιερώναμε σ’ αυτό τον τρόπο ψαρέματος ήταν ελάχιστος, ενώ και η επιλογή τελικά του τόπου μας απογοήτευσε. Γρήγορα μαζέψαμε τον εξοπλισμό μας και γυρίζοντας προς τα πίσω κανονίσαμε τις λεπτομέρειες για το βραδινό ψάρεμα καθετής. Το ραντεβού ορίστηκε για τις 17:00 το απόγευμα στο σπίτι του Γιώργου. Δολώματα μας προμήθευσε ο καλός μας φίλος Σπύρος Παπαδόπουλος, ο οποίος διατηρεί κατάστημα ειδών αλιείας στην Ιστιαία. Τα φαραώ, 8 στο σύνολο θεωρήσαμε πώς ήταν αρκετά για 4 άτομα και ίσως υπερβολικά για τις ώρες που θα ψαρεύαμε, αλλά καλύτερα να περισσεύανε παρά να μέναμε από δόλωμα.

Αποφασίστηκε το ψάρεμα να γίνει σ’ ένα σημείο κοντά στο Ν. Πύργο. Στην παρέα μας αυτή τη φορά εκτός από το Μανώλη προστέθηκε άλλος ένας φίλος ο Θανάσης. Μέσα σε γέλια και πειράγματα ξεκινήσαμε για τον ψαρότοπο. Ο τρόπος ψαρέματος, ήταν γνωστός σε όλους μας. Μόνο ο Μανώλης θα ακολουθούσε το δικό του, θέλοντας να δοκιμάσει να ψαρέψει με καλάμι και μηχανισμό εφοδιασμένο με ψιλό νήμα.
Τα ψάρια αυτή τη φορά ήταν λίγα και το παράξενο ήταν ότι το ξεκίνημα ήταν πολύ καλό. Τρείς τσιπούρες και μερικοί καμπανάδες μας έφτιαξαν τη διάθεση από πολύ νωρίς. Η συνέχεια όμως δεν ήταν η αναμενόμενη, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον να πέσει κατακόρυφα. Ο Μανώλης, που δεν είχε υπολογίσει το κρύο που θα έκανε, αλλά και ο Θανάσης που ήθελε να βγει έξω, μας ανάγκασαν να τους αφήσουμε στην παραλία. Εμείς συνεχίσαμε για δύο ώρες ακόμα, σ’ ένα άλλο σημείο αυτή τη φορά και ρηχότερα με λίγα όμως αποτελέσματα. Πιστεύω πώς οι αλλαγές του καιρού σε σχέση με την επερχόμενη κακοκαιρία πού έδωσε η ΕΜΥ για τις επόμενες ημέρες, επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό, αρνητικά τη συμπεριφορά των ψαριών. Παρ’ όλα αυτά, αποφασίσαμε να βγούμε έξω και την επόμενη μέρα, Κυριακή, να δοκιμάζαμε όμως από νωρίς το πρωί.

Μια μεγάλη ποικιλία ψαριών, αποτέλεσε την ψαριά της πρώτης ημέρας...

Το πρωινό ξύπνημα μας βρήκε να κοιτάμε από τα παράθυρα τη βροχή να πέφτει με δύναμη στα τζάμια και τις τελευταίες μας ελπίδες για ένα καλύτερο ψάρεμα να χάνονται. Απελπισμένοι, κάναμε βόλτες με το αυτοκίνητο στις παραλίες, προσπαθώντας να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι η βροχή θα σταματήσει και εμείς θα μπορέσουμε να ψαρέψουμε με τα καλάμια από την ακτή. Ήθελα να δοκιμάσω να ψαρέψω τσιπούρες και σαργούς με εγγλέζικο και "κάμπιες" όπως αποκαλεί ο φίλος μου τα  bigattini,  ενώ εκείνος θα ψάρευε με καρουλάκια, με μονάγκιστρο και φαραώ. Κάτι που φυσικά δεν έγινε ποτέ!

Η επιστροφή στον Πειραιά ήδη μου προκαλούσε αρνητικά συναισθήματα! Έφυγα όμως με την υπόσχεση να γυρίσω σύντομα, γεμάτος με τις όμορφες στιγμές που έζησα με ανθρώπους "ζεστούς", ανθρώπους δικούς μου…

Προτίμηση στα μεγάλα αγκίστρια
  • Στη καθετή,  θεωρώ λάθος να χρησιμοποιώ μικρά αγκίστρια Νο 1-2-3 παρά σε σπάνιες περιπτώσεις. Οι λόγοι αυτής της τακτικής, με δεδομένο ότι αποσκοπώ στα μεγαλύτερα θηράματα, συνοψίζονται στα παρακάτω:
  • Με τα μικρά αγκίστρια στην καθετή, αν πιαστεί κάποιο μεγάλο ψάρι το πιθανότερο είναι να καταπιεί το αγκίστρι με το δόλωμα, με αποτέλεσμα η πετονιά να τρίβεται στα δόντια του και να κινδυνεύει να κοπεί.
  • Αν πιαστεί το ψάρι από τα χείλη, το πιθανότερο είναι ή να σκιστεί  ή να ανοίξει το αγκίστρι.
  • Στη περίπτωση που υπάρχει λιάνωμα, τα μεγαλύτερα ψάρια δεν προλαβαίνουν να φάνε από ένα μικρό κομματάκι δολώματος ανάλογο του μικρού αγκιστριού, αντίθετα από ένα μεγαλύτερο κομμάτι δολώματος που θα έχει δολωθεί σε μεγαλύτερο αγκίστρι, άρα θα έχουν και το χρόνο που χρειάζονται.
  • Αν πρόκειται για σκαθάρια, έχω παρατηρήσει ότι άτομα του είδους αυτού, μικρά σε μέγεθος 200 – 250 γρ. εκτός του ότι πολλά μαζί εξαφανίζουν τα δολώματα σαν τρελά, καταφέρνουν αρκετές φορές να χωράνε στο στόμα τους αγκίστρια Νο 3/0 με ολόκληρο κομμάτι φαραώ. Οπότε, φανταστείτε τι γίνεται με τα μεγαλύτερα από 1 κιλό και πάνω.
Ο τρόπος κατασκευής της θηλιάς Dropper Loop, θα μας φανεί χρήσιμη σε πολλές περιπτώσεις...

Σα μικρό παιδί…
Ο Γιώργος έχει μία απίστευτη μανία με τα αγκίστρια και τις πετονιές. Θέλει ότι καλύτερο κυκλοφορεί να το έχει κι εκείνος. Κάνει σαν μικρό παιδί! Γι’ αυτό συνήθως, φεύγοντας του δίνω τα δικά μου αγκίστρια μαζί με την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα "σηκώσω" το μαγαζί. Τη μαγική σακούλα έψαχνε με τη ματιά του και στην πρόσφατη συνάντησή μας, καταφανώς ανήσυχος, αφού είχε περάσει πολλά ώρα χωρίς να παραλάβει τίποτα. Όταν επιτέλους του έδωσα τη σακούλα του, η χαρά του δεν περιγραφόταν. Έβγαλε μερικά αγκίστρια από τα σακουλάκια και άρχισε να δοκιμάζει το αρπάδι τους. Ήταν σίγουρος, ότι στο ψάρεμα εκείνης της βραδιάς, θα γινόταν ο χαμός!

Το παραπάνω άρθρο, έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό "Thalassa"

Χειροποίητα καλάμια ψαρέματος,

επισκευές & ανακατασκευές

με την υπογραφή Yiannis Giatrakos

Get in Touch

Custom Rods

AΣμολένσκυ 3 Ν. Φάληρο

Πειραιάς, Τ.Κ. 18547

T+30 6955 856376