Πρωινό Παρασκευής και όλα είναι έτοιμα στο σκάφος για τον απόπλου. Θα έπρεπε να διανύσουμε λίγο περισσότερο από 20 ναυτικά μίλια, μιας και ο τόπος όπου θα ψαρεύαμε βρισκόταν κοντά στη Σκόπελο. Γεμίσαμε τα ψυγεία με πάγο, απαραίτητο για τα τρόφιμα που είχαμε μαζί μας και για τα ψάρια που ελπίζαμε ότι θα πιάναμε, ασφαλίζοντας ταυτόχρονα και όλα μας τα πράγματα, δένοντάς τα με σχοινιά, αφού κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα είχε λίγο καιρό. Βγαίνοντας από το λιμάνι, αλλάξαμε νερό στα δολώματα για να τα διατηρήσουμε ζωντανά και αναλλοίωτα μέχρι τον προορισμό μας και ξεκινήσαμε για τη Σκόπελο, παρακολουθώντας κάθε λίγο την πορεία μας στο GPS.

Στο πρώτο μας στίγμα
Σε λιγότερο από μία ώρα βρισκόμασταν πάνω από το στίγμα, ψάχνοντας με το βυθόμετρο το κατάλληλο σημείο για να ρίξουμε άγκυρα σε σχέση πάντα με τον καιρό και το ρεύμα. Το βάθος που τελικά επιλέξαμε να ψαρέψουμε ήταν γύρω στα 25 με 27 μέτρα και μέχρι να "στρώσει" το σκάφος στον καιρό και να ηρεμήσει λίγο ο τόπος από τη φασαρία, ετοιμάσαμε καφέ, βγάλαμε τις πετονιές που θα χρησιμοποιούσαμε από τις τσάντες και αλλάξαμε πάλι νερό στα δολώματα, μία διαδικασία που γίνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ειδικά τώρα το καλοκαίρι που η ζέστη τα ταλαιπωρεί αφάνταστα. Τα δολώματα που είχαμε μαζί μας ήταν μάνες, φαραώ, μερικά μονοδόλια και δύο κουτιά ακροβάτη, μιας και δεν βρήκαμε στη θέση του μαύρο (θηκαρίσιο), έτσι για αλλαγή.

Οι πρώτες βίαιες τσιμπιές έδειξαν ότι πρόκειται για φαγκρόπουλα και μικρά σκαθάρια, τα οποία δεν δάγκωναν αλλά τράβαγαν μετά μανίας το δόλωμα από τα αγκίστρια μας προτού αυτό φτάσει στο βυθό, αναγκάζοντάς μας να αλλάξουμε τακτική. Το βαρίδι έγινε μεγαλύτερο για να μην μπορεί το λιάνωμα να τρώει το δόλωμα στον  "αέρα" και το αγκίστρι αντικαταστάθηκε με άλλο, μικρότερης διαμέτρου. Πράγματι, σε λίγη ώρα τα πρώτα φαγκρόπουλα έπαιρναν θέση το ένα πίσω από το άλλο στο ψυγείο του σκάφους, ακολουθούμενα από μερικά σκαθάρια και ελάχιστους καμπανάδες. Οι ελπίδες μας για κάτι καλύτερο άρχισαν σιγά - σιγά να εξανεμίζονται και το μόνο που έμενε να κάνουμε, ήταν να αλλάξουμε σημείο ή να βαθύνουμε λίγο, μήπως καταφέρναμε να πιάσουμε μεγαλύτερα και πιο αξιόλογα ψάρια. Για αρχή, επιλέξαμε να βαθύνουμε αρκετά, αφήνοντας σκοινί από την άγκυρα με σκοπό να ψαρέψουμε στα 40 με 45 μέτρα περίπου. Ο βυθός στο συγκεκριμένο σημείο παρουσίαζε απότομα κατεβάσματα, με αρκετό ενδιαφέρον σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας. Οι αρματωσιές άλλαξαν πάλι με ελαφρύτερα συρόμενα μολύβια και τα αγκίστρια με μεγαλύτερα. Με την πρώτη ριξιά, το μικρό βαρίδι, βοηθούμενο από ένα ελαφρύ ρευματάκι, με αναγκάζει να αφήσω αρκετά μέτρα πετονιάς, με αποτέλεσμα να ψαρεύω πολύ μακριά από το σκάφος και σίγουρα όχι στο σημείο που είχαμε επιλέξει να πέφτουν τα δολώματά μας. Με τη σκέψη να μαζέψω την πετονιά στο καρούλι και ν’ αλλάξω για άλλη μία φορά το βαρίδι με μεγαλύτερο, νιώθω ένα απότομο τράβηγμα.

Η έκπληξή μου ήταν τέτοια που μου έφυγε η πετονιά από τα χέρια. Τα επόμενα δευτερόλεπτα περνούν προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συνέβη, όταν το ίδιο, ίσως και εντονότερο τράβηγμα αυτή τη φορά, με αναγκάζει να καρφώσω ενστικτωδώς, νιώθοντας στην άλλη άκρη της 22άρας  πετονιάς κάτι μεγάλο να προσπαθεί να απαλλαγεί από το αγκίστρι. Η απόχη παίρνει τη θέση της στα χέρια του Γιώργου και σε λίγο ένα σκαθάρι του κιλού μπαίνει μέσα στο σκάφος κάνοντάς μας να κοιταζόμαστε με απορία. Το πιο παράξενο όμως από όλα ήταν ότι τη στιγμή που το ψάρι μπήκε στην απόχη κόπηκε ταυτόχρονα και η πετονιά, ακριβώς στην ένωσή της με το αγκίστρι. Πέρασα καινούργιο μολυβάκι, έδεσα ένα ίδιο αγκίστρι με το προηγούμενο και πριν προλάβω να δολώσω ήρθε η σειρά μου να πάρω την απόχη στα χέρια μου. Τα ψάρια που ζητούσαμε ήταν εκεί, αρκετά μακρύτερα όμως από το σημείο που τα αναζητούσαμε και σίγουρα δεν βρισκόντουσαν πατωτά αλλά στα μεσόνερα. Για περίπου μισή ώρα ίσως και παραπάνω, τα μεγάλα σκαθάρια έτρωγαν με απίστευτη όρεξη, χωρίς σταματημό, με τα δυνατά τους τραβήγματα και σταματήματα της πετονιάς να μας χαρίζουν ανεπανάληπτες στιγμές, δοκιμάζοντας συγχρόνως τις ψιλές πετονιές, φτάνοντάς τις σχεδόν στα όριά τους…
Ευτυχώς ή δυστυχώς το ξέφρενο αυτό πανηγύρι σταμάτησε όπως ξαφνικά είχε αρχίσει. Ήταν ανώφελο πλέον να περιμένουμε να επαναληφθεί το ίδιο, δεδομένου ότι έπρεπε να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή μας. Θα ήμασταν και πλεονέκτες αν συνεχίζαμε, αφού τα ψάρια ήταν ήδη αρκετά.
Ένα πρόχειρο συμμάζεμα του σκάφους και το ταξίδι της επιστροφής μας βρίσκει να απολαμβάνουμε μία ήρεμη θάλασσα, βυθισμένοι ο καθένας στις σκέψεις του για τη μέρα που πέρασε. Η συνέχεια του προγράμματος περιλάμβανε ένα πλούσιο γεύμα σε ταβέρνα της περιοχής και… αρκετό ύπνο γιατί το επόμενο πρωί θα ξεκινούσαμε νωρίς.

Στο ξημέρωμα του Σαββάτου
Είμαστε πάνω από το στίγμα που επιλέξαμε να ψαρέψουμε τη δεύτερη μέρα. Αυτή τη φορά η επιλογή του τόπου έγινε σε κοντινότερη απόσταση από της προηγούμενης ημέρας, απλά γιατί θέλαμε να δοκιμάσουμε πολλά σημάδια στην ευρύτερη περιοχή, σχετικά κοντά μεταξύ τους. Το πρώτο κατά σειρά σημείο μας απογοήτευσε αμέσως, γιατί το ρέμα ήταν δυνατό και δεν μπορούσαμε να ψαρέψουμε ακόμα και με τη χρήση πολύ μεγάλων συρόμενων βαριδιών. Αυτόματα, για τον ίδιο λόγο, αποκλείσαμε και άλλα κοντινά σε αυτό στίγματα, συμφωνώντας να ψαρέψουμε λίγο μακρύτερα από ότι αρχικά υπολογίζαμε. Σε λιγότερο από 20 λεπτά της ώρας βρισκόμαστε στο σημείο που θέλαμε. Το βάθος της επιλογής μας είναι τα 30 μέτρα περίπου και η άγκυρα αρχίζει να πέφτει αθόρυβα στο νερό. Το γλέντι κάτω από τη βάρκα αρχίζει, μόνο που δεν είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε. Οι πρώτες αναγνωριστικές τσιμπιές και το γρήγορο φάγωμα του δολώματος δείχνουν πως πρόκειται για γόπες. Μια προσεκτικότερη παρατήρηση μας δηλώνει την παρουσία ελαφριού ρέματος και αυτόματα στη σκέψη μας έρχεται η προηγούμενη μέρα. Αλλαγή μολυβιού με το μικρότερο που έχουμε μαζί μας, αλλά δυστυχώς το ρεύμα είναι ακόμα αδύναμο με αποτέλεσμα κι αυτό το μολυβάκι να πατώνει σύντομα. Με περισσότερο ψάξιμο στις τσάντες μας βρίσκουμε ένα κουτάκι με σκιστά μολυβάκια φακές. Δύο τρία του 1,5 γραμμαρίου τοποθετημένα λίγο πιο πάνω από το αγκίστρι και αυτό που θέλαμε να πετύχουμε έγινε. Πέταγμα με το χέρι όσο μακρύτερα γινόταν και την υπόλοιπη δουλειά την έκανε το ρεύμα. Οι πρώτες ριξιές, μέχρι να συνηθίσουμε το υπέρ ελαφρύ αυτό εργαλείο στα χέρια μας, περισσότερο μας ταλαιπώρησαν παρά απέδωσαν αυτό που ελπίζαμε.

Ένα διάλειμμα για καφέ, λίγη υπομονή και μερικά μέτρα πετονιάς ριγμένα στη θάλασσα, έτσι, για να μην μπερδεύεται στα πόδια μας, είχαν σαν αποτέλεσμα αυτό που περιμέναμε. Το απότομο τεζάρισμα και τρίξιμο της πετονιάς, μας έκανε να ψάχνουμε να… βρούμε την πετονιά στα χέρια μας. Ένα λυθρίνι με βάρος τα 600 περίπου γραμμάρια έκανε τα δικά του κεφάλια στην άλλη άκρη της αρματωσιάς. Πριν προλάβω να βγάλω το αγκίστρι από το στόμα του, σειρά είχε ο Γιώργος με ένα μεγαλύτερο λυθρίνι αυτή τη φορά. Το κόλπο είχε πιάσει και έπρεπε να εκμεταλλευτούμε την κατάσταση όσο γινόταν καλύτερα. Με αραιές χρονικά τσιμπιές τα λυθρίνια γέμιζαν σιγά - σιγά το ψυγείο με τα υπέροχα χρώματά τους. Ενδιάμεσα αρκετές γόπες μας κατέστρεφαν το δόλωμα αλλά δεν μας πείραζε καθόλου. Για άλλη μία φορά πετύχαμε να βρούμε τα ψάρια και να πάρουμε μερικά από αυτά.
Προς το απόγευμα, ο Βασίλης και ο Δημήτρης, δύο καλοί φίλοι προστέθηκαν στην παρέα ψαρεύοντας με το σκάφος τους κοντά μας, παίρνοντας και αυτοί με τη σειρά τους αξιόλογα ψάρια. Κατά τις 10 το βράδυ αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω κάνοντας μία στάση σ’ ένα σημείο όπου είχαμε μια πληροφορία για μεγάλους καμπανάδες και μάλιστα ρηχά, μέχρι 12 με 15 μέτρα το πολύ. Το σημείο βρέθηκε, αλλά η κούραση δεν μας άφηνε πολλά περιθώρια για ψάρεμα μεγάλης διάρκειας. Αποφασίσαμε να ψαρέψουμε μόνο για μια ώρα, όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα. Στην αρχή μερικοί σπάροι έκαναν την εμφάνισή τους, αλλά με το πέρασμα της ώρας οι τσιμπιές σοβάρεψαν και μισόκιλοι καμπανάδες άρχισαν να παίρνουν τη θέση τους στο ψυγείο. Περασμένες μία τα ξημερώματα, είμαστε αρκετά κουρασμένοι για να συνεχίσουμε. Η έκπληξη όμως της βραδιάς ήρθε λίγο πριν φύγουμε. Ένας σηκιός κοντά στο ενάμιση κιλό, μετά από ολιγόλεπτη μάχη ομόρφυνε το ήδη γεμάτο ψυγείο μας με την παρουσία του. Η άφιξή στο λιμάνι μας δίνει κουράγιο και δυνάμεις να μαζέψουμε όσο μπορούμε γρηγορότερα τα πράγματά μας και να πάμε για ύπνο.

Την επόμενη και τελευταία ημέρα του τριημέρου, ο αέρας έχει δυναμώσει αρκετά από νωρίς το πρωί και μας αναγκάζει να αναβάλουμε το ψάρεμά μας για κάποια άλλη φορά, σίγουρα όμως σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ένα καφεδάκι με φίλους στην παραλία, συνοδευόμενο από απίστευτο κέφι και πειράγματα, ήταν ότι καλύτερο πριν αναχωρήσουμε με προορισμό την τσιμεντούπολη…