Πολύ σύντομα, αποπλεύσαμε από τη μαρίνα του Καλαμακίου και σε λίγη ώρα, βρισκόμασταν να ψάχνουμε για σημάδια που θα πρόδιδαν τη παρουσία των τόνων. Για την ακρίβεια, ψάχναμε από μακριά, να δούμε γλάρους να πετούν σε συγκεκριμένα σημεία, σημάδι ότι από κάτω, οι μεγάλοι θηρευτές είχαν βρεί κοπάδια με μικρόψαρα, ενώ σιγά σιγά, θα ξεκίναγε το κυνήγι της τροφής και μαζί και η δικιά μας προσπάθεια να ξεγελάσουμε κάποιο ψάρι από αυτά. Στη διάθεσή μας, είχαμε έξι καλάμια συρτής με αντίστοιχους μηχανισμούς, εφοδιασμένους με εκατοντάδες μέτρα πετονιάς, ενώ στην άκρη τους, είχαμε προσαρμόσει με ειδικές στριφταροπαραμάνες τα τεχνητά μας, τα οποία διαλέχτηκαν μέσα από μια τεράστια γκάμα διαφόρων εταιρειών όπως η Yo-zuri, η Megabait, η Rapala και άλλες. Πράγματι, στον ορίζοντα βλέπαμε περιστασιακά κάποιες κινήσεις σαν κι αυτές που αναζητούσαμε, πλησιάζαμε κοντά τραβώντας τα τεχνητά σε διάφορες αποστάσεις, αλλά το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν ερχόταν. Είχε φτάσει σχεδόν απόγευμα, όταν το πρώτο τονάκι χτύπησε στο τεχνητό της Megabait. Το βάρος του, περίπου στα 17 με 20 κιλά, δε μας ταλαιπώρησε στην ολιγόλεπτη μάχη που ακολούθησε κι αυτό γιατί ο εξοπλισμός, ήταν για πολύ μεγαλύτερα ψάρια από αυτό, με αποτέλεσμα να μη μας δυσκολέψει σχεδόν καθόλου. Μετά τις αναμνηστικές φωτογραφίες, τα τεχνητά ρίχτηκαν ξανά στη θάλασσα, για να ακολουθήσει πολύ κοντά στο σημείο που πιάστηκε το πρώτο ψάρι, άλλη μια μάχη, αυτή τη φορά πολύ μεγαλύτερης διάρκειας από πριν. Η μάχη κράτησε περίπου μία ώρα και φυσικά το απολαύσαμε σχεδόν όλοι. Για την ιστορία, το ψάρι ήταν βάρους περίπου 80 + κιλών και η εμπειρία, πραγματικά αξέχαστη...