Κατόπιν συνεννοήσεως με το Γιάννη, έκλεισα εισιτήρια για το Ηράκλειο με το καταπληκτικό High Speed των Μινωικών γραμμών "Φαιστός" και επιστροφή με το "Κνωσός" πάλι από το Ηράκλειο, λίγες ημέρες μετά. Τα 140 χιλιόμετρα απόσταση από το Ηράκλειο προς τη Σητεία, θα τα κάλυπτα άνετα με τη μηχανή μου, σε δυο ώρες περίπου, καθώς δεν είχα ιδιαίτερες αποσκευές μαζί μου και ταυτόχρονα θα απολάμβανα τη διαδρομή μέχρι εκεί. Η αναχώρηση από το λιμάνι του Πειραιά στις 11:00 το πρωί της Παρασκευής ήταν πλέον πραγματικότητα και σε λίγα λεπτά, απολάμβανα τον καφέ μου στο εξωτερικό μπαρ του πλοίου. Το διάρκειας έξι ωρών ταξίδι πέρασε ευχάριστα, χωρίς προβλήματα και το απόγευμα της ίδιας ημέρας το πλοίο έδενε στο λιμάνι του Ηρακλείου.

Η συνάντηση
Από εκεί σε περίπου δυο ώρες και οδηγώντας σε μια πανέμορφη διαδρομή, βρισκόμουν στη Σητεία και συγκεκριμένα στο κατάστημα ειδών αλιείας του Γιάννη. Ένας σύντομος καφές και μετά αναχώρηση για το ξενοδοχείο όπου θα έμενα τις λίγες ημέρες της παραμονής μου εκεί, σ’ ένα δωμάτιο με θέα το όμορφο λιμάνι της Σητείας. Το βράδυ μετά από ολιγόωρη ξεκούραση, απολαμβάναμε με το Γιάννη και την παρέα του εκλεκτά μεζεδάκια και φυσικά άφθονη ρακί σε μεζεδοπωλείο στο λιμάνι της Σητείας. Με τη συζήτηση με διάφορους γνωστούς και φίλους που έρχονταν συνέχεια, η ώρα περνούσε ευχάριστα και κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο. Εξάλλου την επόμενη ημέρα, είχαμε δουλειά και έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς ώστε μας μείνει χρόνος για κάποιο κοντινό ψάρεμα.
Δυστυχώς όμως, την επόμενη ημέρα ο καιρός δεν έλεγε να φτιάξει καθώς από την προηγουμένη επικρατούσαν βόρειοι άνεμοι εντάσεως έξι ίσως και περισσότερων μποφόρ οι οποίοι έκαναν απαγορευτική την οποιαδήποτε σκέψη για ψάρεμα.

Η ιδέα να πάμε για ψάρεμα από την κάτω πλευρά της Κρήτης, απορρίφθηκε αμέσως, μιας κι από στιγμή σε στιγμή η γυναίκα του Γιάννη θα τον χρειαζόταν κοντά της. Έτσι επιλέξαμε να ασχοληθούμε περισσότερο με τις άλλες δουλειές μας, συζητώντας παράλληλα για διάφορες καινούργιες τεχνικές. Εξάλλου και τις επόμενες ημέρες ο καιρός δεν έδειχνε διάθεση να αλλάξει προς το καλύτερο.
Όμως, το μεσημέρι της Δευτέρας μετά το φαγητό, καθισμένοι στη βεράντα στο σπίτι του Γιάννη αποφασίσαμε να κάνουμε μια προσπάθεια να ψαρέψουμε με το σκάφος συρτή με μολύβι φύλακα, καθώς την επόμενη ημέρα θα επέστρεφα Αθήνα. Ο καιρός κρατούσε ακόμα καλά, αλλά θα δοκιμάζαμε σε κάποια κομμάτια που ήταν προφυλαμένα από τους βόρειους ανέμους και υπήρχαν πιθανότητες να πιάσουμε κάποιο καλό μαγιάτικο ή καμία συναγρίδα. Μια βόλτα από το κατάστημα του Γιάννη για να πάρουμε μαζί μας τον απαραίτητο εξοπλισμό αλλά και το γέμισμα της "κανίστρας" με λίγα λίτρα βενζίνης από το κοντινό βενζινάδικο, δεν διήρκεσαν πάνω από μισή ώρα.

Η εξόρμηση
Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας στο σκάφος, ένα μικρό φουσκωτό μήκους 4.30 μέτρων, αποπλεύσαμε από το λιμάνι της Σητείας βάζοντας πορεία για κάποια κοντινά σ’ αυτό σημάδια. Σε λίγα λεπτά, βρισκόμασταν να "τραβάμε" συρτή για μελανούρια, τα οποία τα θέλαμε για να τα δολώσουμε αργότερα σαν ζωντανό δόλωμα στη συρτή για τα μαγιάτικα. Ο εξοπλισμός για τα μελανούρια, ήταν δυο μαλακά καλάμια του spinning, με μικρούς μηχανισμούς φορτωμένους με πετονιά διαμέτρου 0,25mm και παράμαλλα δυο μέτρων αόρατης πετονιάς διαμέτρου 0,18 και 0,20mm αντίστοιχα. Στην άκρη του παράμαλλου είχαμε δέσει από ένα τεχνητό δόλωμα από σιλικόνη με ένα αγκίστρι Νο 2 περασμένο στο εσωτερικό τους. Σε ελάχιστο χρόνο από τη στιγμή που ρίξαμε τα ψεύτικα δολώματα μέσα στη θάλασσα και μέχρι οι συρτές να απλωθούν και να "ισιώσουν" στα επιθυμητά μέτρα πίσω από το σκάφος, σχεδόν ταυτόχρονα, δυο μεγάλα μελανούρια αγκιστρώθηκαν στα τεχνητά δολώματα. Εντύπωση μου έκανε πως είχαν καταπιεί σχεδόν ολόκληρα τα δολώματα σε σημείο που περισσότερο δυσκολευτήκαμε να μην τα πληγώσουμε ανεπανόρθωτα βγάζοντας τους το αγκίστρι βαθιά μέσα από το στόμα τους, παρά να μην ξαγκιστρωθούν όπως νόμιζα όταν τα φέρναμε κοντά στο σκάφος.

Ένας μεγάλος κουβάς με φρέσκο θαλασσινό νερό ανέλαβε να τα κρατήσει ζωντανά μέχρι να μετακινηθούμε στο σημείο που θέλαμε, πολύ κοντά από εκεί που τα πιάσαμε και να δολώσουμε στη συνέχεια το μικρότερο από τα δυο στο καλάμι που ήταν ήδη έτοιμο από πριν για το σκοπό αυτό. Να σημειώσω εδώ, πως θα μπορούσαμε με τα δολώματα σιλικόνης που είχαμε, τα οποία αποδείχτηκαν "θανατηφόρα", να βγάλουμε όσα μελανούρια θέλαμε, αλλά αυτό ήταν κάτι το οποίο εκτός του ότι δεν μας ενδιέφερε δεν είχε και νόημα. Χρειαζόμασταν μοναχά δυο – τρία το πολύ ζωντανά μελανούρια και αν μας πέθαιναν στον κουβά ή τα χάναμε από τις επιθέσεις των ψαριών που αναζητούσαμε, πολύ απλά θα επιστρέφαμε στο σημείο που υπήρχαν και θα ψαρεύαμε άλλα. Δεν υπάρχει λόγος, κάτι που το έχω διαπιστώσει μέσω των συζητήσεων μου με φίλους, να προβαίνουμε σε ανεξέλεγκτη συλλογή ζωντανών δολωμάτων χωρίς να τα χρειαζόμαστε, μόνο και μόνο επειδή νιώθουμε κάποια ανασφάλεια όσον αφορά την εύρεση τους.

Στη συνέχεια, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουμε στον ήδη περιορισμένο χώρο που βρισκόμασταν, ήταν να μαζέψουμε τα δυο καλάμια που χρησιμοποιήσαμε για τα μελανούρια και να τα τοποθετήσουμε στις καλαμοθήκες μπροστά από την κονσόλα του σκάφους για να μην μας ενοχλούν καθώς θα ψαρεύαμε με την τεχνική του φύλακα. Πράγματι, μέχρι να φτάσουμε στο κοντινό σημείο που θα ψαρεύαμε με το φύλακα, δολώσαμε με δυο αγκίστρια το μικρότερο από τα μελανούρια που είχαμε διατηρήσει ζωντανά στον κουβά και το ξανά ρίξαμε μέσα σ’ αυτόν για να μην ταλαιπωρηθεί και χάσει την κινητικότητά του. Το "συρόμενο" αγκίστρι, καρφώθηκε με προσοχή στο στόμα του ψαριού και το δεύτερο "σταθερό" επιδερμικά στο πίσω μέρος του κοντά στην έδρα του. Με σύμβουλο το βυθόμετρο και κάποια σημάδια από την ξηρά, ο Γιάννης κατεύθυνε με πολύ χαμηλή ταχύτητα το σκάφος στο σημείο από το οποίο θα ξεκινούσαμε τη συρτή μας. Για να μην ενοχλεί ο ένας τον άλλο στον περιορισμένο χώρο του σκάφους, είχαμε επιλέξει ο Γιάννης να κάθεται στο πίσω μέρος του και να οδηγεί κι εγώ να κάθομαι στο μπροστινό μέρος του και να ψαρεύω με το καλάμι, μην έχοντας όμως άποψη του βυθού καθώς δεν είχα καθόλου οπτική επαφή με το βυθόμετρο το οποίο όμως το έβλεπε ο Γιάννης και με καθοδηγούσε ανάλογα. Με προσεκτικές κινήσεις, το δολωμένο μελανούρι βγήκε από τον κουβά και ρίχτηκε στη θάλασσα λύνοντας ταυτόχρονα τα φρένα του μηχανισμού για να "απλώσουν" τα 15 περίπου μέτρα του αόρατου παράμαλλου διαμέτρου 0,53mm, διπλαρωμένου στην άκρη του, σε μήκος μισού μέτρου περίπου, για μέγιστη ασφάλεια στα δαγκώματα. Συγχρόνως και μέχρι να φτάσει στην κορυφή του καλαμιού το μικρό αλλά ανθεκτικό στριφτάρι με τη θηλιά που ήταν από πριν φτιαγμένη και στην οποία θα τοποθετούσαμε το μολύβι για να μπορέσει το δόλωμα να φτάσει στο βάθος που θα ψάρευε, καθόμουν ήδη αναπαυτικά στη θέση μου και περίμενα το Γιάννη να "κρεμάσει" το μολύβι και να ξεκινήσω να ψαρεύω.

Η λοξή γεμάτη απορία ματιά του Γιάννη προς εμένα καθώς τοποθετούσε το μολύβι στη θηλιά και η εντολή "ξεκίνα τώρα ν’ αφήνεις σιγά σιγά το νήμα μέχρι να πατώσει το μολύβι" μ’ έκαναν να γελάσω. Πράγματι, μέχρι στιγμής δεν έκανα τίποτε άλλο από το να τον κοιτάζω, όχι γιατί δεν γνώριζα τι να κάνω αλλά περισσότερο γιατί ο ίδιος ο Γιάννης είχε επιλέξει να τα κάνει όλα μόνος του! Έτσι για να μην του χαλάσω το χατίρι, τον άφησα να παιδεύεται κάτω από την αφόρητη ζέστη που δημιουργούσε ο απογευματινός ήλιος, ενώ απολάμβανα την βόλτα με το σκάφος, φορώντας στο κεφάλι μου το μοναδικό, αστείο καπέλο που βρήκα μέσα στα ντουλάπια του φουσκωτού. Το μολύβι, με ελεγχόμενες κινήσεις άρχισε την κάθοδό του προς το βυθό και μόλις "βρήκε" κάτω, μάζεψα δυο τρεις μανιβελιές νήμα στο μηχανισμό για να "σηκωθεί" λίγο ψηλότερα και να μην μπλέκει σε εμπόδια που τυχόν θα συναντούσε. Δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε παρά ελάχιστα μέτρα διαδρομής απ’ τη στιγμή που πάτωσε το μολύβι και σαν να μου φάνηκε πως ένιωσα κάποιες δονήσεις στην ευαίσθητη μύτη του καλαμιού που κρατούσα στα χέρια μου. Ενστικτωδώς, χαμήλωσα το καλάμι και περίμενα την επίθεση, η οποία δεν άργησε να γίνει όπως πολύ σωστά αντιλήφθηκα. Οι δονήσεις προέρχονταν από το μελανούρι, το οποίο είχε δει κάπου κοντά τον κυνηγό του και προσπαθούσε απεγνωσμένα να διαφύγει, πράγμα φυσικά αδύνατο στην παρούσα κατάσταση. Τη βίαια επίθεση στο μελανούρι, ακολούθησε η απελευθέρωση λίγων μέτρων νήματος για να μπορέσει το ψάρι να καταπιεί καλά το δόλωμα, την οποία διαδέχθηκε το απότομο μπλοκάρισμα της μπομπίνας του μηχανισμού με τα δάχτυλα του χεριού μου, μ’ ένα κοφτό και αποφασιστικό κάρφωμα των αγκιστριών στο στόμα του ψαριού που είχε τσιμπήσει στο ζωντανό μελανούρι με τη βοήθεια του καλαμιού.
Η ολιγόλεπτη μάχη που ακολούθησε, μας αποκάλυψε στην επιφάνεια ένα μικρό μαγιάτικο εφτά κιλών το οποίο είχε ξεγελαστεί από το ζωντανό δόλωμα που του προσφέραμε και μας χάρισε μοναδικές στιγμές μέχρι να το φέρουμε πάνω στο σκάφος. Φυσικά όταν το ψάρι πλησίαζε κοντά στην εξωλέμβια του σκάφους, ο Γιάννης με επιδέξιους χειρισμούς φρόντιζε να απομακρύνει το σκάφος από αυτό, έτσι ώστε να μην μπλεχτεί πάνω της και το χάσουμε άδικα. Ακολούθησαν μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες και δεδομένου ότι είχαμε ακόμα άλλο ένα ζωντανό δόλωμα στον κουβά, πήραμε την απόφαση να δοκιμάσουμε στο ίδιο μέρος μήπως και πιάσουμε κανένα μεγαλύτερο μαγιάτικο, περισσότερο για τη χαρά της μάχης παρά για άλλο λόγο. 

Επέστρεψα από την Κρήτη τα ξημερώματα της Τετάρτης και το μεσημέρι της ίδιας ημέρας έμαθα τα ευχάριστα νέα: ο Γιάννης, είχε γίνει για δεύτερη φορά "χαζομπαμπάς"…