Κείμενο - Φωτογραφίες: Γιάννης Γιατράκος
Χειμώνας, κρύο, ζεστά ρούχα και έρημες παραλίες συνθέτουν ένα κλασσικό ψάρεμα με την εγγλέζικη τεχνική. Ψάρια λιγότερο επιφυλακτικά κοντά στην ακτή και σε λίγα μέτρα νερό, μερικές φορές ικανοποιητικού μεγέθους είναι αρκετά για να μας χαρίσουν έντονες συγκινήσεις.
Απορροφημένος μέσα στις σκέψεις μου μαλάγρωνα μηχανικά ανά τακτά χρονικά διαστήματα με bigattini πάνω στο φελλό μου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, αφού εδώ και λίγα δευτερόλεπτα έψαχνα με το βλέμμα μου να βρω το φελλό αρκετά μέτρα μακριά μου. Το απαλό σφύριγμα των φρένων του μηχανισμού με ξάφνιασε, επαναφέροντας με ταυτόχρονα στην πραγματικότητα. Στην άκρη του λεπτού παράμαλλου ένας σαργός του κιλού έδινε τη δική του μάχη, προσπαθώντας να απαλλαγεί απ’ αυτό που τον κρατούσε αιχμάλωτο. Στιγμές αγωνίας, γεμάτες αδρεναλίνη, σε μία μάχη αμφίρροπη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, έως ότου η απόχη μπει στο νερό δίνοντας τέλος στην αγωνία μας.
Η σκηνή αυτή εκτυλίχθηκε στην καρδιά του χειμώνα στην περιοχή της Σητείας στην Κρήτη. Η πρόσκληση από τον φίλο μου Γιάννη Φραγκούλη να βρεθώ για λίγες μέρες στην Κρήτη ήταν ήδη αρκετό καιρό στο μυαλό μου μέχρι που έγινε πραγματικότητα. Οι δυνατοί νότιοι – νοτιοδυτικοί άνεμοι που φυσούσαν τις τελευταίες ημέρες στο νησί έκαναν τη φαντασία μου να οργιάζει, αφού οι συνθήκες ήταν ιδανικές για ψάρεμα με εγγλέζικο. Το πρώτο ψάρεμα με το Γιάννη και την παρέα του ήταν ήδη προγραμματισμένο για το απόγευμα της ίδιας ημέρας της άφιξης μου στη Σητεία. Ο εξοπλισμός μας αποτελούνταν από τρίσπαστα εγγλέζικα καλάμια μεσαίου action μήκους 4.50 μέτρων, μερικές σακούλες bigattini, μαλάγρα με γεύση τυριού, σφεντόνες, απόχη, ένα κουτάκι με αγκίστρια και άλλα χρήσιμα παρελκόμενα για το ψάρεμα του εγγλέζικου.
Απορροφημένος μέσα στις σκέψεις μου μαλάγρωνα μηχανικά ανά τακτά χρονικά διαστήματα με bigattini πάνω στο φελλό μου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, αφού εδώ και λίγα δευτερόλεπτα έψαχνα με το βλέμμα μου να βρω το φελλό αρκετά μέτρα μακριά μου...
Η επιλογή του τόπου όπου θα ψαρεύαμε έγινε σε κάποιο σημείο λίγο έξω από τη Σητεία, με δυο βασικά κριτήρια: Αφενός ο χρόνος ήταν λίγο περιορισμένος και αφετέρου μας βόλευε ιδιαίτερα η διεύθυνση των ανέμων αφού θέλαμε να έχουμε τον δυνατό αέρα στην πλάτη μας για να μπορούμε - με τη βοήθειά του - να μαλαγρώνουμε μακριά. Πράγματι σε λιγότερο από δέκα λεπτά βρισκόμασταν στον τόπο και αφού επιλέξαμε το σημείο όπου θα ψαρεύαμε ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τις αρματωσιές μας. Ο Γιάννης σαν γνώστης της περιοχής πρότεινε να ψαρέψουμε μακριά από την ακτή, περίπου 40 με 50 μέτρα, αφού το βάθος σ’ αυτή την απόσταση δεν ξεπερνούσε τα 5 με 6 μέτρα. Ιδιαίτερο πρόβλημα με το μαλάγρωμα δεν θα αντιμετωπίζαμε λόγω της έντασης του αέρα και στις αρματωσιές μας θα χρησιμοποιούσαμε εγγλέζικους φελλούς 6+2 και 8+2 οι οποίοι θα έφταναν με άνεση στην επιθυμητή απόσταση.
Ψαρέψαμε με σταθερή αρματωσιά, δηλαδή με το φελλό σταθεροποιημένο πάνω στη μάνα ανάμεσα σε σκιστά μολυβάκια, σε απόσταση 3.5 με 4.0 μέτρα από το αγκίστρι. Η σύνδεση του αόρατου παράμαλλου με τη μάνα, έγινε μ’ ένα μικρό στριφτάρι. Το μήκος του αόρατου παράμαλλου ήταν περίπου στο 1 μέτρο και το μικρό στριφτάρι τοποθετήθηκε για να μην βερινιάζει το παράμαλλο κατά την πάλη του με τα ψάρια. Πάνω και κάτω από το φελλό τοποθετήσαμε το υπόλοιπο ερμάτισμα στο σύνολό του, εκτός από ένα μικρό σχιστό βαριδάκι 0,10 του γραμμαρίου που τοποθετήθηκε ακριβώς πάνω από το στριφτάρι, στην πετονιά της μάνας. Η σύνδεση του στριφταριού με τη μάνα και το παράμαλλο προτιμάται να γίνεται με θηλιές οι οποίες είναι πιο κατάλληλες στις περιπτώσεις αυτές που χρησιμοποιούμε λεπτές πετονιές, γιατί είναι μεγαλύτερης αντοχής από τους κοινούς κόμπους που τραυματίζουν τα λεπτά εργαλεία. Αγκίστρια χρησιμοποιήσαμε μικρά και σε μέγεθος 10 – 14 ειδικά για bigattini.
Σε λίγη ώρα, τα πρώτα δολωμένα αγκίστρια έπεφταν στο νερό, ακολουθούμενα από γερές δόσεις bigattini που ρίχναμε με τη σφεντόνα πάνω στο φελλό μας. Σαργοί μεγέθους τριακοσίων γραμμαρίων και λίγο μεγαλύτεροι, σάλπες και κάποια μελανούρια άρχισαν να βγαίνουν με άνεση, διασκεδάζοντάς μας ταυτόχρονα με τα απότομα βουλιάγματα του φελλού. Η διάθεση των ψαριών φάνηκε από την αρχή και το μόνο που έμενε ήταν να καταφέρουμε να τα κρατήσουμε μέσα στην "ψαρεύτρα μας" καλώντας όμως και τα μεγαλύτερα ψάρια μέσα σ’ αυτήν, τα οποία δεν είχαν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους.
Για να γίνει αυτό, έπρεπε να φτιάξουμε τη μαλάγρα που είχαμε γι΄ αυτό το σκοπό μαζί μας. Δύο κιλά άλευρα με γεύση τυριού ανοίχτηκαν μέσα σ΄ έναν μεγάλο κουβά και με τη συμπλήρωση μικρής ποσότητας νερού ολοκληρώθηκε σχεδόν η τελική της μορφή. Το πολύ καλό ανακάτεμα ήταν απαραίτητο για να γίνει το μείγμα ομοιόμορφο και το μόνο που έμεινε για το τέλος ήταν να προσθέσουμε δύο τρεις χούφτες bigattini, αφήνοντας τη μαλάγρα να "ξεκουραστεί" για λίγη ώρα. Πράγματι, μετά από περίπου είκοσι λεπτά ο Γιάννης άρχισε να φτιάχνει μπάλες μαλάγρας, σε μέγεθος περίπου όσο ένα μπαλάκι του γκολφ και με την ειδική για μαλάγρα σφεντόνα (η σφεντόνα του bigattini είναι μικρή και δεν είναι κατάλληλη γιατί έχει χωνάκι και κολλάει η μαλάγρα μέσα της) άρχισε να μαλαγρώνει λίγο πριν τους φελλούς μας.
Το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί και σε λίγη ώρα τα πρώτα ψάρια σεβαστού μεγέθους άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Λίγο μέτρα πιο πέρα οι άλλοι δύο φίλοι του Γιάννη έδιναν τις δικές τους μάχες με τα ψάρια πειράζοντας μας ταυτόχρονα κάθε φορά που έβγαζαν κάποιο αξιόλογο κομμάτι. Όσο η ώρα περνούσε φάνηκε τελικά πόσο καλά είχε κάνει τη δουλειά της η μαλάγρα σε συνδυασμό με το τακτικό μαλάγρωμα με bigattini. Τα ψάρια είχαν μαζευτεί στην περιοχή μπροστά μας και έτρωγαν με όρεξη τα ζουμερά σκουληκάκια. Μοναδικό πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι η μαλάγρα μάζεψε και όλα τα μικρά μελανούρια που υπήρχαν εκεί και δεν άφηναν το δόλωμα να φτάσει στα μεγαλύτερα ψάρια που βρίσκονταν από κάτω. Συνέπεια αυτού του προβλήματος, ήταν η συνεχής – και με μεγάλη προσοχή - απαγκίστρωση των μικρών ψαριών που επιστρέφαμε στη θάλασσα.
Λίγο πριν το σούρουπο, έχοντας κάνει μια αξιόλογη ψαριά χωρίς όμως υπερβολές και με δυνατές συγκινήσεις κατά τη διάρκεια της, αρχίσαμε να μαζεύουμε τον εξοπλισμό μας. Το κρύο ήταν ήδη αισθητό και δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρούμαστε, αφού προμηνυόταν και καλή συνέχεια: φρέσκο ψάρι, καλό κρασί και... μπόλικη κουβέντα. Εξάλλου με το Γιάννη είχαμε πάρα πολλά να πούμε και δεν έβλεπα την ώρα!
Το παραπάνω άρθρο, έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό "Ψαρεύω"
